Er schort iets aan de motivatie van zijn opvolger

Het voorzitterschap van de Tweede Kamer is geen kernfysica. Het komt met name aan op een goed gevoel voor de omgang met ego-gedreven types als Kamerleden, tot bewindspersoon gemaakten, al dan niet goedwillende ambtenaren (de griffier in het bijzonder) en buitenlandse- en andere gasten. Het hameren zelf moet vlot en strak verlopen en niet leiden tot scheve ogen. Het voortrekken van lieden met dezelfde politieke bloedgroep – uit coalitie of oppositie – moet vermeden worden. Daarnaast dient het instituut Tweede Kamer voortdurend krachtig beschermd te worden tegen ministers (of hele kabinetten) die er een loopje mee willen nemen. En dan is er de X-factor: vinden de mensen in het land de voorzitter van de Nationale Vergaderzaal een beetje te pruimen? Integriteit zou uiteraard vanzelfsprekend moeten zijn.

In de recente geschiedenis faalden zowel Anouchka van Miltenburg (VVD) als Vera Bergkamp (D66) op ál deze punten waarbij het gebrek aan integriteit een opmerkelijke overeenkomst vertoont. Van Miltenburg haalde de brief van een klokkenluider door de shredder, Bergkamp vernietigde gevoelige apps en documenten.

Wie overduidelijk wél over die X-factor beschikten en voldeden aan alle andere voorwaarden waren Khadija Arib en Martin Bosma die dankzij dat charmante zje-ne-se-kwa van ze ter linker- en rechterzijde van het gangpad en ver daarbuiten fans hadden. Die laatste is nu vervangen door VVD’er Thom van Campen.