MUZIKAAL INTERMEZZO

Shooting the vaccine
Bill Gates is in my bloodstream
It's mind control
The earth is flat and cold
It's never warming up
The Arctic's turned to slush
The second coming's late
And there's aliens in the deep state

Geweldig muzikaal intermezzo in tijden van corona, lockdown, avondklok, rellen, ellende en voorlichters van D66 die de telefoon niet opnemen. De 400-jarige Mick Jagger van The Rolling Stones - na Exile on Main St. in 1972 werd het allemaal wat minder - samen met Dave Grohl van de Foo Fighters, de band waarvan we de laatste plaat vakkundig door de plee hebben gespoeld. Maar dit nummertje op standje 10 door de speakers blazen is verdomme LEKKER. Prima riffje, Jagger beukt een Gibson SG doormidden en zingt alsof hij (inderdaad) bijna dood is en dat Grohl kan drummen als een dier wisten we al. Niet zo'n coole collab als Shake Your Blood met Lemmy van die gruwelijke Probot-plaat, maar wel: lekkerrrrr.

1. Bier uit de koeling. 2. Gloednieuwe muziek luisteren

Over smaak valt te twisten natuurlijk, al kun je Brahms, Beethoven, Strauss, Schumann, Debussy etc. in de platenzaak van je ziel vinden bij de afdeling 'Kutmuziek' en dat is niet omdat wij het allemaal zo goed weten. Wél goede muziek is gitaarmuziek van een langharige cowboy die het levenslicht zag in de Ozarks in Missouri, te weten Texas’ genre-bending rock ‘n’ roller Israel Nash, en met zo'n voornaam heb je natuurlijk ook helemaal geen vijanden. We hadden 'm al in de smiezen toen-ie nog Israel Nash Gripka heette en alles nog een stuk kaler - en vooral een stuk minder zweverig - was. Nu maar hopen dat-ie niet sterft aan de ziekte van Di-rect. Aangezien het vrijdag is en u al de hele dag op zoek bent naar muziek om u naar de bierkoeling te begeleiden, geef het maar eens een kans, met na de klik meer nieuwe muziek, met onder meer (heavy) metal, (death) metal en (sludge) metal!

"We zitten niet meer op één lijn"

André Hazes, hier op de foto met virtual reality-bril om Leisure Suit Larry 7 te kunnen spelen, is maar weer eens afgekickt. Dit keer van Monique. Het nieuws, een scoop van Guido den Aantrekker, komt naar buiten even voordat de twee aankondigen het tóch nog een keer te proberen. Onlangs verklaarde Andrémonique, zoals de Brangelina-naam van het stel luidt, voor eeuwig en voor altijd samen te blijven, even nadat André eerst aan Bridget Maasland had verteld dat juist zij de vrouw van zijn leven is, want vijf jaar eerder hadden ze misschien wel of misschien niet overheerlijke seks op een feest van Patty Brard, ze zouden zelfs trouwen, tot iedereen heel toevallig op hetzelfde eiland op vakantie was, er allemaal seksloze dingen gebeurden in een toilethok, en toen lag Bridget gewoon weer alleen in haar joggingbroek met een fles wijn op de bank, en was André weer samen met Monique, maar nu is André niet meer samen met Monique en een oude wijsheid in Colombia luidt nou eenmaal: als je van het leven hebt gesnoven, dan moet je er ook maar gewoon van genieten. Binnenkort zijn ze echter gewoon weer samen en dan is het Nederlandse volk de grote winnaar. Godspeed André en succes met de Wiedergutmachung.

Met wie dit keer? Nee gewoon een echt nummertje

Het was grappig genoeg het op een na meest gelezen bericht van 2020 met een paar miljoen pageviews, de manier waarop romantische rechtsbuiten Marco Borsato na het jarenlang ontwijken van de buitenspelval alsnog werd afgevlagd door Leontine Ruiters. Marco hing zijn Italiaanse worst te drogen in de kelder van de maan, ging wandelen met de hond en volgens roddeltante Evert Santegoeds liet Marco nog een flink aantal andere dames in zijn broekmicrofoon zingen. U kent het wel. MAAR NU! De definitieve terugkeer van een absolute kanjer die heel toevallig niet in staat is de zwellichamen (een sponsachtige concentratie van spiercellen, welvoorzien van een netwerk van arteriën) van zijn penis onder controle te houden. NOU EN! Marco is gewoon hartstikke kwetsbaar en breekbaar, en soms gaat hij gewoon lekker vreemd. Marco kanjer van het volk, en die weeïge tekst van John Ewbank, handgeschreven met een in de tranen van Leontine Ruiters gedoopte vulpen, ook helemaal super.

CARNAGE

De enige man voor wie we zouden sterven als we weer eens heel goed in ons vel zitten: Nick Cave. Heeft dus een nieuw album, samen met Warren Ellis, zijn muzikale buitenbrein, een soort Charles Manson die de creativiteit wel op de juiste manier naar de oppervlakte laat drijven. En het is goddomme weer een potje GRUWELIJK. We pompen hier veel van Nick Cave door (zoals hier en hier) en iedere keer razen we linea recta met de fles Talisker in de hand naar de luie stoel, fantaserend over hoe het ook zou kunnen, om een dag later gewoon weer op dezelfde voet door te gaan. Ah, dromen. Na de klik nog veel meer boternieuwe muziek van deze week, van Neil Young tot NOFX tot Alice Cooper tot nog veel meer vage shit. U moet kiezen.

Exit light, enter night

Even een heerlijk helend maandagparacetamolletje tegen de Elfstedenkoorts des Doods en andersoortige schaatsgriep die het land de komende twee weken in een ijzeren greep zal houden. In het kader van de Super Bowl kwamen de jonge goden van Metallica bij Stephen Colbert bijeen om hun welbekende riedeltje Enter Sandman ten gehore te brengen. Door jullie precies 0x genoemd in onze allesomvattende queeste naar het beste nummer ooit en derhalve meer dan welverdiend een eigen topic waard. Even een vrolijk muziekje, het breekt zo lekker de dag, nietwaar?

Weg ermee!

We hebben hier al een keer een balletje opgegooid over 'Foo Fighters als de grootste band van dit moment' en dat werd natuurlijk gigagezeik met die complete muzikale Champions League in de comments. Gemene deler lijkt in ieder geval te zijn dat U2 een kudtband is en verder is iedereen hier fan van Metallica en Machine Head enzo. Vandaag is echter de nieuwe plaat van de Foo Fighters uit, we gaan het er tóch over hebben en we gooien het er wel gewoon uit, volledig in lijn met het gezeik: het is 'm niet meer en het gaat 'm ook niet meer worden. Dave Grohl is over de vijftig, Pat Smear is al fucking ZESTIG geweest en het magnum opus was Wasting Light van tien jaar geleden en deze plaat is gewoon middle of the road nietszeggende zesjesmeuk van een paar blije eikels met een zooi overgeproduceerde gitaren. Medicine at Midnight is de perfecte plaat voor je opoe Tinie, die naast het luisteren naar allerlei crack uit de Top 2000 ook een 'ruig' kantje heeft. Het is de perfecte plaat voor op Lowlands: als het licht aanknipt na het optreden van een band, je zit te wachten op een eventuele toegift maar de rockmuzak door de speakers verraadt dat het optreden toch echt ten einde is. Die muzak, dat is deze, van de Foo Fighters. Eén uitzondering, het coole nummer No Son of Mine, en de rest kun je overdwars door de plee spoelen.

Legendarische gitarist van Golden Earring

U denkt nu allemaal, wie is George Kooymans ook alweer, maar dat is dus die met die gitaar van de Golden Earring. Het stoppen van Kooymans is nogal een dingetje, want nu kapt Neerlands grootste band aller tijden er misschien wel mee, of we krijgen een juist van de rockacademie gefietste goochelaar op gitaar en dat moeten we ook niet willen met z'n allen; dat is dan zo'n jonge vogel die de vibe van de band helemaal niet voelt. "Het overvalt mij ook allemaal. George is te ziek om nog te spelen en dat zou kunnen betekenen dat de band ophoudt te bestaan. Maar daarover is nog geen definitief besluit genomen", zegt manager Rob Gerritsen. Hè bah.
UPDATE: Shit. Kooymans lijdt aan ALS

Boel nieuwe muziek, kunt u weer meepraten op feestj... wat

Lonely the Brave, dat was een van de meest veelbelovende bands van Europa. Toen zanger David Jakes nog vakkundig de glansrol aan het vermijden was. Stond-ie een beetje weggemoffeld in een hoekje van het podium ongemakkelijk te zijn, te wachten op de bus naar huis. Die ging mentaal natuurlijk niet helemaal lekker en verdween derhalve letterlijk en figuurlijk van het toneel, al is er als 'Dave Jakes' inmiddels wel een vrij aardig solodingetje verschenen. Na die onthoofding heeft de band Lonely the Brave de draad weer opgepakt met Jack Bennett (niet de regisseur) als zanger, die u allemaal al niet kende als Grumble Bee. Vandaag vandaag vandaag is de nieuwe plaat 'The Hope List' van Lonely the Brave uit en het is allemaal vrij middle of the road. De krantjes delen wat sympathiesterretjes uit maar het enige waar iedereen aan denkt is: HOE GRUWELIJK ZOU DIT NUMMER GEKLONKEN HEBBEN MET DIE ANDERE ZANGER (*)? Vandaag ook uitgebracht: de poldermetal van ASPHYX, nieuwe pokkoes van Lil Skies en Bugzy Malone en nog veel meer vage troep. Allemaal na de klik en dan bent u na één handeling weer helemaal op de hoogte van de nieuwste muziekreleases. Mooi toch.

YES lekker verse muziek voor op de vrijdag

In januari is het vaak wat schraal op het gebied van nieuwe muziek, aangezien veel artiesten hun nieuwe plaat nog even snel in de zak van Sinterklaas hebben gepropt. Desalniettemin deze vrijdag de 15de januari toch een fraai ep'tje van Kurt Vile, die u kent van het fenomenale Wakin On a Pretty Daze en het gruwelijke nummer Loading Zones. Kurt heeft vijf liederen om een prachtige single met wijlen John Prine heen gevouwen en het heet 'Speed, Sound, Lonely KV EP', het schijnt een ode aan onze favoriete stad Nashville te zijn maar we zitten hier niet om de boel kapot te opereren. Na de klik nog veel meer muzikale marge, met postpunk, vage Streetiaanse britrap en een mepje maffe metal. WAT IS UW FAVORIET?