Deze vrouw

Dit. DIT. DIT. Dit is er eentje voor in het dossier IK BEN SOPHIE HERMANS. Deze pratende etalagepop in vvd-japon. De Betraande Tassendrager, halfweg een Suske en Wiske-boek met een verdrietig einde, maar het is bittere realiteit en wij hebben dit figuur in onze maag gesplitst gekregen. Dit uit puzzelstukjes opgebouwd construct van ideeën en opvattingen van anderen, teksten opdreunen van een voorgekauwd briefje, heel knap zonder te spieken. De Sophie Hermans die u hier ziet is een samenraapsel van loze beloften, holle clichés en vage formuleringen. "Jaaa blabla ook de middeninkomens hebben het zwaar." Sophie Hermans heeft geen FLAUW benul van wat iets of iemand met een middeninkomen is, laat staan iemand met een laag inkomen. Ja, in 1992, toen zag ze voor het laatst iemand met een middeninkomen lopen. Daar in de verte, ze weet het nog goed, ze keek papa Loek aan en Loek zag dat het goed was. Het praat wel, maar het zegt niets, want er zit gewoon helemaal NIKS achter. Geen passie, geen compassie, geen overtuiging zoals bij Geert, geen strijd zoals bij die SP'ers, geen hoger doel zoals bij klimaatpolitici. Dit is een volbloed beroepspoliticus die als hordeloper op weg is naar de finish: een baantje bij Shell, Unilever of een burgemeesterschap. Vervelend man, politicus zijn, het is weer een horde. Het is of we zitten te kijken naar de uitgang van een holle grot. Er komt wel geluid uit, maar het is de echo van wat anderen even daarvoor in de partijkamer hebben opgedreund. Sophie Hermans vertegenwoordigt een lege huls in een oranje-blauwe loop en het wapen is sinds 2010 gericht op de burger. Bedankt, vvd. Het gaat alleen maar om het oplossen van crises die ze zelf hebben veroorzaakt en de allernatste dweil in de emmer met poep is SOPHIE HERMANS. Politicologie, San Francisco, London Business School en BOEM, adviseur van Stef Blok, en nu leuteren over gewone mensen met middeninkomens. Ga toch wég man.