Pissen over partijpolitiek, altijd een prima piek op de kerstgedachte

Een paar weken terug dook er een anoniem maar gedetailleerd geschreven stuk op over hoe Frans van Drimmelen binnen D66 al jarenlang dubieuze relaties, twijfelachtige invloed en serieel MeToo-gedrag vertoont. Een beetje rondbellen leerde dat "gedrimmeld worden" al jaren een begrip is binnen D66, het vleeskeuringsgevoel van partijcongressen en dat er sinds het vertrek van Pechtold een beetje minder angstcultuur heerst ten aanzien van vrouwonvriendelijk gedrag - iets waar het anonieme artikel min of meer van getuigt. Al blijft het vreemd dat iemand die een contactverbod kreeg opgelegd door de politie, nog adviseur van Kaag kon zijn.

Letty Demmers, voormalig partijvoorzitter die bepaalde seksuele misdragingen jarenlang mede onder de pet hield, erkende tegenover De T. dat het verhaal waar was. Diverse media noemden Van Drimmelen vlot en voluit, wat ook een getuigenis is van de (kern van) waarheid die onder de beschuldigingen ligt. Van Drimmelen werd op non-actief gezet door zijn compagnons. En de partij zelf begon bij monde van Sigrid Kaag meteen een onderzoek. Terecht, maar ook strategisch verstandig: zolang er geen conclusies zijn, blijft het relatief stil en ligt de bal bij D66. Ook al hebben we zelf ook nog een heleboel onbeantwoorde vragen.

In onze mailbox plofte vlak voor kerst een inzending van Jos Verveen, oud-raadslid te Rotterdam voor D66, die nog wat rekeningen open heeft staan bij de partijpolitiek in het algemeen en D66 in het bijzonder. Hij zag zijn kans schoon om een inhaker op de interne intriges te schrijven en hee, wie zijn wij om geen platform te bieden aan andermans oud zeer? Daarom voor tussen het wachten op nog meer drank en spijzen door, het optimistische kerstverhaal met de welluidende titel:

Ons partijstelsel werkt misdrijf in de hand. D66 hield nóg een affaire onder de pet.

Politieke partijen zijn illegaal opererende bendes die om dezelfde reden als sommige motorclubs verboden moeten worden: ze overtreden in georganiseerd verband de wet. In mijn nieuwste boek ‘Baantjesjagers, leugenaars en zakkenvullers’ leg ik precies uit hoe dat zit. Speciaal voor reaguurders van GeenStijl licht ik – hierbij – alvast een tipje van de sluier op. 

Thorbecke zou zich omdraaien in zijn graf als hij zou zien wat er met zijn democratisch stelsel uit 1848 inmiddels gebeurd is. Hij ging uit van deskundige en onafhankelijk gekozen volksvertegenwoordigers die bewindspersonen in het kabinet of lokaal in een College van B&W scherp controleerden. Maar politieke partijen pleegden in 1917 een staatsgreep en zorgden ervoor dat volksvertegenwoordigers hun onafhankelijkheid verloren. Vanaf dat moment mochten kiezers namelijk alleen nog maar stemmen op kandidaten die waren voorgesorteerd door politieke partijen. Weg onafhankelijkheid, hoewel de grond- en gemeentewet nog altijd voorschrijft dat ze in hun stemgedrag louter en alleen mogen afgaan op hun eigen oordeel. 

Met die wetsartikelen vegen onze volksvertegenwoordigers dus al decennialang massaal hun kont af. Onderzoek van Datagraver.com toonde dat eerder al aan. Bij 1.535.371 stemmen die in 4 jaar waren uitgebracht, stemden volksvertegenwoordigers in 15 gevallen anders dan de fractie. Dat is een lachwekkende 0,001 procent, terwijl internationaal vergelijkend onderzoek laat zien dat onze volksvertegenwoordigers het wel degelijk regelmatig oneens zijn met hun fractie en dat ze zich daar steeds vaker bij neerleggen. Aangezet door hun partij handelen ze feitelijk dus illegaal en worden er wetten aangenomen waarvoor eigenlijk helemaal geen meerderheid bestaat.