Dus een oer-Engels kind van vijf jaar wordt door een groep inclusiviteitspleitbezorgers van de pleegzorg bij nikaabdragers gedropt. De pleegouders praten geen Engels (hoe het dan überhaupt mogelijk is om pleegouder te zijn), spaghetti carbonara mag niet meer want varkensvlees is haram, Kerstmis en Pasen zijn superstom, kruisje afgepakt, Europese vrouwen zijn alcoholverslaafde sletten en Arabische les is verplicht. Kind janken, echte mama janken. De bevoegde instanties van de Londense allegaarbak Tower Hamlets, 'one of the most diverse parts of the country', geven echter geen ene fuck. Lekker dan. Gooi Yunus bij twee mama's en het hele gezelschap moet onderduiken omdat kwade islamieten homo's liever van een dak afflikkeren dan een leven met een kind gunnen. Gooi drie Oost-Europese kinderen bij een Ukip-familie en iedereen gaat apeshit. Een christelijk kind mag niet bij homostel want dat is vies. Een christelijk koppel raakt een pleegkind kwijt omdat ze niet willen praten over homoseksualiteit. Maar he. Een meisje van vijf bij strenggelovige moslims zetten is tenminste lekker inclusief. Lekker multicultureel. Lekker tolerant. Goed voor de diversiteit. Dus wat loopt iedereen eigenlijk te zeiken over een religie van de repressie, pleegzorgregels en kinderbescherming? Binnenkort ook in uw theater!

Normaal gesproken mogen voor- en achternaam helemaal niet in de krant van Maarten van D. en zijn kwantiteitspapiertje Parool, maar in dit geval maken feitenverzwijger en krant een uitzondering. Het mag omdat Keith Rienksma geen Marrekaan is, maar een Nederlander en wel een van het meest vervelende soort. Keith Rienksma is een Amsterdammer die tegenwoordig geen Keith Rienksma meer heet, maar Abdullah West. En dus schrijft Maarten van D. uit de losse pols het levensverhaal van Keith Rienksma op. Dan hoop je op een eurekamoment bij Maarten. Dat Maarten plots beseft dat dit soort staatsgevaarlijke staatsidioten zonder bemoeienis van de politie (te druk met lekken dichten) vrij rondlopen in Amsterdam, terwijl Maarten eerder nog in de aller-, aller-, aller-, allerhoogste boom klom toen er een medium was dat een naam boven tafel wilde krijgen.

"Ik wil dat Nederland een islamitisch kalifaat wordt, met de sharia als wet." Zo'n type is Keith Rienksma dus. Rienksma is nog nooit veroordeeld, al doet hij daar wel zijn best voor. Een bom bij Amsterdam CS vindt hij niet helemaal de bedoeling, maar de Nederlandse regering moet oppassen voor hem en zijn toffe geloof. "Een aanslag op een regeringsdoel vind ik gerechtvaardigd, zoals ook de aanslag op Charlie Hebdo is te verdedigen." Keith is voor IS. Keith moedigt jongeren aan voor de jihad. Keith keurt geweld tegen de overheid goed. Keith verdedigt onthoofdingen. Keith verspreidt geweldsverheerlijkende video's ("Inmiddels ben ik daarmee gestopt, het werd me te veel. Niet het geweld, maar ik kreeg het er te druk mee. Ik zat alleen maar op mijn telefoon"). Keith vindt het leven in Syrië zo geweldig, dat hij er zelf niet heen durft wil. Keith vindt het leven in het kalifaat ZO GEWELDIG, dat hij kiest voor dialoog. Zo'n kerel is Keith. Ondertussen loopt Keith doodleuk rond bij het Amsterdamse moslimhaathuis El Tawheed (bekend van). Het kan allemaal en het mag allemaal, in Nederland pamperland. Want jongens, wat wordt Keith gediscrimineerd door al die Nedernazi's. Geen gevangenis, geen veroordelingen, geen gesprekken: NIKS. Keith is een tikkende tijdbom, een ongeluk in een tunnel van de toekomst, als hij Nederland tot kalifaat heeft uitgeroepen. "Daar ben ik zeker van, want het is een belofte van God. Ooit komt het er. Maar of het dit IS-kalifaat zal zijn? Dat weet ik niet. Het had wel heel mooi kunnen zijn." Maar nu staat het maar mooi op paroolpapier. Zodat alle Maarten van Dunnetjes, wanneer Keith met zijn bakfiets vol gasflessen het Binnenhof is opgejakkerd, kunnen roepen: ZIE JE NOU WEL! WE HADDEN HET NOG ZO OPGESCHREVEN! WE ZEIDEN HET! WE WISTEN HET!