En dan nu Ismail.
Of eigenlijk de Nederlandse pers.
Nooit te beroerd om de meest kanslozen onder de allochtoniërs kansen te geven.
Perdiep Ramasar bij Trouw.
Hanina Hoofddoek bij het AD.
Mano Bouzamour bij Het Parool.
Harriët Duurvoort bij de Volkskrant.
Özcan Akyol bij de Publieke Omroep – en het AD. O wacht, het begon bij Prometheus. 

Schrijven kunnen ze allemaal niet maar hey, who cares?! Ze hebben een naam én achternaam die niemand kan uitspreken en daar doet de hoofdredacteur van dienst het voor. En zo kan het gebeuren dat een randdebiel die nog te dom is om zijn eigen naam foutloos te spellen, mag leeglopen in een interview wat in de schoolkrant niet had misstaan, want hey, schoolkrant. Sinds wanneer is tuig in de vorm van Ismaïl Ilgun in staat om lessen aan journalisten te geven.

Ons Ebru over de kwaadaardige kippetjes van de Linda en de halfapen die er helemaal niet waren

De Nederlandse media is te klein om ruzie te maken leerde ’s lands belangrijkste artiestenmanager me ooit – niet toevallig de manager van Linda de Mol – maar soms moet je opkomen voor je gelijk, je rechten en principes.

Het is één ding om een voorschot te nemen op inwoners van dit land die je van seksisme, racisme en discriminatie zullen beschuldigen naar aanleiding van een column en een totaal ander ding om geframed te worden dát je racistisch zou zijn. Uiteraard staat er niets racistisch in mijn column – ik moet het eerste medium nog tegenkomen dat een racistische column zou accepteren – maar laat het aan het kippetje van dienst @lindanieuws over om een column die spot on is, te framen als racistisch. Sterker nog, kippetje zegt dat ‘wij er nogal van schrikken’.

Pick your battles en heel eerlijk is die battle niet tegen dat uitschot dat Boef heet. Of Camiel. Te makkelijk.

Zoals terugtreden als IOC-lid ook te makkelijk is. Mannen die vrouwen meppen moet je castreren. Dat rechtvaardigt geen 'ja maar' en zeker geen miljoenmiljardste kans. Geen discussie of geen leger psychologen, therapeuten of spindoctors. Nee. Castreren. Punt. Einde verhaal.

Boef is een ander verhaal.

Boef is het verhaal van de Nederlandse Wiedergutmachung.

Waarom heb ik nooit begrepen, maar er heerst in Nederland een omerta die inhoudt dat talentloze en/of criminele allochtonen op het schild gehesen moeten worden, dat vooral het uitschot dat het in de eigen middeleeuwse omgeving niet verder zou brengen dan schillenboer, een 'voorbeeldfunctie' dient te krijgen. Want als een talentloze criminele importhollander succesvol kan worden in Nederland, kan de rest het ook. Zoiets moet het zijn. 

De rest krijgt te horen dat de schouders eronder moeten. Dat er hard gewerkt moet worden. Dat ze flink moeten zijn. Wees als een échte Nederlander, krijgt de rest te horen. Die heeft ook geen hulp nodig. Ja, de Nederlandse Wiedergutmachung is bedoeld voor tuig dat om een buurthuis jankt, vrouwen voor hoeren aanziet, criminaliteit als broodwinning en pedofilie als godsgeschenk.

“Weet je wat het verschil tussen een Turkse vrouw en een dictator is?” vroeg Mark Rutte me toen ik met hem een nagesprek had over mijn arrestatie in Turkije. “Met een dictator kun je onderhandelen."

Interessante  opmerking. “Turkije is een matriarchale samenleving, mannen luisteren naar hun moeder – en dus  vrouwen.” Bemoedigende woorden, aangezien mijn hersenen op dat moment doordraaiden door een  restant PTSS. Maar niet alleen Turkse mannen laten zich afblaffen en commanderen door vrouwen. Je zult ze de kost geven, mannen die op hun werk master of the universe zijn maar thuis veranderen in een gewillige pinautomaat die ja  en amen zegt tegen de vrouw die ooit zijn kinderen heeft gebaard. Ja, hier  spreekt een frustratie die moet achterblijven in 2017.

Wat meegaat naar 2018 is echter de uitspraak van Rutte. Nazi-overblijfselen en fascisten zijn we, aldus Erdogan. We zullen een prijs betalen voor het weigeren van een Turkse minister in Rotterdam. Beetje vrouw haalt de schouders op. Blaffende hond. Het is maar een man die het zegt. Nou én, dan mag de ambassadeur niet naar Turkije. Nou én dat de betrekkingen met de Turken kut zijn; wat verwacht je dan, als betrekkingen met Nederturken way beyond kut zijn? Als ze hier massaal Heil Erdogan roepen en zonder gêne de kliklijn mailen/ bellen want tja, een goede Turk luister nou eenmaal naar zijn meester? 

Waar vrouwen mannen the silent treatment geven bij een ruzie, vinden zelfs westerse leiders dat het maar ns afgelopen moet zijn - niet praten is wel zó kinderachtig. Ja en dus?! Hoezo zou je onderhandelen met iemand die je Nazi noemt? Onderhandelen met een  dictator die Nederlandse cartoonisten voor het gerecht sleept, onderhandelen met een dictator die Nederlandse columnisten landarrest geeft, onderhandelen met een dictator die zonder proces mensen met een Nederlands paspoort oppakt en wegstopt in de gevangenis, onderhandelen met een dictator die de pers opsluit, onderhandelen met een dictator die in álles een dictator is, is niet kinderachtig. Het is verraad aan de eigen bevolking. Waar staan we voor, als Westen? Als Nederland? Waarom moet alles wijken voor de wereldwijde volksverhuizing door kansloze wereldburgers die hier onze uitkeringen opsnoepen en huizen inpikken?

Een politicus die de eigen bevolking niet op het eerste plan zet, is een accident waiting to happen. Migratie in de vorm van asielzoekers is een accident waiting to happen. Hell, zelfs Erdogan is een accident waiting to happen – en nee dat is niet hetzelfde als om een sniper vragen, ik zou niet durven. 

Het verschil tussen een dictator en een willekeurige premier van een Westers land? De Rubberen Ruggengraat. Op 21 maart 2018 gaan wij onderhandelen met Rutte en co. Ook dat is een accident waiting to happen.

Ja natuurlijk ben ik gevraagd. En niet alleen door Martin Bosma, tijdens het Grote GeenStijl Dictee. “Wat voor farce was dat!?” vroeg ik hem naar de toestand in Rotterdam. Hij bezwoer dat hij er niets mee te maken had. Beetje dom, meer dan een beetje zelfs gaf hij toe. “Is het niets voor jou, de PVV-lijst in Rotterdam aanvoeren?” Goeie grap; wat het ongetwijfeld ook was. Totdat ik ‘ja’ had geroepen natuurlijk. Maar nee Martin. Dat is niets voor mij. Ik kan me niet eens meer herinneren of ik nog de moeite had genomen om die woorden uit te spreken of dat mijn blik het antwoord luid en duidelijk gaf.

Als getogen Rotterdammer gaf ik mijn ja-woord uiteraard aan Leefbaar Rotterdam.

Tot twee keer toe zelfs.

Ware het niet dat ik vergat al getrouwd te zijn met METRO. 

Nou ja, vergeten? Gelijk een overspelige man wist ik dondersgoed wat er zou gebeuren als ik toestemming voor mijn overspel zou vragen. Anders dan die overspelige man, vroeg ik brave borst, dan ook eerst toestemming aan mijn partner.

Ik hou van METRO.

Er gaat niets boven METRO, de enige krant die zowel op papier als online tot het best gelezen nieuwsmedium behoort.

En als METRO ‘nee’ zegt, is het duidelijk.

NEE.

En dus was het NEE. 

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Introspectie is hierbij aan de orde: dertien jaar schrijf ik al over álles wat zich in de Nederlandse samenleving afspeelt, dertien jaar word ik al uitgelachen als ik wijs op het gevaar dat ‘islam’ heet. Terwijl in die dertien jaar de islam meer en meer kapot maakt dan ons lief is. Tel daarbij op dat je als columnist die niet tot het mediakartel behoort meer in de bioscoop of theater zit, dat je dagen vult met sporten en lunchen, kortom dat je eigenlijk al tien jaar met pensioen bent omdat je als columnist niet in de gelegenheid wordt gesteld je werk te doen omdat types als Stevo Akkerman (wie?) en godbetert zelfs hoofddoekjes dat blijkbaar stukken beter kunnen, tja, dan is het tijd om nog ‘ns met de partner te praten.

En met Leefbaar.

Want hey, ik wilde echt wel. 

Nee natuurlijk ben ik niet objectief! Mijn naam staat erbij! Als Shula’s bestie Eva het mag zijn én zeggen, mag ik het ook!

En uiteindelijk was er een compromis: Lijstduwen voor LEEFBAAR werd goedgekeurd. ‘Mijn zegen heb je,’ zei de Libelle-chef. ‘Foie Gras-liefhebber Jan Wolkers heeft ook lijstgeduwd,’ zei de GeenStijl-chef. ‘Voor de Partij voor de Dieren Nota Bene!’. En METRO, mijn METRO sprak de historische woorden: ‘Ik wil geen LETTER teruglezen over Rotterdam, de verkiezingen, laat staan LEEFBAAR’. 

In de gloria belde ik LEEFBAAR.

In de gloria werd ik omarmd.

Maar nog geen vier minuten later trok ik mijn ‘ja’ in.

Heus, ik hou van LEEFBAAR, Tanya Hoogwerf is een vriendin geworden, Joost Eerdmans en co hebben me omarmd vanaf het moment dat ik weer voet in Rotterdam zette. Maar hey, ik heb een apathie tegen migranten die niets kunnen. Noem me een racist, maar realist is een beter woord. Als pers gaan we onwaarschijnlijk veel plezier beleven aan mooiboy Ehsan Jami. Maar zonder mij. 

PS1. Alleen al door zijn naam in de GEENSTIJL Zoekmachine te stoppen, is het goed tijdverdrijven. Persische relneger, tsssss!  

PS2. Deze column verdient meer #OPHEF