Vernieuwende opinie vandaag door "een van de belangrijkste dichters van haar generatie" Ellen Deckwitz in de NRC, waar ze "twee keer per week een column over depressies en poëzie" schrijft.

Gaat over het Eurovision Songfestival in het Europese land Israel. Eerst even een lesje pinkwashing, want dat zag de visionair allang aankomen natuurlijk. "In de aanloop naar Eurovisie 2019 was mijn omgeving voor veel dingen bang en met stip op één stond wel het zogenaamde pinkwashing: dat Israël het gastheerschap zou gebruiken om lhbtq-waarden te promoten teneinde progressief over te komen en zo te verdoezelen dat het al decennialang op grote schaal de mensenrechten schendt."

We zijn natuurlijk heel benieuwd wie die verschillige "omgeving" eigenlijk is, maar goed. Dan nu: taalvernieuwing door een dichter van statuur. "Dat pinkwashing zag iedereen aankomen, maar wat mij dinsdagavond echt verraste is iets dat ik bij gebrek aan een betere term maar even sunwashing noem. In de introductiefilmpjes die aan ieder optreden vooraf gingen kreeg de kijker, zoals vaak bij Eurovisie, prachtige beelden voorgeschoteld van het gastland. Mooie meisjes springend door kersenboomgaarden, gespierde surfers, lachende kinderen op het strand. Jonge levenslustige mensen dansend op flatgebouwen, geen raket die ze eraf knalde. (...) Dit sunwashen raakte me nog veel meer dan dat hele pinkwashen. Het voorschotelen van zonovergoten idyllische landschappen verhulde het feit dat er aan iedere vierkante kilometer van die dromerige vergezichten bloed kleefde. Er wordt een paradijs getoond, een land van melk en honing, waar iedereen ongeacht zijn geaardheid welkom is. Zolang je maar geen Palestijn bent."

Nou meid, mooi gesproken en gefeliciteerd met je nieuwe vrienden. Wist u trouwens dat de Tweede Wereldoorlog ook een jacht op moslims was (Bosnisch-islamitische SS-divisies en de nauwe alliantie tussen Palestijnse grootmufti Husseini en Hitler buiten beschouwing gelaten)? Wij wel, want wij lezen Deckwitz.