Geenstijl

Zelfdiscriminatie. Geen idee of dat een officiële term is, maar vanaf nu wel. Uitleg! De Kleurrijke Lijst is gisteren gepresenteerd. Deze lijst is in het leven geroepen omdat men vindt dat de gekleurde vrouw er bekaaid van afkomt op de Opzij-lijst van de 100 machtigste vrouwen. Terwijl de lijst van Opzij weer een reactie is op het feit dat er zo weinig vrouwen onder de machtige mensen van dit land zitten. Kortom, de Kleurrijke Lijst is een wij-zijn-nog-zieliger lijst ten opzichte van de wij-zijn-zielig lijst van Opzij. Nu is de Kleurrijke Lijst onlangs gepresenteerd, maar ligt hun site er sinds de lancering uit. Erg 1.0 allemaal. Het magazine is nog wel te bereiken via ePub. Alleen is in de ePub-versie niet de column van PowNed-redacteur Jan Roos opgenomen. Althans, wij kunnen hem niet vinden. Weggejorist vanwege pijnlijke au-woorden, vermoeden wij. Jan Roos omschrijft namelijk de trieste zelfdiscriminatie van de Kleurrijke Lijst. Uit de column (via kuchende man in regenjas tijdens een blackout): "Ik vind het eigenlijk een beetje zielig. Waarom zouden donkere vrouwen een eigen lijstje moeten hebben? Daarmee plaats je jezelf op een minderwaardige positie. Het donkere Calimero-effect." En dat is precies wat het is: zelfdiscriminatie. Een fleurige manier om aan te geven dat deze mensen niet goed genoeg zijn voor de Opzij en overige 'reguliere' lijsten. En dan zelf huidskleur als gemene deler nemen, met wat excuusblanken. Bijna meelijwekkend als je op de Kleurrijke Lijst terecht komt, eigenlijk. Net zoals een lijst voor top 100 brillendragers (Jan Roos op 1), roodharigen (Jan Roos op 1) en mensen met dijbeenschurft (Jan Roos op 1) meelijwekkend zou zijn als deze opgezet worden omdat brildragers, gingers en schurftlijders volgens jou te weinig in reguliere lijsten voorkomen. Afijn, alles wat deze Jan Roos in de al dan niet gecensureerde column in de Kleurrijke Lijst schreef over die Kleurrijke Lijst, dus. Na de break. Update: Hoofdredactrice Raja Felgata reageert!

Column Jan Roos in De Kleurrijke Lijst De kleurrijke vrouwenlijst is het antwoord op de Opzij-lijst met de honderd machtigste vrouwen van het land. Die lijst is te kleurloos en dus moest er een top101 komen waar wat meer “pigment” inzit. Een leuk initiatief zullen veel mensen zeggen. Ik vind het eigenlijk een beetje zielig. Waarom zouden donkere vrouwen een eigen lijstje moeten hebben? Daarmee plaats je jezelf op een minderwaardige positie. Het donkere Calimero-effect. Want ervan uitgaande dat blanke en gekleurde vrouwen over dezelfde capaciteiten beschikken is kwaliteit de enige reden van het ontbreken van 'kleur' op de Opzij-lijst. En andere reden is discriminatie, maar daar geloof ik in dit geval niet in. Met een eigen top101 zet je jezelf neer als een andere, lees mindere, categorie. En ik was toch van mening dat we allemaal gelijk waren. De kleurrijke lijst doet me een beetje denken aan de Gay Games. De Olympische Spelen voor homo's. Tientallen jaren wordt ons verteld dat homo's hele gewone mensen zijn, maar ze hebben, net als gehandicapten, wel een eigen Spelen. Dat vind ik raar. Dan zet je jezelf in de ik-ben-anders hoek. Prima, maar dan niet piepen als anderen je ook in een hoekje zetten. Rosa Parks weigerde als donkere vrouw achterin de bus te gaan zitten omdat de voorste banken nou eenmaal gereserveerd waren voor het witte volk. Met deze gekleurde lijst stapt Parks uit om in een eigen bus te gaan zitten. Allemaal prima natuurlijk, die keuze heeft ze, maar het lijkt wel op acceptatie van ongelijkheid of het gebrek aan kwaliteit. En dat, lieve dames, moeten we niet willen met z'n allen. Dus een beetje meer je best doen en je haalt de Opzij-lijst.