Geenstijl

Het is alweer bijna een jaar geleden dat we getuige waren van het historische Brexit-referendum. Maar sindsdien woedt er een heuse koude oorlog tussen Londen en Brussel. Met steken onder water over en weer, stoten onder de gordel en hier en daar een dolkstoot in de rug. De ongekozen voorzitter van de Europese Commissie, Jean-Claude Juncker, kan het op z’n zachtst gezegd niet goed vinden met Theresa May, de premier van het Verenigd Koninkrijk die de aanstaande Britse verkiezingen op 8 juni grandioos gaat winnen. De EU kan het zich immers niet permitteren dat het VK het straks misschien wel beter gaan doen buiten de Europese Unie: met de controle over eigen grenzen, superioriteit van het Britse parlement en de Britse rechter en met de mogelijkheid om eindelijk weer zelf handelsverdragen te sluiten met landen als de VS, India en China. Dus besluit de EU om miljarden euro’s aan losgeld te eisen voordat ze überhaupt aan tafel gaan zitten, lekt Juncker vertrouwelijke informatie aan de pers en zegt hij dat de Engelse taal steeds minder belangrijk wordt, met als ultieme doel de onderhandelingspositie van May en het VK te ondermijnen. Maar daar is dan Nigel Farage, de godfather of Brexit, die Juncker even de oren waste in de Brusselse lobbyenclave. Hoewel zijn partij UKIP langzaam het loodje legt, blijft hij weerbaar en strijdvaardig om de democratie van zijn land te beschermen. En gelijk heeft-ie.