De moorden op Anne Faber, de Belgische Julie van Espen, de Haagse/Japanse Etsuko, oma Diny en een 68-jarige man kennen ongekende gelijkenissen.

Vijf slachtoffers die hun dader nog nooit hadden ontmoet. Allemaal uit het leven gerukt op een rustige plek. Drie keer is de verdachte ruimschoots bekend bij politie, justitie en de psychiatrie. Ze stonden in het systeem, maar waren op straat.

Dit geeft een gevoel van onveiligheid en onmacht. Zo veel knappe koppen vonden iets over deze heren. Of het nu na een verhoor, een vervolging, een veroordeling of een behandeling was. Er wordt eindeloos gepraat, medicatie gegeven, en vervolgens teruggegooid in de samenleving. Het hele circus onder supervisie van de politiek.

Allemaal heel nobel en met doelgerichte plannen. Netjes zijn er vragenlijsten die een risico-evaluatie opleveren. Complexe problematiek wordt in hokjes geperst, er wordt een rekensom gedaan en een beslissing genomen. Alles volgens een protocol, binnen een budget en de belofte dat alles goed komt in ruil voor dat budget. Alles volgens de regels van de beroepsgroep. Normen die een Kamerdebat en wetgeving verdienen.