Ja, ik heb het gezien hoor, schrijnende armoe maar ik moest er wel eerst voor in een vliegtuig stappen. Naar India. Op armoedesafari met Cordaid of Icco – een van die beide organisaties. Femke Halsema was ook mee. Die hele trip was misselijkmakend. Armoede in de meest optimale vorm: gezinnen die op straat leven. Op de vuilnisbelt wonen. In lompen gehuld zijn. Afval bij elkaar schrapen om geld te verdienen. Veel armer wordt het niet. Om 5 uur ’s ochtends stonden we op om een of aander station te bezoeken waar ze sliepen. Vader, moeder en kindertjes. Ik had moeite met m’n tranen, ik walgde van mezelf, mijn spiegelreflexcamera en Femke sprak me streng toe dat dit hún werkelijkheid was en niet de mijne. Ik was hier om te werken. Oké dan. Die éne dag dat ik alleen was, nam ik een taxi naar een 5-sterrenhotel, bezocht de juwelier en behing mezelf met robijnen en parels: míjn werkelijkheid. Mijn volgende armoedesafari ging naar Nepal, waar hoog in de bergen vrouwen bij het vee moesten slapen omdat ze vrouw waren. En de laatste was naar Oeganda. Diep donker Afrika. Nou, moet ik het spellen? Lemen hutten, droogte, donkere kindertjes met bolle buikjes. En Jacobien Geel die na vijf dagen bij een willekeurige lemen hut en een willekeurige alleenstaande moeder met baby opeens bedacht dat ze dat kind ging adopteren en die moeder ging helpen. Dat er een draaiende camera bovenop stond kan er natuurlijk ook wat mee te maken gehad hebben. Jacobien Geel. Vreselijk mens – in ieders werkelijkheid.

Dus heus, ik heb het gezien, armoede. Ik kreeg de reizen gratis en daar bovenop werd ik betaald voor de artikelen die ik schreef. Goede artikelen, al zeg ik het zelf. Doordrenkt van afschuw, walging en woede – eentje was zelfs zo erg dat ‘ie VIVA niet haalde wegens niet vrolijk genoeg. Maar wel realistisch: terwijl ik mijn huis in 020 voor anderhalve ton liet opknappen, stapte ik in het vliegtuig om verkrachte vrouwen in Oeganda (want oorlog) op de foto te zetten. Ramptoerist Umar. Wat was ik blij dat mijn rainshower geïnstalleerd was bij thuiskomst: míjn werkelijkheid. Maar ik heb in Nederland nog nooit armoede gezien. Ik weet niet van mensen die de tandarts niet kunnen betalen. Ik ken niemand die zijn pinpas niet gebruikt – anders dan om fiscale redenen. En dat de term ‘gratis’ werkt als een rode lap op Nederlanders, pff, daar hoef je niet arm of rijk voor te zijn. Eerlijk? We horen over armoe in Nederland. We zien het op tv. Maar ermee geconfronteerd worden? In Bos en Lommer – waar ik woon? Mwah. Nee. Ik zie hooguit mensen die niet bij de Albert Heijn kopen maar bij Vomar (net als ik trouwens). Mensen die gepast afrekenen – ik geloof dat ik zelfs een keer voor een kind iets betaalde, het gepriegel met die afgepaste centjes duurde me te lang. Maar échte armoe zoals Monique Burgers omschreef kén ik niet en ik durf te wedden dat 98% van de shit-uitstorters armoede ook alleen van horen zeggen kennen. Dus die bagger die ze over zich heen kreeg dat ze sloebers in haar boekwinkel kreeg, kan het wat minder?! Maar goed, dat was voor ze opeens 'sorry' ging zeggen in Het Parool Sorry?! Omdat je schrikt van armoe? 'Sorry' omdat mensen boos worden om de woorden (de vórm!) waarmee je beschrijft wat je meemaakt? Sorry?! Omdat mensen je een elitaire bitch noemen? Of is het omdat je bang bent dat je geen boekjes meer mag promoten bij DWDD – het elitaire bitchen bolwerk pur sang?! Die boekwinkel van haar meed ik al en dat zal ik blijven doen. Maar nooit zal ik mij schamen voor wie ik ben: Ebru Umar. Een elitaire bitch die nooit meer op armoedesafari wil gaan. Welkom in míjn werkelijkheid.