En we gaan weer naar de Primark

Winkelen bij de Primark; daar hebben de geallieerden voor gevochten in de Tweede Wereldoorlog. Daar ving Willem van Oranje in 1584 een kogel voor. Daarvoor stierf Jezus aan het kruis en wilde Abraham zijn zoon voor opofferen. Martin Luther King droomde er al van en het is was de inspiratie achter Da Vinci's grootste werken. Winkelen bij de Primark is wat ons mens maakt en dat maakt het extra pijnlijk dat het korte tijd niet mogelijk was, omdat een volslagen idioot op een ministerie het in zijn hoofd haalde dat de Primark niet bij de essentiële winkels hoort. Een onderdrukkend regime dat u weghield van uw grijze coltrui met lange mouwen voor dertien euro. Sinds een paar weken kon alweer op afspraak, maar ja, modieuze visioenen zijn niet te plannen. Die overkomen je gewoon. Maar nu is de crisis echt voorbij, het dal is gepasseerd, de donkere wolken liggen achter ons. De Primark is weer open en dat werd tijd ook. Want als we geen goedkope rotzooi kunnen kopen bij de Primark, winnen de terroristen.

Vlaamse schrijver begrijpt het beter dan de Nedermedia

Tom Lanoye, dat is een Vlaamse romancier die Nederlandstalige klassiekers schreef als Kartonnen Dozen, die in de jaren negentig op middelbare scholen in het boekenpakket van de Zwarte Lijsters zaten, of werd gedrukt en verspreid onder scholieren op dezelfde manier als hoe Vrij Nederland destijds nog verscheen, in een soort halfvorm tussen krant en magazine. En daarin lazen jonge vwo'ertjes dan met rooie oortjes over de ontluikende seksualiteit van een homoseksuele slagerszoon die zijn geslacht recreatief tussen de vitrine-biefstukken legde alvorens het bewijsmateriaal op te bakken en dan maar zelf te verorberen, nog altijd in twijfel over zichzelf. Maar we dwalen wellicht wat af van de aanleiding om überhaupt een topic aan Tom Lanoye te wijden want dat gaat niet over de liefde voor biefstukken, maar over een fantastische Zuiderburenblik op de Rutte Doctrine en de afbraak van wat ooit de schijnende stad in een stroomdelta was voor onze Vlaamse vrinden. Overigens, heer Lanoye, uw bestorven jaloezie over Dit Land was sowieso van een onzachte grondslag. België was in vele opzichten altijd al het betere Nederland en heus niet enkel omdat jelui altijd winnen met 10 voor Taal.

Een essay, geschreven met een gefrustreerde blik over de schouder.

Wat begon als een kleine stroming is nu een tsunami van “wokeness”, en nog hebben de meeste mensen niet door dat ze overspoeld worden door - en verdronken worden in - een oceaan van waanzin. We zeggen zonder voorbehoud: op de GeenStijl-redactie zagen we de stroom al jaren aanzwellen tot een niet te stuiten golfbeweging. Als stuurlui aan de wal hebben we onze roze reddingsvesten al een tijdje aan, want de Inclusitie komt ook weer een keer voor ons - maar toch moeten we met lede ogen (en veel vermoeide frustratie) constateren dat zelfs nu het water ons naar de lippen rijst, de meeste mensen nog steeds niet doorzien op wat voor ijsberg we afstevenen. De band speelt vrolijk verder, ketelmuziek klinkt uit de machinekamers, en we raken met het stoom uit de oren steeds meer op drift.

Een ramp lijkt onvermijdelijk.

Het postmoderne, intersectionele marxisme dat als een verwoestende vloedgolf over het Westen rolt en in haar kielzog het vrije denken en het open debat naar de kelder cancelt door woorden te verbieden, debat- en denkpatronen verdacht te maken en vrije (blanke) individuen, openbare instituties, de rechtsstaat en liberale politieke systemen van “institutioneel racisme” te betichten, overspoelt ons landje en we blijken niet alleen fysiek onder zeeniveau te liggen: mentaal staan we ook behoorlijk ver onder water. Je had het kunnen zien aankomen, zoals velen die hier al langer en vaker lezen kunnen en zullen beamen.

Eerst even een stukje terug.

Sinds de opkomst van het internet is de digitale frontier een plaats geweest waar vrijdenkers als eerste samen kwamen om hun gedeelde irritatie over de gezapigheid en brave burgerlijkheid van dit land te uiten. Dit weblog is daar uit voortgekomen: het is geboren uit een behoefte om buiten de kaders van omroepzuilen en drukpersdenken in meer vrijheid (en met meer humor) te kunnen polemiseren. 

Spetterpoep op forumwanden
Wat Pim Fortuyn deed voor de politiek (aantonen dat de bandbreedte van denken in Den Haag veel bekrompener was dan men zelf dacht of vond), deed het internet voor media, cultuur en onderwijs. Ook dat waren (nee: zijn) drie maatschappelijke fundamenten die zichzelf progressief en ruimdenkend achten, maar in werkelijkheid veel krappere kaders kennen dan ze zelf kunnen of willen zien. Als je van binnenuit denkt dat je de hele wereld bestrijkt met je gelijk, kun je nou eenmaal niet voorbij je eigen muren kijken (en ja, wij zijn ongetwijfeld ook bekrompen of bedaagd in sommige zaken, maar dat is nu ff niet het punt, OK?)

Ze hebben het nooit erkend maar wel altijd gevoeld: levendig is de herinnering aan hoe met name de ‘oude media’ reageerden op de opkomst van het internet. In de dode bomen dacht men dat het wel over zou waaien, het duurde jaren voordat kranten door kregen dat een digitaal bereik vele malen makkelijker te vergroten is dan een analoge oplage op dode bomen. Bovenal voelden ze zich betrapt, zonder het toe te willen geven. Dat internet, daar zat een ánder geluid, een tegengeluid, een geluid dat op het Mediapark en in de Grachtengordel nauwelijks gesproken of gehoord werd. Door het af te doen als onfatsoenlijk, respectloos of agressief, kon de suggestie nog een tijdje blijven bestaan dat de waarheid nog altijd op het Mediapark woont, of in de anonieme herenhuizen der hoofdredactionele commentaren, en dat het internet slechts een houten outhouse voor de onderbuik is, waar met spetterpoep tegen de forumwanden wordt geschreven.

Andersom bloeide het internet juist op, met een energie van nieuwe ontdekkingen. Niet alleen door technologische ontwikkeling, maar ook in het besef dat de wereld wel degelijk groter is dan de blik die het NOS Journaal ons biedt. Online werd het beeld steeds scherper, hoe progressief gedachtengoed zich sinds het einde van de jaren ‘50 in de media (maar ook in cultuur en wetenschap) had ingevochten, zich had genesteld, en de instituties over had genomen. Een digitale tegencultuur daagde die ideeën uit, verbreedde de blik op de wereld en had vooral een ongeremde tolerantie voor overtuigingen die afweken voor de norm. Vrijheid van meningsuiting, in een horizontale directe democratie, met op de koop toe gratis grijze pijprokers die in afschuw grimasten, omdat hun morele gelijkjes lachend werden uitgedaagd.

Toen vlogen er radicale moslims in twee torens op Manhattan, kort daarna werd Pim Fortuyn vermoord door een extreemlinkse activist, en met de afslachting van Theo van Gogh viel ook in Nederland een levend baken van de vrijheid ten prooi aan de radicale islam. Het progressieve (en arrogante) wereldbeeld van Francis Fukuyama’s einde van de geschiedenis werd van de sokkel getrokken, en tussen de oude media en het internet laaide Samuel Huntingtons Clash of Civilizations in alle hevigheid op - om nooit meer uit te doven.

[Chriet Titulaer Voice Over Intermezzo]
Het internet evolueerde zelf ook. Met de komst van social media-platforms werd de toegangsdrempel tot het web verlaagd. Van oudmedialen tot je eigen omaatje: iedereen sprong op de rijdende trein die altijd overal heen kon. Internet: het echte huis van de toekomst!
[/Chriet Titulaer]

Globalisering is door sociale media virtueel versneld en met het openstellen van het internet voor iedereen, won de progressieve mediaan van de dociele massa ook online snel terrein, in een groeiend territorium dat werd bewaakt door de voetsoldaten van De Toon en Het Fatsoen. In het kielzog van het grote publiek vervolgde het socialistische ideaal van de Lange Mars door de Instituties zijn weg op het internet, tegenover een groeiende groep burgers die zich sinds de moord op Fortuyn maatschappelijk ongehoord, of politiek ontheemd voelt.

Die laatste groep heet rechts te zijn, maar is net zo goed midden en links: het zijn de al zo vaak besproken ‘gewone mensen’ die op drift zijn geraakt, unheimisch in de elitaire utopie die ‘Europese Unie’ heet, overgeslagen in de neoliberale omslag die de sociaaldemocratie heeft gemaakt, uitgefaseerd in de ge-outsourcete of gerobotiseerde industrie, en boventallig gemaakt in een geprivatiseerde publieke sector waar gewiekste, hoogopgeleide zzp’ers zich per uurtje/factuurtje als zorgconsulent, ‘verandermanager’ of fusiebegeleider goed laten betalen in de woningsector, het zorgsysteem of het publieke bestuur.

Thijs wilde naar binnen, Thijs wilde weer naar buiten, Thijs weet het ook allemaal niet meer.

Nieuwe feiten in het toch al absurde verhaal van driedubbele steekmoordenaar Thijs Hermans: hij ontsnapte uit een gesloten afdeling van het Mondriaangesticht, waar hij zichzelf een dag eerder gemeld had, nadat een ándere inmate op een zooi bewoners & begeleiders had ingestoken. Volgt u het nog? Nee, wij ook maar half maar hier is een theorie: Thijs stak op de Brunssummerheide twee mensen dood om er vervolgens achter te komen dat een schreeuw om aandacht niet lang nagalmt in een grote open ruimte. Dus checkte hij zichzelf maar in een kliniek in. (Niemand van het betrokken gezag wil zeggen of hij iets over de dubbele moord verteld heeft.) Intern was het personeel kennelijk ook te druk met anderen, zichzelf en/of Candy Crush, en zonder luisterend oor besloot de Verwarde Hermans dan maar om naar buiten te wandelen in de consternatie van een (voor zover bekend) ongerelateerde steekpartij. Brandalarm aanzetten, deur uitlopen. De politiepica is genomen van een camera bij de uitgang van GGZ binnenspeeltuin Mondriaan, ziet u. Duurde 14 uur en een heleboel wtfwtfwtfwtf in het publieke debat tot Thijs H. weer werd ingerekend. Goed dat we in de tussentijd al z’n info bij elkaar hebben weten te googelen. Weten we alvast met wie we van doen hebben als ie over een paar jaar tijdens een proefverlof weer twee argeloze hondenmensen de hals afsnijdt, ergens in Dit Land.