Hoeveel levens moet die organisatie nog verwoesten?

Wij hebben het nooit tot de kunstacademie geschopt, daar zijn we veel te dom en te grappig lelijk voor, en bovendien zijn we geen kunstenaars. Er zijn alleen ook mensen die wél worden toegelaten op de academie, die mensen, vaak jong en ambitieus, hopen op een stralende toekomst als kunstenaar in Nederland. Die mensen hebben echter nooit beseft wat voor marteling ze te wachten stond, die hoopten op een mooie toekomst als kunstenaar in Nederland. Maar die mensen werden misleid en komen er na een aantal slopende jaren zonder enig perspectief, totaal verward, gedesillusioneerd en getraumatiseerd uit. Het overkwam de zangeres Sophie Straat, sindsdien niet meer in staat normaal te functioneren of nog coherent enige zinnen uit te spreken, beroofd van al haar verwachtingen. Wat bij dergelijke gevallen niet gewenst is, is het leed, de kwetsbaarheid van zo'n arme ziel uitbuiten voor je radioprogrammaatje. Precies wat so-called meesterinterviewer Frénk van der Linden wel doet. En wat je dan krijgt is geen fraai gezicht en eerlijk gezegd zelfs bijzonder treurig. Hieronder kunt u lezen wat er van Sophie Straat is geworden, door toedoen van de Kunstacademie:

"Ik heb bijvoorbeeld op de Kunstacademie gezeten... en daar leerden we... ehm... om teksten te schrijven en dat moesten we dan... omschrijven als hetgeen wat we dan begrepen. Dus woorden zoals misschien die mochten we niet gebruiken... of mocht niet... maar dat misschien niet zozeer, maar... ehm... dat werd afgeraden, denk ik. En ook denk ik... ja dat is een... ja, zeker een zin eindigen met denk ik of misschien... dat... ehm... dat was... dan moesten we zeker van onze zaak zijn. En ik denk achteraf gezien dat dat niet is hoe we onze zinnen in moeten delen of onze gedachtes uberhaupt moeten indelen, maar dat we...moeten omarmen dat we het niet begrijpen... en dat er ook heel veel zit tussen hetgeen wat we wel zeker weten en wat we niet zeker weten.

Gouke Moes jongen, GRIJP IN NU HET NOG KAN!