De Koffiebarretjes-index! Hoe scoort uw wijk?
Zomaar van ons Stijlloos Sociologies Planbureau voor u. Duidings van urbane rafelrandjes en grootsteedse ghettii. Super hip en authentiek, en vroeg of laat knappen zulke wijken reuze op omdat wij Oud-Neederlandsche regelzucht koppelen aan schrijnende woningnood in trendy wijken. Een trend die te meten is aan de hand van het gestaag toenemen van het aantal koffiebarretjes. Koffiebarretjes zijn de betrouwbaarste indicator van verhipstering. Zodra onderbetaalde koffiezetters dr eigen 'barista' gaan noemen zit een wijk in de lift. Wij gaan sociaal-planologies duiden aan de hand van De Koffiebarretjes Index. Komtie:
1 op de schaal van Koffiebarretje
In den beginne is er het ghetto. Er zijn koffiehuizen, maar geen koffiebarretjes. Er zijn kroegen van tokkie-esque of penoze-achtige snit, maar geen cafe's. De allochtonen zitten in de koffiehuizen, de autochtoniers in de kroeg en verder woont iedereen er in zn eigen cheap-ass huurkazerne. 
2 op de schaal van Koffiebarretje
Er gaat op grote schaal gerenoveerd en/of gesloopt worden in een wijk. De types die allemaal met 'ome' of 'tante' worden aangesproken worden lekker gemaakt met een mooie nieuwe woning in een suffe nieuwbouwkern buiten de stad en verhuizen. De allochtonen worden zoveel mogelijk in omringende Vogelaarwijken gepropt. De leegstand wordt opgevuld met anti-kraak-studenten en broedplaats-achtige dingen. Broedplaats is een vies woord, het klinkt naar slijmerige krochten waar in halflauw schemerduister iets onzegbaars woekert. En dat is ook zo: broedplaatsen trekken stadsnomaden aan die op de 1 of andere manier ALTIJD ettelijke honden hebben en kunsdt maken van schroot, afval en autobanden. Verder is er meestal een veganisties kafee en iets met workshops Kraakrechten, gegeven door een bleek meisje met dreadlocks en neuspiercing. Niemand komt ooit opdagen. De drukste bruine kroeg van de buurt verandert in een koffiebarretje.
3 op de schaal van Koffiebarretje
Er is gesloopt, geverherbouwd en gerenoveerd. Het wijkje staat nu bekend als 'up and coming', er wonen jonge witte stellen en mensen die in het pionierende koffiebarretje gaan werken met hun MacBook. De koffiehuizen en bruine cafe's verdwijnen, op een of twee na, en worden allemaal koffiebarretjes met Berlijns sfeertje, steigerhouten meubels, ironische seventies-lampen en organic hipstervreten. De broedplaats heeft met dank aan snaakse pro-deo advocaten een semi-legale status gekregen en huisvest nu een koffiebarretje. Buurtbewoners komen hier graag en gebruiken dan woorden als 'edgy', 'rafelrand' en 'industrieel'. Vergelijken met Brooklyn kan echt niet meer, maar je laten ontvallen dat "de uitgaanswijk van Reykjavik ook zo'n sfeertje heeft" of dat je laatst "op een illegale rave in Lille was in precies zo'n soort loods" is te gekkie. 
4 op de schaal van Koffiebarretje
Als de koffiebarretjes speelhoeken en eko-appelsap hebben en je in de cafe's (die Lenin heten of Bij Oma of Kerouac of iets anders pretentieus/ludieks) op zondagmiddag je nek breekt over bugaboos, is het proces dat wij 'gentrification' noemen vrijwel compleet. De volkswijk-turned dikvoormekaar-dertigersparadijs krioelt van de bakfietsen, er zijn nog twee of drie Turkse kruidenierswinkels omdat demense willen bewijzen dat ze geen racist zijn en de koffiebar-dichtheid nadert de 1 per drie huishoudens. De kunstenaarsbroedplaatsdinges toogt ziel, de buurt heeft zich tegen de vrije vogels gekeerd. Ze maken lawaai na negen uur des avonds, een installatie-performancekunstwerk met levende kippen was te confronterend voor Lijn en Bickel en zeg nou zelf, een beetje rafelrand is leuk maar dit is toch ook weer geen gezicht en wat doet dat met de prijzen van de omringende lofts, mmmh?
5 op de schaal van Koffiebarretje
Coffee Company, Starbucks of, huuuu, LaPlace maakt zijn opwachting. Niet dat de bewoners een fuck geven, die zijn burnt-out en/of liggen in scheiding en hebben geen tijd of geld meer voor soja frappuccino double shot nonfat arabica blend latte. De broedplaats is opgeschoond en inmiddels het domein van kunstenaars die gestudeerd hebben voor kunstenaar en beledigd zijn als blijkt dat werkelijk niemand op ze zitten wachten. De gemeente heeft de vieze krakerstypes eruit gegooid en er superhippe kantoren van gemaakt, met subsidie dus de huur is laag. In een van de fris vormgegeven interactieve flexwerk-zaaltjes klapt een verwende kudthipster zijn macbook open, neemt een teug van zijn chai latte uit het koffiebarretje beneden in het pand en gaat een verongelijkt jankverhaal tikken over hoe beschaving en solidariteit in de vorm van subsidie aan werkeloze kunsdtenaars gewoon broodnodig zijn. Hij krijgt voor het tikken van dit doodsimpele blogpostje een 'onderzoeksbeurs'. Subsidie dus. De ironie ontgaat hem. 
3 op de schaal van Koffiebarretje
Er is gesloopt, geverherbouwd en gerenoveerd. Het wijkje staat nu bekend als 'up and coming', er wonen jonge witte stellen en mensen die in het pionierende koffiebarretje gaan werken met hun MacBook. De koffiehuizen en bruine cafe's verdwijnen, op een of twee na, en worden allemaal koffiebarretjes met Berlijns sfeertje, steigerhouten meubels, ironische seventies-lampen en organic hipstervreten. De broedplaats heeft met dank aan snaakse pro-deo advocaten een semi-legale status gekregen en huisvest nu een koffiebarretje. Buurtbewoners komen hier graag en gebruiken dan woorden als 'edgy', 'rafelrand' en 'industrieel'. Vergelijken met Brooklyn kan echt niet meer, maar je laten ontvallen dat "de uitgaanswijk van Reykjavik ook zo'n sfeertje heeft" of dat je laatst "op een illegale rave in Lille was in precies zo'n soort loods" is te gekkie.
4 op de schaal van Koffiebarretje
Als de koffiebarretjes speelhoeken en eko-appelsap hebben en je in de cafe's (die Lenin heten of Bij Oma of Kerouac of iets anders pretentieus/ludieks) op zondagmiddag je nek breekt over bugaboos, is het proces dat wij 'gentrification' noemen vrijwel compleet. De volkswijk-turned dikvoormekaar-dertigersparadijs krioelt van de bakfietsen, er zijn nog twee of drie Turkse kruidenierswinkels omdat demense willen bewijzen dat ze geen racist zijn en de koffiebar-dichtheid nadert de 1 per drie huishoudens. De kunstenaarsbroedplaatsdinges toogt ziel, de buurt heeft zich tegen de vrije vogels gekeerd. Ze maken lawaai na negen uur des avonds, een installatie-performancekunstwerk met levende kippen was te confronterend voor Lijn en Bickel en zeg nou zelf, een beetje rafelrand is leuk maar dit is toch ook weer geen gezicht en wat doet dat met de prijzen van de omringende lofts, mmmh?
5 op de schaal van Koffiebarretje
Coffee Company, Starbucks of, huuuu, LaPlace maakt zijn opwachting. Niet dat de bewoners een fuck geven, die zijn burnt-out en/of liggen in scheiding en hebben geen tijd of geld meer voor soja frappuccino double shot nonfat arabica blend latte. De broedplaats is opgeschoond en inmiddels het domein van kunstenaars die gestudeerd hebben voor kunstenaar en beledigd zijn als blijkt dat werkelijk niemand op ze zitten wachten. De gemeente heeft de vieze krakerstypes eruit gegooid en er superhippe kantoren van gemaakt, met subsidie dus de huur is laag. In een van de fris vormgegeven interactieve flexwerk-zaaltjes klapt een verwende kudthipster zijn macbook open, neemt een teug van zijn chai latte uit het koffiebarretje beneden in het pand en gaat een verongelijkt jankverhaal tikken over hoe beschaving en solidariteit in de vorm van subsidie aan werkeloze kunsdtenaars gewoon broodnodig zijn. Hij krijgt voor het tikken van dit doodsimpele blogpostje een 'onderzoeksbeurs'. Subsidie dus. De ironie ontgaat hem.