Hell hath no fury like a eurocrat scorned

Het is de Britten gelukt om het laatste restje waardigheid uit Frans Timmermans te wringen. In een pathetische liefdesbrief vol platitudes kwijlt de Dichter des Niemandslands vandaag de krant van argeloos ontbijtend Engeland vol met zijn pijn over hun vertrek uit de EU: "I know you now. And I love you. For who you are and what you gave me. I’m like an old lover. I know your strengths and weaknesses. I know you can be generous but also miserly. [...] You have decided to leave. It breaks my heart. [...] Truth be told, I felt deeply hurt." Ach ende wee. Frenske heeft auwie in het brakke hartje, en kwets in het tere zieltje, en gedraagt zich nu al een half jaar als een gefrustreerd wijf dat haar ex haat / terug wil / haat / terug wil / haat / terug wil, en maar niet stopt met sms'en en whatsappen en bellen en briefjes onder de ruitenwisser stoppen.

Afgelopen zomer stond Timmerfrans nog tegen de BBC te trashtalken en roddelen over hoe zijn ex-geliefde Engelanders zich van een boek vol "Harry Potter-truukjes" bedienden, waarmee ze "als idioten rondrennen", en dat bewoners van het land hem nog het meeste doen denken aan de klunzige karakters in Dad's Army. Hetzelfde land waar hij nu in lelijke lyriek zijn lofzang overheen spettert, als een puber die zijn onbedwingbare sentimenten over z'n eerste jeugdliefde in een ouwe sok deponeert: het droogt nooit mooi op. Als dit onbeholpen proza van geprojecteerde eigenliefde überhaupt een naam mag hebben, noemen we het een sonniet van de ongekozen klucht.