Van de woestijn tot de waterbak

Het land is lid van de Verenigde Naties, een gewaardeerd NAVO-partner en identificeert zich - ondanks de ligging - met het Vrije Westen en vice versa. Die sterke band vindt zijn oorsprong in een gedeelde geschiedenis op hetzelfde werelddeel, reden waarom deze natie zelfs mee mag doen met het Eurovisiesongfestival. De inwoners lijken op ons, ze zouden onze buren, broers en zusters kunnen zijn al zijn we duizenden kilometers van elkaar gescheiden. Achter die façade van verwant- en vriendschap gaan echter ook bijna onuitsprekelijke geïnstitutionaliseerde gruwelijkheden schuil. Af en toe dringen beelden van doodgeschoten moeders, het nageslacht doodgeslagen tegen een motorkap of aan het lot overgelaten ook hier door. Ondertussen doet Nederland tot op de dag van vandaag volop zaken met het land. Sterker, we zijn één van de grootste importeurs in Europa van de vruchten van dit moordenaarswerk. Maar er is slechts één partij in het parlement die over dit soort zaken nadenkt, deze kwestie aan de orde stelt en het kabinet op de man af vraagt: "Kunt u het voor zichzelf verantwoorden dat Nederland actief bijdraagt aan deze wreedheid?" Want de regering zou er ook voor kunnen kiezen om gewoon te kappen met die import. Een boycot, desinvestering of zelfs sancties zou een ander zeggen. Nederland kan hoe dan ook 'een voortrekkersrol' spelen door te stoppen met het importeren van de producten uit het land, 'waardoor de weg wordt vrijgemaakt voor een Europees verbod'. Kamervragen!