Dat wordt dus weer zuipen

Stukkie cultuur voor demense. Poëzie. Gedichtjes. Of, hoe normalen het noemen: rijmelarij. Door de tuttebelisering en Nasrficatie van het 'landschap' is het tegenwoordig een stuk belangrijker dat de rijmer in kwestie een kleurtje heeft, dan de vraag te stellen of die rijmer wel een beetje thuis is in het tijdens Sinterklaas zeer dodelijke (want oom Jos snapt er natuurlijk weer geen zak van) abba-schema. Ach, soms hoef je ook helemaal niet te rijmen

want dan

zet je gewoon wat

woorden in willekeurige volgorde

en bedenk je

bloesems van het leven door betraande treinen

meanderen

over de steppe van vergankelijkheid

woestijnen van ingewikkeldheden

je moeder 

je moeder

En dan heb je ook een supervet gedicht! ENFIN, van harte gefeliciteerd allemaal met Wereld Poëziedag, 'one of humanity’s most treasured forms of cultural and linguistic expression and identity', wanneer bent u voor het laatst emotioneel geworden van een rijmpje? Sinterklaas telt niet.