Ome Tuur schrijft doorrr

Özcan Akyol alias Eus schreef in het voorwoord van mijn vrolijke literaire reisgids voor de Algarve: Arthur is niet alleen een talentvolle scribent, humoristische man en begenadigd drinker, hij gedraagt zich ook steeds meer als de hofnar van (extreem-)rechts. Dat moet hij uiteraard zelf weten. Maar ik vind het zonde van de literatuur, want in de tijd dat hij Facebook en Twitter volkladdert met boutades over Frans Timmermans, Sylvana Simons en de mannenbroeders van Denk, zou hij ook aan een nieuwe roman kunnen werken, een sleutelboek dat norse mannen van zijn generatie een stem geeft."

Dankzij Eus en zijn blurb op het omslag van mijn boek - Arthur van Amerongen is de hofnar van extreem-rechts - vlogen mijn boekjes als warme broodjes de winkel uit. Mijn levensmotto komt dan ook van de Ierse schrijver Brendan Behan: There's no such thing as bad publicity except your own obituary.

Mijn uitgever Otto Wollring van Ezo Wolf vond het een waanzinnig goed plan dat ik eindelijk Dé Grote Nederlandse Roman ging schrijven, met De Boze Blanke Man als wervende titel en een grote sticker op het omslag: goedgekeurd door Eus. 

Ik antwoordde mijn uitgever dat Sylvia Witteman altijd roept dat je romans niet moet schrijven maar lezen. 

Ik ben sowieso erg slecht in het verzinnen van karakters, plots en dialogen dus het boek, dat eerst in feuilletonvorm bij GeenStijl verschijnt, is non-fictie en heeft als rode draad de ondergang van Nederland aan de hand van zes decennia vaderlandse geschiedenis: hoe kan zo'n aardig lief, gevoelig en sociaal bewogen jongetje uit een zeer beschaafd en geletterd milieu de hofnar van extreem-rechts zijn geworden?

Racistisch waterfietsen

Wel eens een persoon van kleur op een fiets gezien? Dat komt omdat u racistisch bent. Zomaar even lekker dominant door de stad peddelen op uw Van Moof. Geen wonder dat nieuwe Nederlanders niets beters kunnen verzinnen om hun zeeën van tijd te dempen, dan het nutteloos opblazen van geldautomaten. Of, zoals dat Amerikaanse ‘deskundige’ Lisa Jacobson het noemt: het trotseren van culturele normen.  Ondertussen zijn voor het CDA de stikstofdoelen voor 2030 niet meer heilig. Wat impliceert dat ze tot voor kort voor het CDA wél heilig waren. De vader, de zoon, de heilige geest en stikstofnormen. Confessioneel was nog nooit zo onaantrekkelijk.

Draai maar lekker open!

We zitten in de grootste energiecrisis ooit. Het raakt onze economie, het raakt onze welvaart. Energieprijzen zijn zo hoog dat lage- en middeninkomens moeten kiezen tussen het betalen van hun energierekening, de huur of eten, wat door de extreme energietarieven veroorzaakte inflatie ook peperduur wordt. De groothandelsprijzen van gas zijn in 2 jaar tijd ver-15-voudigd en ook onze prijzen voor elektriciteit behoren tot de hoogste van Europa. Dit is geen dip in koopkracht, dit is pure en rauwe armoede. Het scenario van Nederland in 2022. Ongekend. En onnodig.

En dat is nog niet alles. We gaan een winter tegemoet met leveringsonzekerheid. Er is een tekort aan energie, aan gas, deels door geopolitieke keuzes, deels door landelijke politieke keuzes. Energienetten zitten aan hun max door toename van elektrisch gebruik, en opwekking en hebben steeds vaker last van storingen. Bedrijven verlagen hun productie, of leggen hun productie zelfs stil. Met tekorten in onderdelen voor zonneparken en windmolens tot gevolg. Er hoeft maar een transistor door te branden, en we hebben geen vervangende onderdelen. Er kan een kettingreactie in het Europese stroomnet ontstaan. Met langduriger black-outs tot gevolg. 

Zo’n scenario met een negatieve, onomkeerbare spiraal van energiechaos leek in Nederland altijd ondenkbaar. Dat is helaas niet meer zo. Het scenario waar we vandaag in zitten was ook ondenkbaar. We weten niet of we deze winter onze bedrijven in de lucht kunnen houden, of we onze huizen warm kunnen houden. Of we wel stroom hebben. En dan? Daar liggen scenario’s voor klaar: al na enkele dagen krijg je rellen en plunderingen. Nog even later valt de watervoorziening uit. Chaos. Anarchie. In ons keurige landje. Ongekend.

Vorige week beschreef ik mijn plan om naar Argentinië te emigreren. Deze week het vervolg.

Wat ik vorige week heb beschreven, was in ieder geval genoeg reden voor mij en mijn toenmalige vriendin om te gaan scouten. We hebben het land redelijk doorkruist en ik zal u drie toplocaties om te wonen (en te recreëren) voorleggen:

1) Bariloche (San Carlos de Bariloche)

2) Villa Carlos Paz

3) La Cumbre

Vlieg met ons mee naar de regenboog reenbo!

Janken omdat je een rassenhaatliedje hebt gezongen. Normale mensen gebeurt dat alleen als ze twee dagen ervoor een boel XTC en coke hebben weggetrokken. Maar ja, toen was de Pride, dus drugs kunnen het niet geweest zijn. Dat was alleen toen Gordon nog ging. Geen idee waarom al weken de GHB was uitverkocht. Anyway: jammer dat zo’n kinderfeest weer kapot gemaakt moet worden met racistisch dronken gelal. U vindt het warm? Dat kan wel zijn, maar u bent tenminste geen eenjarig kindje in Rotterdam, moet u maar denken.

Hoe Alexander Sassen van Elsloo verdween uit Nederland

Door een hele rits aan crises, die zowat allemaal terug te voeren zijn op overheidsbeleid, dromen veel mensen van emigreren. Ik zag de bui in 2007 hangen en heb mij toen voorgenomen om een dergelijke stap te maken. Hierbij een persoonlijk relaas dat wellicht enkele mensen op ideeën kan brengen. De lezers die ons gaaf land niet willen of kunnen verlaten, kunnen deze column dan beschouwen als een suggestie voor de vakantie van hun leven. De column bestaat uit 2 delen: wat achtergrond in deel 1 en de keuzes in deel 2.

Met betrekking tot de titel, kan ik het omgekeerde helaas niet zeggen… In 1979 vertrokken mijn ouders met mijn zus en ik naar Buenos Aires, Argentinië. Na een wat moeizame aanpassingsperiode  heeft het land mijn hart gestolen. De aanpassing was moeizaam omdat ik geen woord Spaans sprak (ik was overigens net geen 6 jaar oud) en toch naar school moest. De Rudolf Steiner Schule was de enige school die het blijkbaar geen probleem vond dat ik geen woord Spaans sprak, dus daar zat ik dan in de klas terwijl ik niemand verstond.

Het is heel simpel. Wij maken een website, die jij graag bezoekt. Zelfs op zondag!

Soms knik je hier instemmend bij een stuk tekst, soms denk je ‘wat een kuttopic’, regelmatig moet je lachen om een zinnetje of grinniken om een plaatje en ook word je wel eens lekker boos over het onderwerp. Allemaal emoties van opluchting die we graag triggeren met onze topics. In ruil daarvoor vragen we soms om geld. Want je mag altijd alles gratis lezen, maar de bakker wil gewoon geld zien als we brood kopen en de barman van ons stamcafé schenkt ons ook niet op de pof. Dus af en toe duikt er een pop-up op met een snedig tekstje, waarin we om je geld vragen. Of staat onderaan een topic zo’n donatie-widget-dinges, zoals in het voorbeeld hieronder. Je kan ook direct naar deze pagina gaan voor een donatie. Binnenkort zelfs met Paypal en Apple Pay, want we zijn echt enorm hip bij het oude GeenStijl. Is ons werk je wat waard en wil je graag terug blijven komen? Overweeg dan ook eens een lidmaatschap. Slechts vijf piek per maand of een luizige vijf tientjes per jaar. Of meer, als je dat zelf wilt. In ruil daarvoor halen we alle reclames van de site en zetten we een roze kroontje bij je naam als je zin hebt om te reaguren. Het is allemaal niet zo ingewikkeld. Laten we het makkelijk houden. En bedankt voor je bijdrage!

Begraven of betalen?

Het lijk van je ex op je golfbaan begraven. Kent u die uitdrukking? Het is een Amerikaans gezegde dat zoveel betekent als dat wanneer Trump iets doet, je altijd en dan ook echt altijd het meest negatieve scenario gelooft. Hoe onwaarschijnlijk dat scenario ook is. De Russen hebben ook een uitdrukking: Последнее китайское предупреждение. U begrijpt het al: Pelosi is veilig en wel naar Taiwan geweest.

Ome Tuur was nooit in Kosovo. Tot vorige maand

Toen Joegoslavië nog bestond, bezocht ik regelmatig en met veel plezier de zes republieken én de autonome provincie Vojvodina, maar om mij onbekende reden kwam ik nooit in de autonome provincie Kosovo. De SFRJ was spotgoedkoop, met overal Wein, Weib, Gesang, zon en zigeunerjammerhout, de stranden van Kroatië waren prima en in het beste geval at ik bonensoep en verkoolde gemixtes Fleisch. In de schaarse supermarkten werd hoofdzakelijk slivovitsj verkocht: eindeloze rijen flessen en verder lege schappen met af en toe een blik augurken voor de versiering. 

Op het industrieterrein van Ede werkten midden jaren zeventig veel Joego's. Ik vond het toffe, vrolijke gasten die altijd wel iets te vieren hadden. De balletje-balletje-Joego's kwamen pas later naar Nederland. Joegoslavische films vond ik geweldig, en met name Sweet Movie en Montenegro van de geweldige Servische regisseur Dušan Makavejev. En verder wat ik laatst schreef: niet voor niets is mijn favoriete filmmaker Emir Kusturica, mijn favoriete filmcomponist Goran Bregović en mijn favoriete Balkan-zangers Ceca. Een Slavische term die in mijn geheugen gegrift staat, is lumpavanja. Het komt erop neer dat je de hele kroeg of het hele restaurant sloopt en daarna de eigenaar keurig de schade vergoedt. 

Ergens eind jaren zeventig zat ik in de trein naar Istanboel en kort voor de grens tussen Oostenrijk en Slovenië kwamen twee prachtige dames met tassen vol nieuwe kleren binnen. Ze reisden terug naar Belgrado en waren bang dat de Joegoslavische douane hun boodschappen zou confisqueren. Ik heb toen een aantal van hun truitjes over elkaar heen getrokken - zo mager was ik destijds - en de rest van hun kleertjes in mijn rugzak gepropt. De douaniers stonken naar slivovitsj toen ze onze coupé binnen stommelden, het was bijna middernacht en de dames werden niet betrapt op smokkel. Als beloning mocht ik een paar dagen tussen hen in logeren in een kaal naargeestig appartement in hartje Belgrado.  

Het was één groot bacchanaal van slivovitsj, met blaadjes rauwe kool als snack. Het vrolijke duo had een pick-upje (een soort Oostblok Triotrac) en draaide de hele tijd dit singletje. De namen van de twee meisjes weet ik niet meer maar wel de titel van het broeierige plaatje: Hajde. 

Ik was dus nooit in Kosovo en de beschrijving in de ANWB-reisgids uit die tijd was dan ook niet bepaald een trigger voor een bronstige jongeman.

"Een van de laatste landstreken in Joegoslavië waar u zich nog kunt realiseren wat vroeger het woord Balkan betekende. Een streek waar de oriënt nog altijd nabij is en waar de vroegere macht van de islam zich nog immer vertoont in witte moskeeën en slanke minaretten. Maar ook een streek waar u enkele prachtige Servisch-orthodoxe kloosters kunt vinden. Bovendien vindt u in deze landstreek plezierige trajecten door nog ongerepte bergstreken en nauwe rotskloven. Dit alles vindt u in de Kosovo. Althans nog wel. U moet geen jaren meer wachten met uw reis, anders is er misschien al weer veel van het ongerepte en authentieke verloren gegaan...", 

Juist vanwege de islam en mijn project Safari Eurabia ben ik nu met Rob Muntz in Pristina, de hoofdstad van Kosovo. Van de spanningen aan de grens met Servië merken we nog weinig. Overigens wordt die grens niet erkend door EU-landen Cyprus, Griekenland, Roemenië, Slowakije en Spanje. Als je in je paspoort een stempel van Kosovo hebt, zoals wij, stuurt de Servisch douane je terug omdat de republiek Kosovo voor Belgrado niet bestaat. Inmiddels heeft Kosovo de grensovergangen gesloten. 

Even het geheugen afstoffen: De Kosovo-oorlog begon op 28 februari 1998 en duurde tot 11 juni 1999. De strijdkrachten van de Federale Republiek Joegoslavië, die Kosovo voor de oorlog controleerden (bezetten zo men wil), vochten met de Kosovo-Albanese rebellengroep die bekend staat als het Kosovo Bevrijdingsleger (UÇK). Het UÇK startte zijn eerste campagne in 1995 toen het aanvallen lanceerde op de Servische "bezetter" in Kosovo (politiebureau's, kazernes en legerposten). 

In 1997 kreeg het UÇK een enorme lading wapens uit Albanië. Daar vond na de Piramidespelcrisis een burgeroorlog plaats en werden wapens uit kazernes, politie- en legerposten van het land geroofd. De aanvallen op het Joegoslavische leger leidden tot een nog opvallender aanwezigheid van Servische paramilitairen en reguliere troepen, die vervolgens een vergeldingscampagne begonnen te voeren tegen UÇK-sympathisanten en politieke tegenstanders. 

Deze campagne kostte 1.500 tot 2.000 burgers en UÇK-strijders het leven, en veroorzaakte een vluchtelingenstroom van 370.000 Kosovo-Albanezen in maart 1999. Het conflict eindigde toen de NAVO tussenbeide kwam door in maart 1999 luchtaanvallen uit te voeren, wat ertoe leidde dat Milosevic zich terugtrok uit Kosovo.

Om gelijk met de deur in huis te vallen, het antwoord op bovenstaande vraag is Ja en Nee. Of is het toch “Ja” en “Ja”?

Dat het kabinet steeds meer sturing noodzakelijk acht om de politieke agenda er door te drukken is duidelijk. Of het nu de Groene transitie is, het plots niet afhankelijk willen zijn van Russische energiebronnen , massa-immigratie, of landjepik doen bij de boeren, het moet en zal gebeuren. Dat de overgrote meerderheid van de kiezers hier niet achter staat, doet er blijkbaar niet toe. Er wordt gewoon meer en meer voor dwang gekozen, waarmee Nederland steeds verder weggeraakt van de klassiek liberale waarden en stukje bij beetje opschuift richting het Chinese model van controle, sturing en dwang.