Nieuw op de GeenStijls: een heuse roman in stukjes. Vandaag verschijnt de eerste aflevering van 'Dagboek van een uitkeringstrekker'. Lees dan!

Dinsdag 8 maart 2016, ochtend
“Meneer Yilmaz,” zegt de vrouw die mijn zaak behartigt, “ik wil u echt op het hart drukken dat u een heel waardevol mens bent, ondanks het feit dat u werkloos bent geworden. Daar hoeft u zich niet voor te schamen. U moet weten, meneer Yilmaz, dat het hele jaar door mensen werkloos worden.”

Ik zit tegenover mijn klantmanager. Zij gaat onderzoeken of ik recht heb op een uitkering nu ik plotseling zonder werk zit.

Ik wil reageren op de vertederende woorden van de vrouw, maar nog voordat ons gesprek op gang komt worden we onderbroken door een collega die mij vriendelijk vraagt of ze even gebruik mag maken van mijn klantmanager. “Natuurlijk,” antwoord ik luchtig terwijl ik achterover leun en mijn handen spreid. “Ik heb geen haast. Deze jongen hoeft niet naar zijn werk. Dat heb ik namelijk niet meer.” 

De collega fronst, haalt haar schouders op, en zegt: “Hetty, sinds we zaaksgewijs werken is het toch zo dat de integrale units van het team Werk & Inkomen ook de aanvragen voor bijzondere bijstand en het beheer van WWB uitkeringen op het gebied van doel- en rechtmatigheid behandelen? We hebben dan toch onze eigen caseload?”

Mijn klantmanager heet Hetty. Terwijl ze in een onnavolgbaar gesprek belandt met haar collega, bekijk ik haar eens goed. Zou haar rode haar echt zijn, vraag ik me af. Felrode, lange stekeltjes. Fier overeind. En haar neus? Dat is een raar ding. Die moet wel echt zijn. Zo’n puntige neus zou niemand zich voor de lol laten aanmeten.