Geenstijl

De mediahoeren waren vroeg dit jaar. Tweede lustrum hé. Tien jaar geleden, dat moet gevierd. Pagina’s worden vrijgemaakt, de usual suspects gebeld. En in plaats van dat het Ebola virus lokaal inslaat, krijgt zelfs Job Cohen een podium. Het cynisme zou hem niet zijn ontgaan. “Omarm je vijanden Ebru. Prijs ze de hemel in.” Wijze woorden. De laatste keer dat ik Theo van Gogh sprak moet 31 oktober 2004 geweest zijn. Op 1 november zou ik een referendum houden op zijn website De Gezonde Roker vertelde ik hem. Op 2 november zou ik bellen om te zeggen hoe het referendum was gegaan. Het liep enigszins anders. Sinds 2 november 2004 kun je er de klok op gelijk zetten dat ze bellen. Mailen. Tegenwoordig twitteren. Met een goed plan. Een top idee. Want jaha, 'Theo is vermoord (goh), dus we willen er iets over publiceren (goh), dus ja dan denk ik natuurlijk aan jou (goh)'. Het antwoord wat ze standaard krijgen is een variant op: PLEURT OP!

Theo van Gogh en ik werden in december 2001 tot elkaar veroordeeld aan de bar van Toomler. Gemeenschappelijke vriendin Pascal – blond, bloedmooi en uiteraard een ex van de grote man – vertrok naar de wc en liet ons twee zuchtend achter. Twee vreemden, van wie de een naar huis wilde, al uren, want liefdesverdriet. Al maanden. De grote man keek opzij, riep dat Pim Fortuyn de volgende premier van Nederland zou worden en kreeg als antwoord: “En dan word ik zijn woordvoerder.” Het was een antwoord wat hij niet verwacht had maar ja, Theo krijg je niet gek: “Moet ik ‘m ff bellen voor je?” “Nee natuurlijk niet, ik heb ‘m zelf allang gebeld!” “Wat drink je champagne? Ober! Doe maar een fles!” We werden vrienden. Om half vier bracht ik ‘m thuis, in m’n Golfje Cabrio. Of Saab – details. De volgende dag belde hij, een week later zaten we op een partijtje van Quote – ik viel op Jort Kelder dus Theo vond dat we naar dat partijtje moesten. Tegenspraak werd niet geduld: “Kom me halen!” De beste man kon niet autorijden. Dat Theo van Gogh gereduceerd is tot paginavulling in een krant is een gemiste kans. Tien jaar na dato, kon er niet een musical van af?! Hoewel, dan had het hele circus Theo moeten repeteren en zingen, beetje omslachtig. Meewerken aan krantenrepo’s is net iets makkelijker. Goedkoper ook. Dus heus, ik snap dat mensen daaraan meewerken. Podiumpje voor jezelf. Sure. Hoewel? Marianne Zwagerman werkt aan alles mee, die stapt zelfs bij wildvreemde mannen in de auto met/zonder slipje dus daar valt ook geen eer aan te behalen (damn, gaat m’n Mercur beste lancering van het jaar nominatie). Asha ten Broeke moet je ook credits geven, die wordt in OPZIJ zelfs geroemd als betere vrouwelijke columnist dus tja, noblesse oblige. Maar mij zul je niet zien. Ik ben op 2 november 2004 een vriend verloren, ik pas ervoor om onderdeel te zijn van welke marketing/pr/ego campagne dan ook.