Gemoederen lopen gelijk op met de temperatuur, maar een eventuele tweede golf kunnen we prima aan

Januari 2020: Er is wat aan de hand in China. Spartacus begint alhier op dit weplok een dossier van tientallen topics, ver voor de eerste Nederlander Het Virus onder de leden had.
Februari 2020: De categorische ontkenning van volk, vertegenwoordigers en semi–ambtelijke monitors zal kort na carnaval een harde les in cognitieve dissonantie blijken.
Maart 2020: Het land gaat in “intelligente lockdown”, de MinPres bewaart zijn rust zo goed als het kan, Nederland legt zichzelf massaal bij hem te vondeling en klampt zich in de peilingen vast aan de vvd.

De horeca sluit de deuren, sport en spel wordt geannuleerd, alle feesten en feestjes gaan uit de agenda, scholen en universiteiten sluiten de deuren, winkels worden volgehangen met plexiglazen bacillenbegrenzers en Nederland werkt massaal thuis. Verpleeghuizen veranderen in mortuaria terwijl de onmacht van de overheid om snel op te schakelen maar voldoende beschermingsmiddelen voor ziekenhuizen en ouderenzorg de zorgen, spanning en emoties vergroot. 

Een minister valt om. Zijn vervanger verliest te veel tijd aan het solderen van een slecht werkende app. Nederland zwaait naar oma van achter het raam. Onze collectieve emoties worden gestuurd door de adrenaline van een crisis, maar vinden geen catharsis in een acute noodsituatie: behalve wat waanzin over WC-papier heeft iedereen te eten, breken er geen rellen of plunderingen uit, laat staan oorlog, en worden de meeste salarissen gewoon doorbetaald - al dan niet aangevuld met gratis geld van een overheid die de staatsschuld rap ziet oplopen.

Adrenaline die geen uitweg vindt, zorgt voor spanning, stress en emoties. De onzekerheid van een nieuwe situatie, de tegenstrijdige aanpak van verschillende landen, het zoeken naar de bron en het afwachten van de effecten: nog meer stress en spanning. Argwaan voor elkaar, woede als mensen de anderhalvemeter van het nieuwe normaal schenden, of juist chagrijn omdat de beperkingen tot de frustratie van onvrijheid leiden. Maar het lukt: samen krijgen we het virus onder controle, om het maar Postbus 51 te zeggen. De IC’s hebben nooit hun volle capaciteit hoeven benutten, van triage was gelukkig nooit sprake.

1 juno ging het land weer verder open. Kroeg en kantine weer toegankelijk, demonstreren met tienduizend mensen op een hoofdstedelijk plein bleek geen superspread event en velen denken voorzichtig aan vakantie (vele anderen overigens niet). In eigen land is alles volgeboekt, Duitse, Franse, Belgische en Britse kentekens vallen vaker op dan anders - nog weinig mensen wagen het te vliegen. 

We weten ondertussen veel meer over het virus. Eerste vaccin-tests zijn veelbelovend, de doelgroepen die het meeste risico lopen zijn goed bekend (oude mensen, zwakke mensen, te dikke mensen, en kennelijk speelt lengte ook een rol). Meer blootstelling aan de bacillen lijkt gevaarlijker dan een kleine dosis: onder zorgpersoneel valt op dat er meer zieken zijn. Maar we weten ook: steeds minder mensen zijn überhaupt besmet, iedereen begrijpt dat congressen nog niet door gaan en concertzalen nog even dicht blijven, en de open lucht is een veilige schuilplaats tegen het virus, zeker op warme dagen. Het ‘nieuwe normaal’ wordt langzaam en zeer dankbaar afgedankt: mensen wagen het weer om sociale dieren te zijn.