Sowieso Citroën lui

Mocht u dit bericht lezen terwijl u in een eerste generatie Citroën DS3 of een tweede generatie C3 rijdt, stop daar dan meteen mee. Ten eerste moet u niet op uw telefoon zitten tijdens het rijden en ten tweede is het rijden in die auto's levensgevaarlijk omdat er een airbag van het Japanse merk Takata in zit. Nou klinkt Takata een beetje als het geluid dat je hoort als er duizenden metaaldeeltjes door de auto geslingerd worden omdat je airbag is ontploft, en dat is dus precies wat er vorige week in Reims is gebeurd, waardoor een 37-jarige vrouw overleed. En daarom roept Citroën iedereen die zo'n ding in zijn wagen heeft nu op niet meer in te stappen. Helaas pindakaas als u nog op tijd thuis wilt zijn voor het AGV'tje. Ga maar met de trein of met de fatbike of met de bus.

Airbagboerka nu al een museumstuk

Enige verwarring op de GS-burelen, waar de persmap met bovenstaande foto per toeval in het postbakje van de GS Automotive Editor terecht was gekomen. Nader onderzoek door H. Okamoto (en een paar dubbelcheck telefoontjes naar ADAC en Euro/NCAP) leerde hem dat het atribuut geen doorbraak in voetgangersveiligheid voorstelt. Het is een jurk van "hightech airbagstof", die vrouwen moet beschermen tegen ongewenste intimiteiten. Kennelijk was het kledingstuk (want dat is het dus) onopgemerkt langs de de volautomatische GS Catwalk Scanner geglipt, en derhalve niet op de GS Fashion Desk van Pritt terecht gekomen. Wat op zichzelf weer tot nieuwe twijfel leidde: hoort die persmap nou vanwege de "hightech"-omschrijving in het pigeon hole van de GS Gadget-redactie?

"Nah, als het apparaat niet online kan, ben ik niet geïnteresseerd", mompelde daar iemand vanachter zijn six screen setup. Betekent het dan, daar dit een ontwerp van een kunstenares is, en dat het rechtstreeks naar een museum is verscheept, dat het bij de GeenStijl Moderne Kunst & Kontekst-redactie thuis hoort? Want in dat geval loopt het spoor dood: die curator is recentelijk gillend weggerend toen de tsunami van postmodernisme hem inhaalde, en hij overspoeld werd met vragen over zijn voorkeurs-voornaamwoorden door pussyhats die in zijn liefdesverleden gingen graven. Enfin. Lang verhaal kort: wij snappen vrouwen nog steeds niet. We blijven wel gewoon overal vanaf.