Koefnoen met kopspijkers op laag water in het hart van de vaderlandse volksdemocratie

Regelingetje van werkzaamheden zoals dagelijks in de Kamer. Die wil een debat over dit, die wil een debat over dat, zus vraagt een brief over X, zo vraagt naar een antwoord over Y. En zo kwam het woensdag aan de orde dat de PVV, bij monde van Kamerlid Lilian Helder, een verzoek deed voor een debat over de ingeperkte openingstijden en te krappe bemanning van politiebureaus, en het alarmerende gebrek aan specialistische kennis die nodig is voor de bestrijding van criminaliteit in onder andere het uit zijn voegen met volk barstende Amsterdam. NOU. Geen steun van D'66 voor een debat, maar Kamerlid Monica den Boer (een transgenderachtige tante in een te krap neplederen motorjack) wilde wel graag even benadrukken dat we het in Dit Land van onderbezette en onderbetaalde en overwerkte politiemensen niet meer mogen hebben over bemanning van politiebureaus, maar over bemensing. Leg ons maar uit, hoe we hier nog satire van kunnen maken zonder de moraalpolitie over ons af te roepen. (Dat van die transgendertante in het te krappe jasje nemen we terug.)

Eigenlijk is het ontzettend oneerlijk. Onredelijk. Maar echt, zó unfair.

Zoals wanneer je een tall caramel macchiato bij de Starbucks bestelt en dat ze dan eerst je naam verkeerd op de beker schrijven en je daarna ook nog ontdekt dat ze voor die 37 euro maar drie druppels caramelsiroop in je kartonnen beker gedaan hebben, dat soort oneerlijkheid. Zo voelt het nu ze de satire van ons afgepakt hebben. 

Het begon onopvallend, toen we als vanzelf stopten met lachen om televeesatire. Koefnoen, Draadstaal, Lama's en alles van Sanne Wallis. Haalden nooit meer Koot, Bie of Jiskefet qua niveau. Omdat matige toneelspelers alleen nog maar gratuite karikaturen van gewone mensen konden maken. Veilig, voorzichtig en altijd een beetje omlaag trappend. Maar vooral omdat de werkelijkheid de satire begon in te halen. Je kan de televisie uit laten en hoeft de krant maar open te slaan om een beetje te lachen om life's great satire, of naar buiten te lopen om het live mee te maken. Het is overal, die postmoderne preutsheid om te léven en een beetje te luieren in de geneugten van het late kapitalisme, en het kweekt een krampachtigheid om voluit van te schateren.

Maar nu is de LOL er af. Dit is niet meer inspirerend, dit is hallucinant. De lach verstilt in een aanzwellende vrees. Een angst, dat het allemaal nog veel en veel erger wordt. Dat we dit schotschrijvende schimpersblog nooit meer met vrijzinnige satire kunnen vullen, nu de prikklok van het postmodernisme het vroegpensioen van de vrolijke verbazing heeft ingeluid en de nieuwe progressieve realiteit een onoverbrugbare voorsprong heeft genomen, de overrompelde satire in een opstijgende stofwolk achterlatend.

Deze vreugdeloze "vooruitgang" is met met zijn zevenmijlslaarzen van 'vlees eten is voor slechte mensen' tot 'verontschuldig je voor je vlieggedrag' via 'baarschaamte' naar een realiteit van praatgroepen met een klimaatpsycholoog vooruitgesneld, waar mensen - ongetwijfeld voor veel geld - hun EQ tot de zevende macht vermenigvuldigen met hun ecologische voetafdruk om Gaia, Al Gore en hun eigen onstilbare honger naar smoothies van voorgesneden, in veel te veel plastic verpakte ananasstukjes uit het versschap van de supermarkt op één lijn te krijgen met hun naar zaligmaking hunkerende westers-narcistische ego. Een praatgroep, waarbij dan één iemand bij ontbreekt omdat die naar New York is gevlogen voor een conferentie. Hoe parodieer je irrationele postmoderne paniek als die uit zichzelf, zichzelf al parodieert?

Keek op de Week en filterkoffie. Mooi was die tijd. En grijpbaar.

Je mag satire wel bedenken, je mag het alleen niet doen.

Zucht. Iemand van de NPO op de NPO over de NPO. Maar toch goed om ons er even aan te herinneren dat de vijanden van de vrijheid van meningsuiting niet alleen in de religieuze hoek te vinden zijn, maar ook onder omhooggevallen advertentiekoopmannen die hun omroepimperium bouwen op mensen die vergeten zijn waar de afstandbediening ligt. Jan Slagter (104), bekend van het niet lachen om grappen over zijn affaire met Lilian Marijnissen (21), houdt wel van een mopje, behalve als het leuk is. Daarom sluit hij zich aan bij refo ruft Cees van der Wal die boos is op Lucky TV vanwege bovenstaande SGP-videofuck. Slagter, die voor een omroepbaas overigens verdomd weinig verstand heeft van auteursrecht, is natuurlijk ontzettend vóór satire, maar (jawel) "er zijn grenzen". Daar heeft Jan Slagter hartstikke gelijk in. Zo is bejaarden doodwensen, bijvoorbeeld Jan Slagter, helemaal niet leuk. Dat gaan we dan ook niet doen, maar potverdriedubbeltjes wat hebben we er grutjes veel zin in na het beluisteren van de hele 'discussie' op Grindpad FM. Daarom hebben we het fragment speciaal voor u na de breek gezet. Klik dan als u durft.

Huh. Wij dachten dus dat Freek de Jonge (93, in een ouderwetse oudemannenbabbel over dat de jeugd van tegenwoordig allemaal ruk is op GrindpadFM) geen grappen maakt over de islam omdat hij geen leuke grappen over de islam weet. Maar dat is helemaal niet zo. Freek de Jonge maakt geen grappen over de islam over de islam omdat daar 'sancties' op staan. Freek de Jonge bedoelt dat die ouwe gristenen die hij in de vorige eeuw de tandjes schold alleen een beetje boos werden. Terwijl je bij een mopje of een stripje of een columnpje of een filmpje over de profeet en zijn fanboys met een mes in je bolle buik kunt eindigen. Freek de Jonge is eigenlijk een soort Nieuwe Revu. Of Oude Revu. Of Jonge Revu. Of Revu van Vroeger. En nu we toch in de Freek-Theo-Islamkritiek-hoek zitten, na de breek een vers nazorg-interview met Ayaan. Kom maar door met die sancties!