Landgenoten!

In oktober kreeg ik het eerste exemplaar van de nieuwste Bijbelvertaling. De oude bronnen zijn omgezet in de taal van onze tijd. Ook het kerstverhaal. Een weerloos afgepakt toeslagenkind als teken van wanhoop. Het verhaal van de geboorte van Jezus blijft maar opgerakeld worden. Het is altijd en overal verteld. In op dit moment overvolle kerken in Barneveld, maar ook in barakken en schuilkelders. Overal en steeds weer geeft het de mensen niet zoveel, want steeds minder mensen geloven. Nu ook deze kerst, die superkut is. 

Verhalen zijn verhalen en niet de werkelijkheid waar we nu inzitten. We waren zelden zo niet-verbonden met elkaar. Ieder van ons heeft zijn eigen verhaal, het ene nog uitzichtlozer dan de andere. Wij mensen zijn immers heel verschillend, maar de situatie is nu al twee jaar uitzichtloos. Iedereen vindt het leven nu niet zo leuk. We zijn vrij om te denken en te geloven wat we willen, als je maar niet op Twitter zit. Als je mening iets anders is wordt je gecanceld. Jammerdebammer. Ik heb de pech om met mijn werk de meest uiteenlopende wappies en kutmensen te zien. Ik wil hun persoonlijke verhaal niet horen. Zelden zijn dat namelijk verhalen van moed en doorzettingsvermogen. 

In ziekenhuizen zijn mensen ook al moedeloos en zien ze het echt niet meer zitten. Al die mensen in de zorg doen fantastisch werk, maar hebben steeds meer te maken met agressieve teringlijers die het werk onmogelijk maken. Ze gaan door voor onze gezondheid, mits je ziektebeeld corona is. Heb je kanker, hart- en vaatziekten of iets anders, dan kun je de tyfus krijgen. Ik hoor ook zelden verhalen meer van trots en ambitie. Studenten aan de TU Delft die opgesloten zitten in hun huis. Of een bedrijf in Deurne, die als een van de weinige bedrijven nog open zijn. Alle andere verhalen gaan over wanhoop.