Staat dit ergens in die noodwet of wat

15.... WE ZIJN AAN HET WINNEN! 14... Het leven zoals we het ooit kenden komt weer langzaam op gang, lieve mensen! 13... Op het festival Haarlem Jazz and More moeten de 775 bezoekers braaf op de billetjes zitten, zoals vrijwel alle coronamaatregelen een sfeerverminderend effect hebben. 12... MAARRR. 11... "'Ze mogen met hun armen bewegen of heel even gaan staan.' De politie stelt een 15 seconden regel, na die 15 seconden moet de festivalganger weer gaan zitten. 'We hebben gastheren die dat goed in de gaten houden en je eigenlijk vragen om te blijven zitten'." 10... HA! 9... Er mág gedanst worden. 8... Heel voorzichtig. 7... Een beetje met de armen zwaaien. 6... De beentjes losgooien. 5... Maximaal vijftien orgastische seconden. 4... Wat ook leuk is. 3... Is om na die 15 seconden nog slechts 774 stoeltjes te laten staan. 2... En de muziek even te stoppen. 1... JA ZITTEN! Overigens is jazz een zeer overschatte kunstvorm, na de klik een robbertje deltablues voor alle mensen die géén hekel aan zichzelf hebben.

"Political correctness has grown to become the unhappiest religion in the world"

Jongens, we hadden de muzikale dondergod Nick Cave (met hierboven de stream van z'n eigen YouTube-kanaal) al hoog zitten. Hier, dit topic over z'n nieuwe plaat. "Cave's album "Push the Sky Away" heeft familie van mij en mijzelf door een letterlijk en figuurlijk koude, armzalige periode geholpen", schreef onze/jullie chicago river onder het topic. Want dat is wat de man doet. Hij gaat onder je huid zitten, hij is er voor je, hij neemt je mee. Dit keer neemt hij ons mee naar de hoofdstad van Awesomeland, want net als onderkoning Ricky Gervais en een boel anderen is de baas de Vice-volk-iaanse verstikking van de ideeënmarkt en de ondermijning van creatieve processen en vrijheden KOTSBEU. In The Red Hand Files (een platform waarop fans vragen kunnen stellen aan Cave) maakt de 62-jarige legende gehakt van de cancel-culture. Dat vertalen we maar niet, het is goed zo. Z'n muziek koopt u hier.

"As far as I can see, cancel culture is mercy’s antithesis. Political correctness has grown to become the unhappiest religion in the world. Its once honourable attempt to reimagine our society in a more equitable way now embodies all the worst aspects that religion has to offer (and none of the beauty) - moral certainty and self-righteousness shorn even of the capacity for redemption. It has become quite literally, bad religion run amuck.

Cancel culture’s refusal to engage with uncomfortable ideas has an asphyxiating effect on the creative soul of a society. Compassion is the primary experience - the heart event - out of which emerges the genius and generosity of the imagination. Creativity is an act of love that can knock up against our most foundational beliefs, and in doing so brings forth fresh ways of seeing the world. This is both the function and glory of art and ideas. A force that finds its meaning in the cancellation of these difficult ideas hampers the creative spirit of a society and strikes at the complex and diverse nature of its culture.

But this is where we are. We are a culture in transition, and it may be that we are heading toward a more equal society - I don’t know - but what essential values will we forfeit in the process?"

Zanger Benno uit de weg

Jammer dan Russische paramilitaire groeperingen, Duitse invasietroepen en Noord-Koreaanse kernfysici, blijf maar gewoon weg, jullie zijn nu al kansloos tegen de kracht van de noot! Middels de zomerhit 'Militaire muziek op 7 mooie plekjes. Zomer in Nederland!' heeft het ministerie van Defensie een nieuw soort Stelling van Amsterdam opgeworpen, en tegelijkertijd wordt de inwoners van Nederland ons Land een fijne vakantie toegewenst. Kan het nog mooier? Als u goed luistert hoort u aan het begin van de videoclip Quentin Tarantino nog zeggen: "Camera loopt, ja, kan." En dan de keuze voor de megahit van de breedgebilde oer-Hollandse volkszangeres Jennifer Lopez, het is fantastisch. Bedankt, muzikale goden die ook nog eens zouden sterven voor ónze veiligheid. Jullie ook een heel fijne vakantie.

Heetste postpunk van 't moment

U weet, op de releasedag van de platenlabels (vrijdag) nemen we u zo af en toe mee op een klimaatneutrale nrc-reiswinkelreis naar de klanken van een nieuw album. Dit keer was het heel erg hard twijfelen tussen de nieuwe Alanis Morissette en de nieuwe Fontaines D.C. Fontaines D.C. is een Iers bandje dat we al eens besproken hadden in het Kwint-proofe topic 'MUZIEK! 2019 is een goed punkjaar', want het debuut Dogrel was om je vingers bij af te likken, en het vandaag de wereld ingeschoten A Hero's Death is óók een heerlijke rammer. Geloof trouwens niks van die 'tweede plaat is het moeilijkst'-onzin, alsook slap gelul over non-conformisme, thematiek, vergelijkingen met Ian Curtis en kettingen door poëzie. We zitten hier niet op de muziekredactie van Het Parool. Gewoon, lekker grauwe muziek, het is tenslotte vrijdag!

In deze ondertitel geen spoilers over het oordeel van dit vreselijke album

Nou jongens, de hele wereld en heel internet in rep en roer omdat Taylor Swift ineens een nieuw album aan de man brengt. Wie? Een mevrouw die ooit begon in het countrygenre en daarna opschoof naar de onder Amerikaanse zangeressen zeer populaire 'vreselijkpop'. Grappig genoeg is Taylor helemaal niet populair in staten als Louisiana en Tennessee en laat dat nou net de staten zijn waar ze wél verstand hebben van muziek. Enfin, Taylor Swift is dus de meest verkopende artiest van de afgelopen tien jaar. Niet U2, niet Coldplay, niet rapper Jay-Z, niet een of andere One Direction-lullo in skinny jeans en ook niet een of andere Koreaanse zelfmoordcommando met microfoon, nee, TAYLOR SWIFT. We luisteren weleens naar Lana del Rey ofzo maar deze Taylor Swift zit met al haar trawanten van de vreselijkpop achter het kopje 'Nee'. Maar hey, we kunnen het wel uittekenen: al die laffe poprecensenten geven deze verrassingsplaat vijf sterren. Nou, dat bepalen we zelf wel: worden we er emotioneel van?

1. the 1. Jongens wat een vreselijk nummer om mee te beginnen. Dat riedeltje in het refrein, "But it would've been fun. If you would've been the one", dit blijft nu de rest van de dag door ons hoofd spoken en niet op een goede manier. Dit is een soort andijvie. Het is wel te pruimen als het er is, maar om er nou speciaal voor naar de supermarkt te rijden, mooi niet.

2. cardigan. Ook grappig, want we hadden het net over Lana del Rey en dit ís verdomme gewoon Lana del Rey, maar dan Taylor Swift. Best okee, al zijn we wel in slaap gevallen.

3. the last great american dynasty. Het wordt hier plots een beetje uptempo, maar het is geen zak aan. Die gast van Het Parool noemt dit een nummer 'waarop Swift zich plots opwerpt als chroniqueur van de Amerikaanse samenleving'. Chroniqueur van de Amerikaanse samenleving, kom nou. Heeft hij zijn speakers überhaupt wel op het goede kanaal aangesloten? Het is een standaard riedeltje G - Amineur - C uitgesmeerd over een paar pianotoetsen met een laffe drumcomputer op de achtergrond, en dan dat refreintje: "There goes the last great American dynasty. Who knows, if she never showed up, what could've been. There goes the most shameless woman this town has ever seen. She had a marvelous time ruining everything." Echt wel chroniqueur van de Amerikaanse samenleving! Nee grapje, vrij waardeloos, dat is wat het is.

4. exile. Een duet met Bon Iver, de band rond Justin Vernon, de favoriete band van Tim Hofman en dan weet je het wel qua Angus & Julia Stone-achtige in geitenwollen gegoten hunkering naar geluk, want poeh poeh wat hebben ze het toch zwaar in de upside down. De opening van het nummer is best aardig, het beste nummer tot nu toe op de plaat, en grappig genoeg ook het nummer waarop Taylor Swift de eerste anderhalve minuut haar mond houdt. Enfin, daarna wordt het allemaal wel heel erg kazig dus ook dit nummer kunt u weer door de plee spoelen.

5. my tears richochet. Kattengejank

6. mirrorball. Zit een soort echo in, niks aan.

7. seven. "Pleaaaase picture meeeee in the treeeeees", en toen maar weer gestopt met luisteren.

8. august. Lijkt wel een robot die aan het zingen is, maar het riedeltje is wel aa... o wacht hier wordt het weer Venga Boys meets Colbie Caillat. AAARGH.

9. this is me trying. Deze semi-elektro zang zou het goed doen als vocals achter een Hardwell-track ofzo, maar hier moet die tekst het nummer drágen. En dan dat scheterige 'this is me trying', het wordt echt met de allerlaatste adem de keel uitgehijgd, alsof je oma met corona naar adem ligt te happen.

10. illicit affairs. Het heeft negen nummers geduurd, op dat duetje met Bon Iver na, maar ze kán het wel. "Make sure nobody sees you leave, hood over your head, keep your eyes down", met een ondeugende nadruk op down, een stiekeme knipoog van een passerende vrouw op een fiets, ze ziet je wel, en jij ziet haar, al is het ook een accent waar we ons na verloop van tijd gruwelijk aan gaan ergeren. Het is allemaal wat minder overgeproduceerd dan die andere elektro-robo-crack. Deze mag blijven!

11. invisible string. Haha seks. Maar zonder gekheid, meer van hetzelfde. Kleur dit kleur dat, yoghurtwinkel. Gaap.

12. mad woman. JA! Weer een Lanaesque beginnetje. Deze trekken we wel. Effe wachten op het refrein want meestal gaat het daar wel de mist in. Ze is heel kwaad en het zal vast wel de schuld van een makker zijn. O ja wacht verder is het weer hemeltergend.

13. epiphany. We zijn er bijna, gelukkig. Dit nummer komt heel langzaam op gang, alsof er een elfje uit de hemel neerdaalt en ons met zijn gezang probeert te laten sterven. Het is een soort kersthymne als je met je familie naar de openluchtmis op de heide bij Heerde gaat. Taylor Swifts eigenste Psalm 98. Teeeering.

14. betty. Heeee een mondharmonica, dit begint een heel klein beetje Bruce Springsteen - The River-esque, of gewoon zoals alles van early Bob Dy... o nee wacht het is Taylor Swift. Ja die stem, daar worden we dus niet emotioneel van. En dat is dan ook meteen het antwoord op de hoofdvraag: worden we emotioneel van de nieuwe Taylor Swift? Het antwoord is driewerf neen. "In the garden would you trust me? If I told you it was just a summer thing? I'm only seventeen, I don't know anything. But I know I miss you." Hier gaan dus MILJOENEN Amerikanen snoeihard op. Nou. Meh. En we moeten nog TWEE nummers verdomme.

15. peace. Tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut wat komt daar aan? Een larmoyant gitaarriffje alsook het einde van het album. Tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut WEER NIKS AAN AAAARGH.

16. hoax. Er komt een einde aan het lijden. Zowaar, dit nummer begint breekbaar. Taylor is zeker opgelucht dat haar luisteraars weer kunnen ademen. En dan komt er weer zo'n malle schrille laag van geluid in en is het weer over met de pret. We willen dit niet meer.

EINDOORDEEL: ⭐Hier worden we niet emotioneel van.

Ja, die titel moet in hoofdletters

Haal uw seppukutanto van zolder en laten we d'r maar gewoon collectief mee kappen. We zijn van het niveau van mensen die onverwacht (maar ook zeker, vergis je niet) op de vlucht slaan terwijl alarmfase twee nauwelijks nog berucht is, maar dat weten ze dan niet, en dan zwijgen ze over wat ze horen en zien, en die mensen krijgen dan onbewust (dat zal dan wel instinctmatig zijn) zin in mosselfeesten. In het Cultuursector-Merkenonderzoek onder 100.000 man van Hendrik Beerda Brand Consultancy is de oorverkrachtende bokkingorgie van modderfokking Bløf verkozen tot populairste muziekgezelschap. Ook in de top vijf KREZIP en de tienerpopdildo's van Di-rect. Echt gtfo Nederland. O ja, het merk Marco Borsato is sinds zijn reis naar de maan ineens niet meer zo populair in huismoederland.

Geef het 19 seconden.

Want de redactiestoelen draaiden hier uiteindelijk allemaal om hoor. Over Duitsers kunnen we ook niets meer zeggen dat nog niet geschreven is, dus we leunen gewoon even achterover. Bovenstaand is een beetje de KFC Donut Burger **onder de zomerhits. En palm muted bursts met daaronder in exact dezelfde bursts double bass op de drums, ja, dat zijn toch een beetje onze Nasheeds hè. We mogen toch hópen dat Duitsland deze makkers met hun Scooter-interpretatie naar het volgende Eurovision Songfestival stuurt, dan winnen ze ook een keer iets. De carrière van dat meisje is trouwens te volgen op d'r insta _AlienSl*t_.

Geen idee of dit nog mag van de WaPo maar toe maar weer

We zagen DIT artikel voorbijkomen in de uit tranen gefabriceerde digitale inkt van de WaPo (die lezen we eigenlijk iedere dag, behalve op maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag) over dat zwarte dj's de techno weer terug gaan claimen. "Techno’s roots can be traced back to the black community that originally congregated around the music in Detroit in the 1980s, but you’d hardly know it looking at today’s biggest dance festivals, where white DJs dominate the lineups, playing for massive crowds and ungodly paychecks. MoMA Ready wants that to change." De TANDJES hee. Als we het goed begrijpen: de techno ís van zwarte mensen en de huidige top is te blank.

Die dansvloer, die is dus niet ván iemand, die is niet vóór iemand, die is er van en voor iedereen. Het is nou nèt een van die plekken in een wereld waarin iedereen naar elkaars kleur staat te wijzen waar het geen fluit uitmaakt of je groen geel paars oranje of zwart bent als je staat te schitteren onder de stroboscoop, en welke kleur die dj daar in de verte heeft, of dat het een man of vrouw of transmevrouwheer is. Je staat daar met z'n állen te knallen. We zijn sowieso zo kleurenblind als een witte haai en op die dansvloer al helemaal. En dan nóg, de techno terugveroveren op WIE? Op die generatie Duitse knalpatronen (Liebing, Dixon, Fengler, Klock) die na jarenlange arbeit in oude Duitse oorlogsbunkers toevallig allemaal heel goed zijn geworden? Op die uit Nederland afkomstige puistenventjes met spillepoten, die dagenlang achter hun laptop zitten te priegelen? Op Charlotte De Witte en Amelie Lens, de vrouwen die nu de game runnen? Muziek, het is van ons ALLEMAAL. En om dat te vieren, drie livesetjes, van de grondleggers van de house en de techno.

Spaanse technokoning dropt rustgevend plaatje

Als u niet naar de muziek kan, komt de muziek wel naar u! De Spaanse technogod Oscar Mulero vindt het zo vervelend dat u niet lekker kunt afdansen in de Bravo op Lowlands, dan wel géén drugs kunt gebruiken in een tentje op een of ander groezelig dancefestival, dat hij een heerlijk riedeltje bij u in de huiskamer brengt. 'U weet wel wanneer' is het de beste muziek ooit, en op dit moment is het gewoon een hartstikke gezellig deuntje met dito videoclip om te bekijken en beluisteren met uw hooggevoelige opa Piet.

English translation: WARNING: This video may potentially trigger seizures for people with photosensitive epilepsy. Viewer discretion is advised.

We hoorden trouwens dat hij racist is

Ennio Morricone liet van schrik de spaghetti vallen: de Dalai Lama heeft een album uitgebracht. U begrijpt dat het podium der woordkunstenaars en akkoordentovenaars flink is opgeschud en dan mag u zelf bepalen of Nickelback, Kane of René Karst van de derde trede is gevallen. Neem nu de hitsingle Compassion met 300x de tekst 'Om mani padme hum': als u nog niet op de brug stond om naar beneden te springen, dan staat u er nu. Doe de ogen dicht en u zit in een berghut in Afghanistan met een geit aan de opium. Of u waant zich bij een opgieting in Thermen Bussloo, dat kan natuurlijk ook. U koopt de cd van de Dalai Lama HIER - hij staat tweede van links.