We hadden zeven jaar tijd om 1836 mensen te redden

Zeventig jaar na de watersnoodramp zijn we vooral aan het herdenken. Het liefst maken we romantische films waar een jonge moeder op zoek moet in alle chaos naar haar baby’tje. We zijn het persoonlijke leed alweer vergeten. Omdat er nauwelijks steden of industrie zijn overstroomd, heeft ons land die ramp financieel en economisch overleefd. De zee geeft louter nog rust, geen angst.

De officiële naam van dijkkring 14 is binnen de academische wereld “de badkuip”. Het is een stukje polder waar meer dan de helft van de Nederlanders wonen of werken. Het bevat ruwweg de onderste helft van Amsterdam, Den Haag en de bovenste helft van Rotterdam. Het kan vollopen vanuit de Rijn of de zee. Tijdige evacuatie is een illusie die dagelijks sterft tijdens de ochtendspits.

De laatste risicoanalyse uit 2010 gaf aanleiding om de kust bij Katwijk beter te verdedigen, maar bij Rotterdam zitten nog steeds dezelfde zwakke plekken bij het Drooglever Fortuynplein en de Nijverheidsstraat (PDF). De verkiezingscampagnes van Hoogheemraadschappen gaan over mooie flora en fauna in slootwater. Droge voeten is een impopulaire kostenpost zonder prestige.

Het ontgaat de beste idealisten dat je eerst keihard moet vechten tegen het water en daarna geld moet verdienen, voordat je belasting kunt afdragen ten behoeve van zulke linkse hobby's. Een sterke economie is de kurk waarop de rest drijft. De watersnoodramp was in 1946 voorspeld, de opdracht om de zeearmen van Zeeland af te sluiten werd twee dagen VOOR de ramp al gegeven.