Wéér een stukje over onze laatste mogelijkheid tot het houden van een burgerreferendum? Zeker. Net zolang tot we meer dan 300.000 handtekeningen hebben. Te zot voor woorden dat we hier zo op aan moeten dringen met z'n allen. Wat mankeert mensen om niet te tekenen? Hoe persoonlijk wil je het hebben? Onze overheid die voor ons bepaalt dat we een keuze moeten maken of die keuze voor ons maakt als we dat om uiteenlopende redenen zelf niet willen of kunnen doen. 

Door de jaren heen ben ik vaak de straat op gegaan. Manifestaties voor het vrije woord, demonstraties voor vrijheid, acties voor meer democratie, voor de verkiezingen, verzin het allemaal maar. Met het Oekraïnereferendum heb ik uren, dagen, weken op straat gestaan. Zij aan zij met een fantastisch #teamAmersfoort en gelijke democratisch ingestelde zielen in de rest van het land. Enig idee hoeveel mensen je dan spreekt? 

Niet zelden troffen wij mensen die helemaal achter de actie stonden, maar hun vertrouwen in de democratie zo ongelofelijk kwijt waren, dat hopen op een eerlijk referendum en een overheid die zou luisteren naar de uitslag teveel gevraagd was. Die ons met heel veel passie en soms zelfs tranen in de ogen konden vertellen over waarom ze wilden dat we wel zouden slagen, maar zelf de teleurstelling niet aan durfden.

Jongeren die doodgegooid worden met alle soorten informatie en op school al in een zekere politieke hoek gedrukt worden. Studenten die huilend hun studie journalistiek staakten, omdat zij een eigen ongewenste politieke mening hadden buiten hun schoolwerk om. Ouderen die hun hele leven gestemd hebben en keer op keer op keer op keer gezien hebben dat zij enkel werden voorgelogen en vervolgens weer 4 jaar monddood waren. Die mensen gaan niet meer stemmen. Die mensen durven niet te tekenen voor een referendum. Hoe belangrijk ze het onderwerp of het instrument an sich ook vinden.

En ergens snap ik het ook wel, alleen... Hoe moeten we dan verder? Hare excellentie Draak Ollongren wil in sneltreinvaart de mogelijkheid tot het aanvragen en houden van een (burger-)referendum de nek omdraaien. Uiteraard draagt dit totáál niet bij aan het vertrouwen van mensen in de politiek in het algemeen en de democratie in het bijzonder, integendeel. Maar laten we ons nu werkelijk de kaas van het brood eten? Geven we ons serieus zonder slag of stoot gewonnen? Wij? Het Nederlandse volk dat al zoveel overwonnen heeft? Kom op, we moeten knokken! Vecht voor je land verdikkeme. We laten onze vrijheid toch niet afpakken door een paar elitaire over het paard getilde snobs die nog nooit een echte burger van dichtbij hebben gezien of wel dan? 

Natuurlijk gaat er niks met de uitslag van dat referendum gebeuren. Rutte cum suis vegen er net zo makkelijk hun arrogante achterste mee af als met alle andere pogingen tot burgerinspraak. Maar wij zijn met meer. Wij moeten volhouden! Want ooit, óóit komt er een moment dat ze er niet meer zo makkelijk mee wegkomen. Ze weten het heus wel daar in Den Haag, maar een kat in het nauw maakt rare sprongen. En dat is precies de reden dat het referendum dood moet en wel zo snel mogelijk. Dus geef niet op, houd hoop. Allemaal! In vredesnaam, TEKEN DAN! Laat zien dat we massaal het instrument REFERENDUM omarmen. Show them we do care. Vecht voor onze democratische rechten. Teken voor dit referendum en haal iedereen en z'n moeder over dat ook te doen. Als je nu niks doet, dan wil ik je nooit meer horen klagen dat 'ze' toch niet naar je luisteren. 

Speak up now or forever hold your peace.

Alle fotoos © Tamara

Tamara Wulffelé over jeugdzorg, de zorgwekkende groei van lucratieve uithuisplaatsingen en een heel erg stom 'Actieplan'

Het onderwerp 'kinderen' ligt bij velen gevoelig en zo ook bij jeugdzorg en aanverwante instanties. Na iedere miskleun van een of andere omhooggevallen gezinsblaaskaak worden de interne regels verder aangescherpt en worden kinderen nog sneller bij hun ouders weggeroofd dan dat je met je ogen kunt knipperen. Een erg overtuigend telefoontje van je buren naar truttenclub jeugdzorg en een overmacht aan politie komt binnen no time onaangekondigd je kind stelen. Terecht of niet, dat mag je later aan de rechter gaan vertellen. Alleen, hoe zwaar weegt de waarheid? 

Nu moet ik zeggen dat ik na 2 keer pleegouder te zijn geweest ook bijna tien jaar lang mensen heb bijgestaan die problemen hadden met dergelijke instanties en dat het lastig is om dit relaas enigszins onbevooroordeeld op te schrijven zonder terug te vallen op persoonlijke ervaring. Laten we het er maar op houden dat jeugdzorg een in mijn ogen noodzakelijk kwaad is. Ze zijn helaas nodig, maar of het helpt is een tweede. Nu was niet alles kommer en kwel, ik heb heus wel fatsoenlijke gezinsvoogden meegemaakt die echt wel hun best deden, maar het systeem werkt gewoon niet. Als jeugdzorg met een spoedbevel kinderen bij mensen thuis komt stelen op basis van een aanname, die aanname wordt vervolgens DRIE!! keer door onafhankelijke psychologen en psychiaters naar het ronde archief verwezen en je krijgt je kinderen vervolgens nog niet terug, dan gaat er dus wat mis. Nou wat dan?

"Echte vrouwen hebben heupen, spieren en een gezonde eetlust."

Ja, ik realiseer me heus wel dat we hier op Geenstijl zijn, waar de meeste reaguurders doen voorkomen alsof zij fappende pubers zijn die hele dagen op hun zolderkamertje stinkend naar lege pizzadozen en verschaald bier zitten kwijlen naar een veelvoud aan foto's van rondborstige naakte en vooral graatmagere schonen die je in het dagelijks leven niet tegenkomt. Ook niet de mensen die wèl een leven hebben. Maar reaguurder/lezer zijn van Geenstijl maakt ook dat je niet wegloopt voor de realiteit, dus alsjeblieft. 

Voor alle wereldvreemden: de meeste vrouwen hebben geen maatje 32-34 in combinatie met een flinke D-cup en ze hebben ook geen benen tot aan hun oksels. Echte vrouwen hebben heupen, spieren en een gezonde eetlust. Dat houdt in dat ze meer eten dan een blaadje sla en een mager worteltje. Ze werken, doen het huishouden, voeden de kinderen op en vaak zelfs  allemaal tegelijk. Een wreed cadeautje van Moeder Natuur is dat veel vrouwen (gezegend zijn zij die hierop de uitzondering vormen) naast een kind ook een paar extra kilo's cadeau krijgen. Helemaal gratis en voor niks. Veel mannen vinden dat juist mooi, anderen weer niet. Geloof me  maar wel als ik zeg dat IEDERE vrouw wil afvallen. Confectiemaatje  perfect of niet, zonder uitzondering vinden vrouwen zichzelf te zwaar of te dik. 

Nu  wordt overgewicht, of Obesitas zo je wil, vaak een luxeprobleem genoemd. Van vrouwen die niet voldoen aan dat ideaalbeeld dat gelijk is  aan de modellen uit de Elle wordt bijna zonder uitzondering gedacht dat ze teveel eten en lui zijn. Of nog erger zoals die idioot van een Giel Beelen, die meent dat "Dikke mensen geen karakter en  doorzettingsvermogen hebben.". Kom dat eens recht in mijn gezicht zeggen, zullen we eens zien hoeveel karakter ik heb. Ja, bijna 50% van de Nederlandse bevolking boven de 18 jaar is te zwaar (waarvan dat  overigens meer mannen dan vrouwen zijn, dikke lol!). Maar ga eens kijken in welke laag van de bevolking die mensen zich bevinden? Die vind je niet bij de rijkere Nederlanders. Die hebben geld om veel gezond eten te kopen en een personal trainer in te huren. Het zijn juist de minima die  vaak met overgewicht te kampen hebben. Met alle andere gezondheidsgevolgen van dien.

Bij  de Lidl haal je een zak van 2,5 kilo patat voor 1 Euro 59. Ik betaalde deze week bij de Boni om de hoek 50 cent voor 1 appeltje. Een fatsoenlijk stukje vlees voor 2 personen kost al snel 5 Euro, een pak met 20 frikandellen van een bekend merk met oranje verpakking kost om en nabij de 3 Euro 50. Een huismerk zak chips kost 65 cent en een zak gezonde nootjes minimaal 4 Euro. Dus ja, overgewicht is tegenwoordig een luxe probleem: mensen met weinig geld zijn aangewezen op de goedkope rommel en fruit & groente zijn een luxe. En was er niet een plan vanuit de VVD om de belasting op eten nog verder te verhogen? Als ik zie dat een bakje van 400 gram aardbeien in de aanbieding nog steeds 3 Euro  kost, dan kan ik het dikwijls niet laten om dat nog even om te rekenen naar die goede oude Gulden. Ruim 6 Gulden 60! Daar haalde je vroeger 5 bakjes aardbeien voor. En die wogen dan 500 gram. Ik denk dat als wij als Nederlands volk toen geweten hadden dat we door de Euro bijna 7 Gulden zouden neer moeten gaan tellen voor een bakje aardbeien, er een volksopstand was uitgebroken. Althans, dat hoop ik dan maar. 

Moraal  van het verhaal: denk eens na voor je je buurvrouw een vette zeug noemt of een jongen met love handles uitlacht omdat ie geen vriendinnetje kan krijgen. En doneer misschien eens een zak appels aan de voedselbank of een bijstandsmoeder.

Moederdag Special van Tamara Wulffelé

Moederdag. Die ene dag in het jaar  dat we ons collectief verplicht voelen om weer langs te gaan bij onze lieve moeder/ grootmoeder/ schoonmoeder/ stiefmoeder/ pleegmoeder/  adoptiemoeder/ anders. Het liefst met hele bergen dure en duurdere cadeaus om te laten zien hoe blij we met haar zijn. Ooit bedacht om de vrouw die je op de wereld gezet heeft en/of je heeft geleerd dat je niet uit je neus moet eten eens fijn in het zonnetje te zetten. Verworden tot een vercommercialiseerd concept voor diverse winkelketens om even lekker te cashen. En daardoor het idee aanwakkeren dat één keer per jaar een cadeautje en een zoen langsbrengen voldoende is om al die vieze luiers, doorwaakte nachten, zorgen, bekladde muren, kapotte kleren en andere ongein goed te maken. 

Gelukkig weet mijn moeder ook zo wel dat ik van haar hou. Daar hebben we geen moederdag of  dure cadeaus voor nodig. Gelukkig maar, want daarvoor is mijn budget  ontoereikend. Bovendien begraaft mijn broertje haar het hele jaar door al onder allerlei cadeautjes om haar het leven aangenamer te maken. Win-win for all of us. Leuk zo'n speciale dag. Ik geniet zelf ieder jaar weer van de knutselwerkjes die zoonlief mee naar huis neemt om me te  verrassen. Maar het zijn die 364 andere dagen in het jaar die tellen. Meer dan 200.000 ouderen in Nederland krijgen hooguit eens per maand bezoek, vaak niet eens van familie. En met de vergrijzing van dit land worden dat er iedere dag meer. 

Dus ga eens wat vaker bij je moeder langs. Denk niet alleen aan dat cadeautje, maar geef haar  een dikke knuffel en zeg dat je van haar houdt. Niet één keer per jaar, maar 365 keer per jaar. Of nou ja, je snapt het wel. En als je geen moeder meer hebt, kijk dan eens om je heen. Zoveel mensen snakken naar een beetje liefde, een beetje aandacht. Het Nationaal Ouderenfonds heeft  hiervoor een hele mooie dating-app bedacht. Voor mijn mama: ik hou van je. Voor alle andere mama's: ik hou ook van jullie.

Inzending: Tamara Wulffelé over de hedendaagse huurmaffia

De  handelswijze van in mijn ogen malafide woningcorporaties is veel mensen  al jarenlang een doorn in het oog. Het lijkt zo handig, een sociale of  vrije sector huurwoning. Je betaalt een redelijke huur, maar alles wordt voor je gedaan. Tegenwoordig moet je wel naast je huur een extra service abonnement afsluiten wanneer je wil dat er ook binnen in je woning zaken gerepareerd worden, maar dat is een detail. Over heel  Nederland gezien is de gemiddeld korste wachttijd voor een sociale huurwoning 3 jaar (Nieuw-Lekkerland). De langste gemiddelde wachttijd is  21 jaar (Purmerend). Nu zijn dit al wat oudere cijfers en je moet in ogenschouw houden dat ook status verkrijgende asieleisers die, binnen 14  weken na het verkrijgen van hun verblijfsstatus wettelijk gezien een woning toegewezen moeten krijgen, samen met andere urgenten ook  meetellen voor die gemiddelden. Als je die weglaat zien de cijfers er nog minder florissant uit. Voor een doorsnee vrije sector huurwoning betaal je zo tussen de 800 en 1000 euro per maand. Uiteraard valt dat  vaker hoog uit dan laag. Sociale huurwoningen mogen niet duurder zijn dan 710,- per maand, want dat is de grens die gesteld wordt ivm het  verkrijgen van huurtoeslag.

Inzending. Tamara nog steeds kwaad over de "zorg" voor onze ouderen

Even terug naar dat stuk van afgelopen dinsdag over dat 94 jaar oude en 72 jaar getrouwde echtpaar dat uit elkaar gehaald dreigde te worden door allerlei bureaucratische rompslomp en inhumaan kromme wetten. Zowel uit de reaguursels onder het stuk alhier, als de algemene reacties out there werd pijnlijk duidelijk dat het gros van u denkt dat de situatie van Jo en Hennie een uitzonderlijke is. Mis. Althans, u lijkt massaal te denken dat het feit dat deze mensen dreigden hun laatste jaren niet samen te kunnen slijten een uitzondering is. Helaas, niets is minder waar. Dat zij alsnog bij elkaar kunnen blijven en ook dat dit zo snel geregeld kon worden, dàt is de uitzondering. En u moet weten dat deze zaken alleen maar in het  nieuws komen (vaak enkel lokaal of regionaal) wanneer een familielid stampij trapt èn wanneer het echtpaar in kwestie al idioot lang samen is. Voor minder komt een zichzelf respecterend journalist z'n bed niet meer uit. Vraag eens rond in uw omgeving, u zult versteld staan.

Inzending. Tamara maakt zich kwaad

Hele  lijnvluchten vol met kansloze gezinsherenigers vanuit Timboektoe komen deze kant op, betaald door de Nederlandse belastingbetaler. De belastingbetaler, u weet wel, die mensen die hier wonen en werken, dit land hebben opgebouwd. Zeg maar ook de generatie van voor en rond de oorlog. Bloed zweet en tranen voor ons vaderland. Veiligheid, vrijheid,  welvarendheid, gezondheid. Open grenzen: dag veiligheid. Nederlandse columnisten in Turkije opgepakt, Erdogan kliklijn, gedachtenpolitie, vervolgde politici en Twittergestapo: dag vrijheid. Één op de 9 Nederlandse kinderen (waarvan we het weten) leeft onder de armoedegrens: dag welvarendheid. Steeds minder mensen naar de tandarts, zorgpremies gaan omhoog, zorg onbetaalbaar voor veel mensen: dag gezondheid. 72 jaar getrouwd echtpaar wordt bruut uit elkaar getrokken door Nederlandse bekrompenheid, bureaucratie,  onwil, zorgafbraak en bezuinigingen op het verkeerde vlak: dag Nederland.

Bergen geld worden over onze lands'grens' naar Brussel/Afrika/Griekenland/anders geflikkerd. Serious Request haalt in 2017 ruim 5 miljoen op om zielige 'vluchtelingen' te  herenigen, maar onze eigen ouderen kunnen stikken. 72-uurs luiers, boete betalen als je het lef hebt op je noodknop te drukken, maximaal 3 keer per dag naar de wc en hoewel al 1 op de 3 huwelijken in NL strandt, worden bij elkaar blijvers later alsnog door de Nederlandse overheid uit elkaar gerukt. Oud en ziek worden, wordt dubbel bestraft: je betaalt meer en je mag niet meer samen zijn met je partner. Wat hier de bezuiniging op is is ons een raadsel, want 2 woningen = dubbele kosten en de partner kan de toch al zo zwaar belaste verpleging kleine dingen uit handen nemen en tevens gelijk aan de bel trekken als er wat mis is ipv dat de verpleging ieder uur moet komen checken of iemand nog oké is. Of is het idee: 'Haal ze uit elkaar, dan gaan ze vanzelf snel dood uit eenzaamheid?' Dat scheelt dan weer wel geld.

De  politici die dit bedacht hebben zouden zich de ogen uit hun hoofd moeten schamen. Christelijke partijen die al kabinetten lang dit beleid in het zadel houden eveneens. Toen in Den Haag besloten werd om bed-bad-brood AZC's te sluiten, gingen gemeenten daar massaal tegenin door toch gewoon die BBB's open te houden. Waar zijn al die gemeenten nu? Waarom komt nu niemand in opstand tegen dit veruit meest inhumane  beleid ooit ten opzichte van onze opa's en oma's? Wie staat er op en slaat met de vuist op tafel? Wie zorgt dat Jo en Hennie van 94 jaar oud ook hun laatste jaren nog samen hand in hand kunnen doorbrengen?

Tamara Wulffelé

Eind goed al goed (nou ja...): Jo en Hennie (94) mogen tóch samen blijven