Kim-Jong Fucking Tung.

Ooit werden elektrische gitaren met roestige snaren ingeplugd in rafelige buizenversterkers (standje distortion en standje overdrive) en vertelden dronken oermensen het verhaal van je jeugd. Nu zijn gitaren van hergebruikt hout, zijn de recyclebare nylonsnaartjes van ecofriendly groenmateriaal en zingen met vrouwenstem uitgeruste wijfmannen in strohoedjes prekerige jankliedjes over dolfijnen in een net, een buurvrouw die maar niet terugbelt en een laagstaande zon zodat je een meisje moet laten gaan. Welnu, vóór die sneue Jack Johnsonisering van de muziekwereld, we zouden er de lucht haast expres van uit onze banden laten lopen, had je dus Oasis - en Liam Gallagher geeft hier zijn top 4 grootste schurken ooit.

4. Piers Morgan
3. Donald Trump
2. Kim-Jong Fucking Tung
1. Noel Gallagher

Uw top vier grootste schurken mag in de comments.

De Rosa-ring is rond. Op 1 december 1955 weigerde Rosa Parks in Montgomery, Alabama om uit haar zitje te komen en achterin de bus te staan. Op 30 oktober 2017 wil een Colombiaans-Canadese zangeres in Paradiso dat witte mensen achterin de zaal gaan staan.

Lido Pimienta heet het zingmeisje en ze doet een voorprogrammaatje voor Sylvan Esso vanavond in Paradiso. Nog nooit een liedje gehoord van het zangeresje dat zich als "Afro-Colombian queer" identificeert en hier zelf achterin een bus zit, maar twee weken terug was er ophef omdat een fotograaf (wit, vrouw) op een festival weigerde achterin te gaan staan bij de andere witte mensen, omdat Lido Pigmenta alleen bruine vrouwen vooraan wil hebben. Volkomen terecht, zul je denken, maar dat malle festival heeft dus excuses gemaakt voor het "racisme" van die fotograaf, en niet voor het racisme van Lido. Want Canada. Maar wees dus gewaarschuwd, mocht je toevallig blank zijn en naar Paradiso gaan vanavond. Witmensen moeten achteraan staan, om de bruinmensen een misplaatst gevoel van achievement te geven. Of tenminste, dat is wat het meisje op het podium dan denkt. Zucht. Rosa Parks bleef niet vooraan in de bus zitten omdat ze mensen met een andere kleur naar achter wilde dwingen. Ze zouden eigenlijk als tegengeluid (ha!) dit voorprogramma voor het voorprogramma moeten programmeren:

Hoera nieuwe albums van Trijntje Oosterhuis, Racoon & Di-Rect!

In plaats van die kritiekloze babypap in de muziekblaadjes en andersoortige dode bomen, die gasten moeten ook maar wat slijmen voor een interviewtje en wat vrijkaarten hier en daar, alhier de goudeerlijke recensies van drie nieuwe pareltjes van eigen bodem!

Als er na 44 tellen luisteren een kind door de "muziek" hoest weet je wel hoe het gesteld is met de eerste en hopelijk laatste Nederlandstalige plaat van Trijntje naar het Oosterhuis. Als dat kind er een paar seconden later ook nog eens ongegeneerd doorheen begint te lullen, de producer kennelijk te lui was dat zogenaamd bijzondere gebbetje weg te mixen en Trijntje apodictisch orakelt over de innige band met haar nageslacht, terwijl de muziek niet eens zelf geschreven is maar gewoon gejat van anderen, weet je dat je zit te luisteren naar een ongelooflijk rukalbum en kun je de versterker linea recta uit je mancave-raam sodeflikkeren. Eén balletje, voor de moeite.

Eindoordeel: 🔴 ⭕ ⭕ ⭕ ⭕

"We luisteren nooit naar onze eigen muziek", zegt Bart van der Weide, de zanger van Racoon. Dat is inderdaad te horen, want Racoon klinkt al honderd jaar precies zoals Racoon en een beetje vernieuwing is de wasbeerboys vreemd. Het restafval van het vorige album wordt opgevroten door gitarist Dennis Huige en in hapklare brokken op het bord van zanger Van der Weide gekotst. Wasknijper op de neus om een zo nasaal mogelijk stemgeluid op de band te jengelen et voila: Giel Beelen krijgt een nat onderbroekje. Twee balletjes, omdat het in ieder geval geen Nederlandstalige troep meer is.

Eindoordeel: 🔴 🔴 ⭕ ⭕ ⭕

Waar de 48-jarige Frans van Zoest met zijn hoofdband The Deaf af en toe best interessante muziek produceert, is Di-Rect al jaren een van de grootste aanfluitingen in de vaderlandse popmuziek. Sowieso: wie 48 jaar oud is en zichzelf nog steeds 'Spike' noemt is een beetje sneu. Enfin, op Rolling With The Punches komt Di-Rect plotseling met allerlei elektronische toeters en bellen aanzetten en luister je naar fucking soul en disco. Tegelijkertijd klinkt Marcel Veenendaal zoetgevooisd als altijd, tel daarbij op een hip cactushoofd met bloemen als artwork en je weet dat dertienjarige meisjes gaan twijfelen tussen hun eerste cd'tje of hun eerste pakje OB, want iedereen ouder dan veertien jaar waagt zich niet aan deze pretentieloze meuk. Over dat laatste trouwens mondje dicht, want dat weet de band zelf nog niet. Een 0.

Eindoordeel: ⭕ ⭕ ⭕ ⭕ ⭕

Ach, muziek. In de natuurwetten geëtste toonfrequenties die het transcendente articuleren als de componist de juiste herschikking weet te vinden. Welk een verruiming. Zou een leven zonder muziek de moeite wel waard zijn? Tuurlijk, er zijn andere wegen naar het goddelijke, LEGO en feitjes over dinosaurussen bijvoorbeeld, maar het is niet het zelfde. Niet hetzelfde. En nu we onszelf toch al in een te melancholische mijmering beginnen te verliezen, kunnen we maar beter meteen even stilstaan bij het verlies van Ben & Ruurd, die na de zomerhit van de eeuw in de onderstaande clip de pijp aan Maarten geven. Gelukkig is Texas over een tijdje weer opgedroogd.

Hallo Jan Smit! En wie ben jij dan, om zomaar het gezicht van een arme straatpoeper online te gooien? Dat is toch geen nieuws? Het is echt geenstijl! Tendentieus en nodeloos kwetsend! Moet er niet een balkje voor zijn ogen? NEE! Het is goed dat er iemand als Jan Smit is! Hij schudt mensen wakker! En wat maakt het uit als je zijn naam weet? Iemand krijgt hier privé echt problemen mee! Blijf roeren waar het stinkt, Jan Smit! Besef je wel dat je enorm veel bereik hebt? Op Instagram én Facebook? HAHA JAN SMIT. Dat je iemand helemaal kapot kan maken? Nee dit kan echt niet online, Jan Smit. Racist! Fascist! Is het niet handiger om de volgende keer naar de politie te gaan? XENOFOOB!