Dit is deel 45 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2009 - 2012

Dat we de tweede man van het UWV in zijn eigen mes hebben laten lopen is bevredigend en bovenal instructief, maar verheffend is het natuurlijk allemaal niet. En het uiteindelijke resultaat voor onze belasterde collega Paul Peltzer is nihil. Maar we hebben David Jongen een tik uitgedeeld en een fijn stukje dossier opgebouwd.

David Jongen de UWV-poort uitkrijgen is om allerlei redenen een nobel doel. De man heeft een ongeëvenaard track record als het gaat om belastinggeld verspillen. Maar het echte belang is dat ze van de polisadministratie afblijven en het systeem overheidsbreed gaan gebruiken. Alleen dan komt de pakweg 400 miljoen euro belastinggeld tot zijn recht en maakt ons beheerbedrijf Corduroy kans om te overleven. We moeten primair op de bal spelen en niet op de man.

En er lijken zeker mogelijkheden. Na twee giga software-drama's en allerlei "kleinere uitglijders" is politiek Den Haag het UWV zat. Vooral de VVD, met fractievoorzitter Stef Blok voorop, wil het UWV maximaal uitkleden. Het plan ontstaat om de uitvoering van de WW, de WIA en de ziektewet deels te privatiseren en deels over te hevelen naar de gemeenten (die al de bijstand uitvoeren). Het UWV blijft dan wel bestaan, maar als de back office van de gemeenten. Per saldo moet zo'n operatie miljarden besparen.

Het UWV-uitkleedplan is een typisch staaltje van politiek feitenvrij denken. Het UWV is onaantastbaar, juist omdat de poging om de uitkeringssystemen te moderniseren op een totaalfiasco is uitgedraaid. De organisatie is nagenoeg immuun geworden voor echte ingrepen: met zijn gammele, verouderde en slecht onderhoudbare systemen houdt het UWV niet alleen veel mensen aan het werk, maar is het ook beschermd tegen Haagse bemoeienis. Een overheveling naar de gemeenten zou een gegarandeerde uitvoeringsramp worden, ook omdat er dan weer zou moeten worden samengewerkt tussen twee ministeries, want de gemeenten vallen onder Binnenlandse zaken.

Dit is deel 44 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Mei – november 2010

De schreeuwpartij van UWV-topman David Jongen tegen de verbouwereerde directeuren van Corduroy leek spontaan, maar was terdege voorbereid. Hoewel het onderwerp van gesprek woede over een onwelgevallige white paper was, had Jongen gezocht naar meer dirt. De voor de hand liggende bron van vuiligheid was natuurlijk operationeel directeur Diantha C. en met haar had hij de sessie voorbereid. 

De manager boven Diantha C. en onder David Jongen, divisiedirecteur Paul Dirix, had de Corduroy-directeuren hierover geïnformeerd. Zijn motief: het UWV-bedrijfsbelang, dat niet gebaat was bij een ontsporing. Maar het had dus allemaal niet mogen baten. David Jongen was ballistic gegaan, maar ook uit de bocht gevlogen door off topic te beginnen over een van onze partners, Paul Peltzer. Dat blijkt geen slimme move. 

Peltzer is een oudgediende bij UWV-voorganger Gak, die bij de oprichting van het UWV naar ons is overgestapt. Als insider is hij voor het UWV op allerlei plekken van waarde en hij is als adviseur en projectmanager veelgevraagd. Zijn laatste project was het project WIA, waar hij als rechterhand van programmamanager Cora S. optrad. 

Net als de polisadministratie in 2007 was project WIA in 2008 volledig ontspoord. Dát wordt Peltzer niet aangerekend – zoiets gebeurt bij het UWV nooit – maar dat hij amoureuze betrekkingen zou onderhouden met zijn manager wel. En dat heeft vermoedelijk weer te maken met de zware beroerte die deze Cora S. heeft opgelopen. Niemand bij het UWV zegt het hardop, maar er heerst een soort van schuldgevoel over wat Cora – binnen en buiten het UWV geliefd – is overkomen. En dat schuldgevoel lijkt zich te ontladen op het hoofd van haar veronderstelde minnaar, Paul Peltzer.

Dit is deel 43 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Mei 2010

Op 3 mei 2010 verschijnt de directie van softwarebeheerbedrijf Corduroy op de bestuurskamer van het UWV-hoofdkantoor, daartoe gesommeerd door UWV-topbestuurder David Jongen. Het onderwerp van gesprek hoeft niemand uit te leggen. Het UWV is zwaar misnoegd dat meneer Veldwijk de wetgeving voor de Eenduidige Loonaangifte heeft getorpedeerd. Meneer Veldwijk zelf is niet welkom. Het UWV doet immers alleen nog zaken met Corduroy. Meneer Veldwijk is slechts parttime inhuurkracht via Corduroy (en grootaandeelhouder van Corduroy). Natuurlijk is dat meteen het probleem: de directie van Corduroy heeft uiteindelijk weinig te zeggen over meneer Veldwijk. De twee Corduroy-directeuren maken zich op voor een raar gesprek. 

De directeuren zitten er onderling heel anders in. Operationeel directeur Bevers baalt ervan dat de relatie met het UWV onder druk staat. Zijn collega, algemeen directeur Frans Kleipool, is juist verheugd. Na anderhalf jaar smachten komt hij nu dan eindelijk aan tafel met de UWV-bestuurstop, zijn natuurlijke habitat, zijn niveau, een plek om echte zaken te doen. Eerder, bij de afronding van de onderhandelingen over de verkoop van onze software aan het UWV, had ik dat op het nippertje voorkomen, maar nu gaat het alsnog gebeuren. Kleipool stuurt mij nog net geen bedankmailtje.

Het gesprek duurt een half uur. Het is alleen geen gesprek. Wat zich ontvouwt is een tirade zonder onderbreking door David Jongen. UWV-divisiedirecteur Dirix zit er zwijgend naast. Directeur Kleipool probeert enkele keren iets te zeggen en krijgt elke keer van bestuurder Jongen toegesnauwd dat hij aanwezig is om te luisteren en niet om te spreken. Na afronding van de schreeuwpartij kunnen de mannen vertrekken. Ze zijn confuus. Topman Jongen heeft van alles over ze uitgestort; een coherent verhaal was het niet. In zijn opwinding en woede is David Jongen soms totaal off-topic gegaan. De boodschap die de mannen mee hebben gekregen is in elk geval dat de handelwijze van meneer Veldwijk 'repercussies' gaat krijgen. Corduroy gaat een officieel schrijven van het UWV ontvangen waarin die repercussies worden medegedeeld.

Nadat ik het verslag van het "gesprek" aanhoor ben ik net als de arme Corduroy-directeuren in staat van verwarring. Wat bezielt David Jongen? Wat wil hij bereiken? Waarom niet gewoon die repercussiebrief via zijn onderdaan-directeur Dirix gedropt of staande het 'gesprek' overhandigd? Waarom als topbestuurder met een jaarbudget van anderhalf miljard euro los gaan op twee directeurtjes van een minibedrijf, mannen die niets hebben misdaan en geen greep hebben op degene op wie de woede zich richt?

Dit is deel 42 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

April – Mei 2010

 De laatste poging van de ‘good guys’ om nog iets in beweging te krijgen was mislukt. Een verstandig mens zou nu de boel de boel hebben gelaten; het directe gevaar van ontmanteling van de polisadministratie is verdwenen. Ik ben een grote minderheidsaandeelhouder van beheerbedrijf Corduroy, maar heb door mijn eerdere geblunder niets te vertellen. Ik kan riant leven van mijn Corduroy-dividendcoupons, want met de onderhandelings- en managementvaardigheden van de twee directeuren van Corduroy bv is niets mis. En financieel is alles transparant en fair.

Maar ik ben dus geen verstandig mens, al heb ik redenen om in beeld te willen blijven. De financiële crisis woedt volop en het kabinet-Rutte 1 is bezig om alle dure wetten en uitvoeringsregelingen tegen het licht te houden, de ‘Brede Heroverweging’. De dure loonaangifteketen (idem de toeslagen) heeft de speciale aandacht van het kabinet, horen wij. Ketenmanager Franke zit er nog steeds en dus blijft het onveilig. De donkere wolk waait gelukkig over. Na alle ellende durft Den Haag de vingers niet meer te branden aan de polisadministratie (idem de toeslagen).

Ik heb nog een reden om betrokken te blijven. Het mag mij dan gelukt zijn om de wet op de eenduidige loonaangifte om te duwen, maar zonder aanpassing van de polisadministratie hebben frauderende werkgevers nog steeds vrij spel. Het is absoluut nodig dat een werkgever bij een correctie op een eerdere aangifte meldt of er sprake is van herstel van een administratieve fout of van later binnengekomen informatie. Het alternatief is dat het UWV actief gaat controleren op correctieaangiften en waar nodig uitkeringen opnieuw berekent en bedragen terugvordert. Dat laatste is kansloos. De uitkeringssystemen kunnen het niet aan. En het UWV heeft continu voor honderden miljoenen aan teveel betaalde uitkeringen terug te vorderen. Helaas krijg ik nergens voet aan de grond. Iedereen is UWV-moe. Maar er speelt nog iets: als de politiek moet kiezen tussen risico’s op fraude en extra werk voor werkgevers dan kiezen ze voor fraude. De belangen van werkgevers tellen in Nederland zwaar.

Dit is deel 41 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Eerste helft 2010

Na de publicatie van onze white paper mag ik van Directeur Diantha alleen nog begeleid bij het UWV naar binnen en weet ik mij daarnaast gehaat door UWV-topbestuurder David Jongen. Vreemd genoeg is mijn rol bij het UWV nog niet geheel uitgespeeld. Diantha en haar amateurautomatiseerders hebben misschien wel wat ze willen, maar er zijn ook verliezers. De belangrijkste verliezer is Hans Tromp. Die is nog steeds verantwoordelijk voor het leveren van gegevens over inkomens- en dienstverbanden aan overheidsorganisaties (en incassobureaus). Er staat nog een hele rij klanten voor zijn deur die steeds slechter worden bediend.

De oorzaak is eenvoudig: teveel onbekwame handjes. Het sowieso al dramatisch laagproductieve software-productieproces bereikt nieuwe dieptepunten doordat het aantal mensen dat er aan werkt begin 2010 is geëxplodeerd van enkele tientallen tot richting de honderd. Veel van die mensen zijn te betitelen als 'para-automatiseerders’, mensen met affiniteit voor computers, maar geen ict’ers. Mensen die software kunnen ontwerpen of bouwen zijn slecht vertegenwoordigd. Nog meer handen aan een al overvol bed betekent lagere productiviteit, niet alleen per persoon, maar ook in absolute zin. Hans Tromp en zijn mensen zien het gebeuren.

Wat alles nog erger maakt is dat Directeur Diantha de nieuwe beheerder Corduroy uit het UWV-gebouw heeft gezet. De softwareontwikkeling vindt nu in Amersfoort plaats. Het is een double whammy: het pad dat de software aflegt wordt nog langer en foutgevoeliger en de drempel om even langs een deskundige te lopen om iets te vragen wordt een stuk hoger. Directeur Diantha zit er niet mee, integendeel. Er zijn zoveel UWV-monden te voeden.

Er is een lichtpuntje: onder druk van de toezichthouder is het polisadministratiesysteem uitzonderlijk goed gedocumenteerd. Dat maakt het toch mogelijk om redelijk snel de werking van het systeem te begrijpen. Helaas wordt die documentatie door UWV’ers niet geraadpleegd. Erger, de UWV-mensen hebben er effectief geen toegang toe en weten meestal niet van het bestaan ervan. Gek is dat niet. Documentatie maken of gebruiken zit niet in het DNA van het UWV. Bijna iedereen gaat ervan uit dat er geen bruikbare documentatie is en daarom wordt eventuele documentatie ook niet bijgehouden. Het is een klassieke vicieuze cirkel die niet uniek is voor het UWV, maar die bij het UWV tot in het extreme is ontwikkeld.

Dit is deel 40 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Eerste helft 2010

Met het officieel "in beheer" gaan van de polisadministratie gaan bij directeur Diantha alle remmen los. Dat kan ook. Het UWV doet nu zaken met het door ons opgezette beheerbedrijf Corduroy dat beschikt over een mooi beheercontract en even mooie voornemens. Binnen een maand leren ze dat het niet de bedoeling is om met weinig mensen veel werk te verzetten, maar het omgekeerde.

De dagelijkse leiding van beheerbedrijf Corduroy is in handen van Mark Bevers. Bevers weet als ex-manager van bedrijven als Getronics en PinkRoccade veel over werken voor bureaucratische overheidsbedrijven, maar op het UWV blijkt hij niet voorbereid. Direct na ingang van het beheercontract wordt beheerbedrijf Corduroy de toegang tot het systeem dat ze moeten beheren ontzegd. Alles wat Corduroy doet, moet via-via gebeuren: via IBM, via de UWV-automatiseringsdivisie, via Diantha's eigen UWV-beheerders. Het medicijn dat Diantha bij ons stapsgewijs heeft toegediend, krijgt Corduroy direct in overdosis.

Binnen drie weken ligt een alarmerende e-mail van Bevers bij Diantha's rechterhand Robert van W. Bevers meldt dat hij een deel van zijn contractuele verplichtingen niet kan vervullen. Het heeft geen effect. Dit is zoals het bij het UWV werkt. En heel gevaarlijk is het niet. Software waar niets mee gebeurt, blijft gewoonlijk doordraaien.

Mijn collega's werken vanaf 2010 nog beperkt voor het UWV en doen dat via Corduroy. Dat geldt ook voor mijzelf. Van mijn geheime lobbyactiviteiten weet niemand en de white paper waarmee wij uit de kast gaan komen is nog niet gepubliceerd. Dat vrijwaart mij echter niet van Diantha's vijandigheid. Voor haar vertegenwoordig ik alles wat het UWV-management en een groot deel van het personeel verafschuwt, in één woord: productiviteit. Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen. Hans Tromp, adjunct-directeur Anno Maring en misschien zelfs diens en Diantha's baas, Paul Dirix, willen mij betrokken houden. Het gevolg van die weerstand is dat Diantha extra hard inzet op het mij buiten de deur werken. Begin maart word ik per e-mail tot persona non grata verklaard. Diantha kan dat. Niet alleen is ze operationeel de eindbaas, maar ze wordt ook gedekt door het informele UWV-managementnetwerk. Diantha heeft nóg een reden om mij te willen lozen. Minister Donner en Ketenmanager Franke willen hun wetgeving nog steeds door de Kamer duwen. Wat ik achter hun rug om doe weten ze niet, maar hoe ik over hun wetgeving denk is geen geheim.

Dit is deel 69 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Naar aanleiding van de actualiteit halen we een aflevering naar voren. De aflevering is onvermijdelijk iets langer dan gebruikelijk, waarvoor excuses.

Akte 1: Begin september 2014 – Koffie met Bruno

Jaarlijks praat ik een of twee keer bij met Bruno Bruins, UWV eindbaas sinds 2012. Over de polisadministratie spreken we niet meer. De ellende is van voor zijn tijd en ik doe andere dingen voor het UWV. We hebben het op mijn verzoek over werk.nl, al is Bruins' belangstelling tanende nu werk.nl uit de publiciteit is. 

Voor ik hem kende, had RTL-journalist Siebe Sietsma Bruins beschreven als zeer intelligent. Ik zie dat anders. Ik zie Bruins als zeer toegankelijk, goed van vertrouwen en vooral wijs. Wijs genoeg om te begrijpen dat hij maar beperkt greep heeft op de ontspoorde UWV-organisatie.

Bruins informeert naar mijn mening over een voorgenomen grote verbouwing van het UWV-excassosysteem. Ik heb er wat van gehoord maar houd mij op de vlakte. De verbouwing van minstens 18 miljoen wordt beschouwd als 'beheer' en gaat onderhands worden gegund aan Capgemini. Bruins voelt kennelijk nattigheid, maar ik beperk mij tot de inhoud. Ik ben geen Raspoetin.

Dan gebeurt er iets vreemds. Vanuit het niets begint Bruins over de polisadministratie en de samenwerking met de Belastingdienst. "René, ik wil dat je weet dat de samenwerking tussen UWV en Belastingdienst nu voorbeeldig verloopt. Peter Veld en ik zijn echt maatjes." Peter Veld is Bruins' tegenvoeter bij de Belastingdienst. Ik zeg dat ik blij ben het te horen, maar geloof het verder wel. Rond de polisadministratie heerst de vrede van een – heel dure – begraafplaats en ik weet dat Bruins geen millimeter speelruimte heeft.

Akte 2: 26 september 2014 – Een gekke e-mail

Ik ontvang een e-mail van Leo K., inspecteur bij de Belastingdienst. Hij kent mij van de radio, lees ik. Hij heeft een systeem gebouwd dat hij mij graag wil laten zien. Het is een extreem ongebruikelijk verzoek. Zijn uitleg is dat hij geen automatiseerder is maar belastinginspecteur. Hij is op zoek naar endorsements van een erkende deskundige. En dat ben ik volgens hem bij de Belastingdienst.

Ik ben niet happig. Deze man is naar eigen zeggen een amateur en wat hier gebeurt is onbestaanbaar bij de gesloten en strikt hiërarchische Belastingdienst. Ik antwoord daarom dat ik bij de Belastingdienst bekend ben, maar wel als de bonte hond. Dit moet u niet willen. Leo meldt dat hij het met zijn manager heeft afgestemd en die weer met zijn manager. Daarboven zit Peter Veld en die heeft Leo ook gesproken. René Veldwijk is welkom. Een eenvoudige inspecteur met een direct lijntje naar de topman? Bij de Belastingdienst? Da's ongehoord. Ik kom kijken.

Dit is deel 39 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2010 – 2011

Vanaf midden 2009 tot maart 2010 ben ik bezig geweest met het slopen van de wetgeving waarmee Ketenmanager Franke "onze" polisadministratie wilde vereenvoudigen herbouwen. Het heeft mij geen goed gedaan. Ik moet bekennen dat ik mijn achterbakse lobbyactiviteiten erg leuk vond. Ik had daarna in alle openheid de strijd kunnen beslechten, maar ondertussen was ik permanent bezig met het aanspreken van negatieve energie. En totdat eind 2010 het verlossende bericht kwam dat de Ketenmanager zou vertrekken bleef ik ook in de vechtstand staan voor een volgend rondje matten. Ik werd er geen fijner mens door.

Ondertussen is ons contract met het UWV begin 2010 overgegaan naar Corduroy BV, het door ons op verzoek van het UWV opgezette softwarebeheerbedrijf. Ik bezit ruim een kwart van de aandelen, maar heb door mijn geblunder bij de oprichting nul zeggenschap. Bij het UWV, waar men beschikt over een onuitputtelijke hoeveelheid negatieve energie, is zoiets een garantie voor diepe frustratie.

Die ellende begint meteen. Corduroy kan niet zomaar met een nieuwe ploeg net geworven medewerkers de beheerklus overnemen. Dat is geen probleem, want de kennis van mijn ervaren collega's en mijzelf blijft beschikbaar via Corduroy. Bij het UWV zitten ze daar anders in. Twee inhuurkrachten die via ons werken aan de polisadministratie krijgen te horen dat het UWV ze direct wil inhuren. Dat is niet alleen zakelijk onfatsoenlijk,maar ook onrechtmatig omdat de contracten een deugdelijk relatiebeding bevatten. Dat gaat dus niet gebeuren.

Dit is deel 38 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Niet lang nadat het UWV besluit om het probleem van "instabiele" uitkeringen onder de mat te vegen en daarmee haar clientèle over te laten aan het lot en aan sjoemelende werkgevers is er breaking news: Ketenmanager Cor Franke vertrekt per eind 2010. Natuurlijk ben ik blij. Cor Franke is een inventieve doorbijter. Ik ben al tweemaal verrast en nu komt er geen derde ronde. Mijn white paper, een voor bestuurders en politici "technische" verhandeling die vermoedelijk beperkt is gelezen, is voor de Ketenmanager de doodklap geweest. Ik ben trots en opgelucht tegelijk. Alleen wil ik nu graag weten hoe het allemaal is gelopen.

Paul Dirix, de directeur van UWV Gegevensdiensten, heeft dichtbij het vuur gezeten. Net als Cor Franke is ook hij op weg naar een exit, in zijn geval richting ProRail. Hij heeft de loonaangiftecrisis overleefd dankzij ons. En omgekeerd zie ik Dirix als iemand die fundamenteel deugt, in mijn ogen een zeldzaamheid op directieniveau bij het UWV. Voor het eerst hebben we een uitgebreid en openhartig gesprek. Een ding interesseert mij boven alles: wat bezielde Cor Franke om de hele wereld te belazeren met zijn Eenduidige Loonaangifte "stabilisatieplan"? 

Dirix zegt dat hij niet zeker weet, maar hij schat in dat de Ketenmanager werd gedreven door de ambitie om eigenhandig de loonaangifteketen tot stand te brengen. Toen hij bij zijn aantreden merkte dat die keten al grotendeels op orde was, zou dat een grote teleurstelling zijn geweest. Dirix zegt het niet maar de implicatie is duidelijk: Frankes plan om de polisadministratie te verherbouwen was een poging van een eerzuchtige eenling en geen keuze van een doordacht bestuurlijk proces. One ego to rule them all. Iedereen – ook Paul Dirix – is erin meegegaan. Wat een wereld.

Dit is deel 37 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2010 en 2018

Na de succesvolle lobby in 2009 en de door de Kamer omarmde white paper in maart 2010 sta ik met 2-0 voor op Ketenmanager Franke en het UWV. Het UWV vertikt het om weerwoord te geven op de white paper. Franke en zijn Ketenbureau moeten het zelf doen, maar toe nu toe heeft Franke alleen geacteerd via proxies. Zo gek is dat overigens niet. Bij Nederlandse topambtenaren is maximale onzichtbaarheid een harde norm. Dat Cor Franke al een tijdje geen topambtenaar meer is, maar directeur van zijn eigen Interim Management BV, weet nagenoeg niemand.

Ik heb reden om te hopen dat wijzelf nu in beeld komen om de problemen op te lossen, want het UWV zit met een serieus probleem. Uiteindelijk is het onacceptabel dat een uitkeringsgerechtigde de verkeerde uitkering krijgt als zijn (ex-)werkgever een eerdere loonopgave corrigeert, nadat er een uitkering is berekend. En het is onverteerbaar dat dit komt door een mislukt automatiseringsproject – het zoveelste. 

Het UWV is niet in staat om uitkeringen achteraf te corrigeren, althans niet op enige schaal. De berekening van een uitkering krijgt zo een casinokarakter: wie zich een dag eerder of later aan het UWV-loket meldt kan een hogere of lagere uitkering krijgen. Het is dan aan de uitkeringsgerechtigde om aan de bel te trekken. Veel mensen missen de kennis en de overigen zullen doorgaans niet reageren wanneer de fout in hun voordeel uitvalt.

Bovenop het casinokarakter van uitkeringen ligt de weg ook open voor gesjoemel en keiharde fraude door werkgevers. Zolang je het als werkgever niet te bont maakt kun je risicoloos sjoemelen. Je geeft bijvoorbeeld als werkgever een werknemer die je wilt ontslaan een extra hoog loon, dat je weer terugdraait nadat de werknemer bij het UWV is langs geweest. (Dat extra loon hoef je niet eens uit te betalen.) Zo kun je als werkgever sociaal beleid voeren op kosten van het UWV. Alle administratieve fouten gesjoemel en fraude zijn terug te vinden in de polisadministratie, maar niemand bij het UWV die daarnaar kijkt. Het heeft ook geen zin. Eerlijke fouten worden door de uitkeringsdivisie niet doorberekend in uitkeringen. En gesjoemel en fraude door werkgevers mogen niet door het UWV worden aangepakt, maar door de Belastingdienst, die dat vertikt. Ignorance is bliss.