P.C. Fop-prijs voor verkrachtingsversteher Anja Meulenbelt
Soep van de Week in Het StamCafé
door Arthur van Amerongen
Hugo Brandt Corstius won de P.C. Hooft-prijs in 1984 en toenmalig minister van Cultuur Elco Brinkman weigerde die uit te reiken, omdat Malle Hugo “het kwetsen tot instrument had verheven”. HBC over prins Bernhard: ‘Een man die het liefst een vliegtuig in een Zuid-Amerikaans bordeel zou verkwanselen’. Politici noemde hij Haagse ratten die zich volvreten ten koste van de bijstandstrekkers’ NOS-verslaggever Hugo van Rhijn een huurmoordenaar en een fascist, oud-minister van financiën Ruding de Eichmann van onze tijd, oud-premier Biesheuvel een ontstellende slijmjurk, de ministers Udink, Geertsema en Veringa noemde hij achtereenvolgens debiel, opgeblazen en zielepieterig en Beatrix en Claus waren twee uitgedroogde rozijnen.
Touretter Brandt Corstius zou veertig jaar later met zijn ietwat gezwollen edoch bloemrijk gescheld nauwelijks opvallen op Twitter, maar zijn tirades stonden op papier en woorden op papier doen nou eenmaal meer pijn dan woorden in cyberspace. Ouch!
De belangrijkste reden voor Brinkman om de prijs voor HBC te weigeren, was een passage over Onno Ruding. Joost Zwagerman over deze kwestie:
Een achteraf gezien maatgevend incident was de vergelijking die columnist Hugo Brandt Corstius in 1984 trok tussen CDA-minister van Financiën Onno Ruding en nazi-kopstuk Adolf Eichmann. Ruding wilde destijds een aantal ingrijpende wijzigingen aanbrengen in de bijstandswet. Hugo Brandt Corstius beweerde erover: ‘Vorige week kwam het onafwendbare slot aan de vervolging: de Endlösung. Ruding zegt in de Kamer dat wie niet genoeg moeite doet om uit de bijstand te raken, geen bijstand meer moet ontvangen. (...) Verhongeren duurt te lang. Vergassen is beter. Ruding is de Eichmann van onze tijd.’
Door die weigering werd de prijs in 1984, 1985 en 1986 helemaal niet uitgereikt. Later werd de prijs losgekoppeld van de staat en georganiseerd door een onafhankelijke stichting, en kreeg Brandt Corstius de P.C. Hooft-prijs alsnog in 1987, zonder ministeriële inmenging. Dat is jammer, want zonder die inmenging kon onze minister van Cultuur (die moest ik even opzoeken: het is Gouke Moes natuurlijk gewoon weigeren om de P.C. Hooft-prijs uit te reiken aan Anja “rape is resitance” Meulenbelt.