Zoals The Hives en Jungle

De fenomenale Will Oldham met z'n karakteristieke kop heeft als Bonnie Prince Billy weer eens een beuker van een album de wereld in gejaagd. Prachtig, breekbaar en emotioneel, uitstekend voor een regenachtige schijtochtend die wij in Holland de hele fokking zomer al hebben weg te verdrinken - al moet u zelf maar bepalen wanneer het eerste blik 8.6 Original Krachtig open gaat. Het gaat het in ieder geval heel goed doen bij Samantha, het prachtige Crazy Blue Bells hierboven bijvoorbeeld, let maar eens op. Ook nieuw en prachtig, een kluisuitgave van Neil Young, net zoals het mooie Homegrown uit 2020: Chrome Dreams. Het was de bedoeling de plaat uit te brengen in 1977, kwam er nooit van, er verschenen wel bootlegs en natuurlijk livemateriaal, en in 2007 verscheen Chrome Dreams II. Maar nu is er dus Chrome Dreams I, hoera en vier feest, met klassiekers als Pocahontas, Like a Hurricane en het magische Powderfinger (hieronder). Meer weekendmuziek na de klik!

De wil tot ontroering spaart niemand en dat is niet erg

Oliver Anthony, welkom (in ons hart). Bijzonder weekje wel; eerst Sh0e's video over de **Male Loneliness Epidemic - na breek - en de nasleep. Vervolgens Olivers bovenstaande lied over de mannelijke toestand (Big Tech, Big Government, Epstein Island, graaiflatie en belasting). En ja, soms werkt iets gewoon. 

"I've been selling my soul, working all day. Overtime hours, bullshit pay, so I can sit out here and waste my life away, drive back home and drown my troubles away. It's a damn shame, what the world's gotten to, for people like me, for people like you.

(...) Young men are putting themselves six feet in the ground, because all this damn country does is keeping on kicking them down. Lord it's a damn shame, what the world's gotten to, for people like me, for people like you.

(...) Wanna know what you think, wanna know what you do, and they don't think you know, but I know that you do, and your dollar ain't shit, and it's taxed to no end, North of Richmond, North of Richmond."

GeenStijl Reaguurdersonderzoek

VANDAAG precies 50 jaar geleden wordt door historici aangewezen als de geboortedag van de hiphop: in de Bronx organiseerde DJ Kool Herc zijn legendarische 'Back to school jam' en dat feest was de brandstof voor een complete beweging met de vier pijlers 'deejaying', rap, graffiti en breakdance. Vijftig jaar later maken we hier op GeenStijl de balans op, in de stijl van het uitermate gezellige 'Dit is het beste nummer ooit'-topic. Derhalve de vraag: 

Wat is het beste hiphopnummer ooit?

Paar voorzetjes na de klik. Lose Yourself & Next Episode helaas uitgesloten van deelname. Veel succes!

Sociale sharia-controle tot na de dood

De zangeres van ultieme slijp-evergreen Nothing Compares 2 U en verder van vrij weinig is op 56-jarige leeftijd overleden. Bipolair, chronisch depressief en het licht uit haar leven - haar zoon - heeft in 2022 op 17-jarige zelfmoord gepleegd. Over haar eigen doodsoorzaak wordt niets verteld, dus dan hebben we onze vermoedens. Enkele jaren terug zocht ze soelaas in soera's maar dat heeft haar helaas maar niet verrassend ook geen levensvreugde gebracht. Het is hoe dan ook een tragisch verhaal, MAAR WEET JE WAT OOK ERG IS? Dat deze gevelde zuster nu zomaar zonder hoofddoek wordt afgebeeld. Nou treurige Trouwcolumniste, ten eerste zijn er maar heel weinig hoofddoekfoto's van O'Connor in de beeldbank, de meeste zijn extreem onflatteus, ze zijn nog duurder ook en we herinneren haar bovendien liever als de prachtige verschijning die het was, niet als de dolende ziel die ze geworden is. Zo, dus:

Dat zat er wel aan te komen

90s-heldin Sinéad O'Connor, wereldberoemd door haar megahit Nothing Compares 2 U (eigenlijk van Prince), is niet meer. De familie meldt: "It is with great sadness that we announce the passing of our beloved Sinéad. Her family and friends are devastated and have requested privacy at this very difficult time." De laatste jaren ging het mentaal vrij matig met de Ierse: ze kampte met zware depressies, haar zoon Shane (17) stapte uit het leven, ze deed zelf ook meerdere zelfmoordpogingen en het allerergste: ze bekeerde zich tot de islam. Over de doodsoorzaak is nog niets bekend, maar niets wijst op een natuurlijke dood. Later meer.

Maar is Blur beter da... * PETS *

Dit wordt het eerste muziektopic zonder dat we de muziek in kwestie überhaupt geluisterd hebben. Het gaat namelijk over het nieuwe album van Blur en Blur is vreselijk, Damon Albarn is absoluut geen leuke man alsook een verschrikkelijke poseur en het enige leuke nummer is Song2, voornamelijk heel hip omdat het de titeltrack van FIFA98 was. Zijn er verder dan nog liedjes van Blur om af en toe te luisteren, laat staan op plaat te hebben of te verzamelen? Nee natuurlijk niet. Probeer maar eens een nummer van Blur te noemen. Bumblebee ofzo? Nou, daar heb je het. Blur is een bloedsaaie creatie van de duivel, de duivel heeft geen verstand van muziek en dus gaan we niet eens een poging tot luisteren ondernemen. Meer nieuwe muziek deze week: Greta Van Fleet, Andrew Bird, NAS & meerrrr.

Schuld van Sander Schimmelpoepmuziek!

U wist het misschien niet of misschien ook wel maar 's lands van links tot rechts meest geliefde knuffeljournalist Wierd Duk was vroeger een bekend figuur in de noordelijke muziekwereld. Als pop- en kunstjournalist bij het Nieuwsblad van het Noorden, maar ook als bassist van 12" From Heaven alsook de vermaarde newwaveband The Visitor. De FRIESE BRIES, noemden Pritt en z'n maten de stroming rond die laatste band. Ffwd van vinyl naar cassettebandje naar cd naar mp3 terug naar vinyl, zo te zien is Wierd tegenwoordig bevriend met Henkie Bakboord (van de literaire tijdbom 'Billenkoek') en Patrick Tilon, beter bekend als Rudeboy, van Urban Dance Squad. Rudeboy zingt nu in noiserockband The Cold Vein (video op Mañana Mañana hieronder) en naar eigen zeggen is die band uit elkaar VANWEGE DE VRIENDSCHAP MET WIERD DUK. Nu moeten we dit natuurlijk doodchecken maar we brengen het zo ook wel. Waar is nu het tweetdraadje van Menno Pot? Is Gijsbert uit de kamer?? Waarom is OOR oorverdovend stil? Kijkt Drie voor Twaalf weg omdat het VIJF VOOR TWAALF is? Joehoe Rolling Stone zijn jullie echt zo WOKE????

Mega

Okee vrienden, laat alles maar vallen. Daar is-ie dan, de beste en gruwelijkste country van het jaar, de nieuwe van Colter Wall. Werd onlangs nog genoemd door fanboy Joe Rogan - het gaat over Sleeping on the Blacktop, een vrijdagmiddagklassieker hier op GSHQ, en Kate McCannon - in gesprek met Luke Combs. Jammer dan Joe: "He doesn't do interviews." Enfin, met z'n cowboyhoed en die bourbongevooisde stem uit de hemel (Saskatchewan) plus dat het kennelijk nogal een aparte vogel is, is het natuurlijk prijsschieten bij de meiden en de mannen, want wat een stem, wat een talent, wat een muziek, wat een verademing bij al die poldertroep die we hier door onze strot gedrukt krijgen. Er is een nieuwe plaat, Little Songs. Fijnste nummers Evangelina (hierboven studio, hierrrr akoestisch) en Corralling the Blues. Jongens toch, schiet ons maar dood met een Smith & Wesson Model 3. Meer nieuwe muziek na de klik.

Terug van weggeweest

We zullen niet liegen: we vinden die mannelijke americana-, country- en southern blues-zangers gewoon net effe wat lekkerder klinken dan de vrouwelijke. Dat is geenszins vrouwonvriendelijk bedoeld, ieder z'n meug, maar jarenlang sigaretten- en bourbonmisbruik klinkt gewoon heel erg lekker uit een mannelijke keel. Wie dan wél haar mannetje staat in dit gepikte geweld is Lucinda Williams, mede / vooral dankzij Car Wheels on a Gravel Road (1998), in het genre misschien wel de beste vrouwelijke singer-songwriter (?) aller tijden (?). Over Good Souls Better Angels (2020) was iedereen vrij positief, wij vonden dat maar gaap. Daarna kreeg Lucinda een beroerte, ze krabbelde op en deze nieuwe Stories From A Rock N Roll Heart is wél heel lekker en doorleefd, mét Bruce Springsteen op New York Comeback (video boven). Meer nieuwe muziek na de klik, onder meer Nothing But Thieves, maar dat is echt zo saai als een klodder poep in de plee.

Rammen

Iedereen heeft het natuurlijk over Bruce de Baas die voortdurend buiten adem was tijdens de Johan Cruijff Galmbakfuif maar vandaag gaan we even een stapje verder met een voorstelrondje Kwintiaans verantwoorde hardcore. Een producer met wie iedereen in de rafelranden van de muziek tegenwoordig wil samenwerken is de nu al iconische Will Putney (podcastje hiero), gitarist van Fit for an Autopsy maar toch vooral bekend als producer van onder meer The Ghost Inside, After the Burial, het fenomenale Every Time I Die en zelfs Body Count. Welnu, het nieuwste project van deze Putney is de nieuwe plaat van Incendiary (video boven), dat zes jaar geleden met het uitstekende Thousand Mile Stare kwam en nu met een rammer genaamd Change The Way You Think About Pain. Zelfs dwepen ze wel een beetje met dat Rage Against The Machine-geluid dus oordeel zelf maar eens. Verder vooral veel saaie nieuwe muziek, wel her en der wat aardige hiphop - allemaal na de klik.