Hypercynisch centralisme over de rug van duizenden coronadoden, en onze eigen lokale ondernemers-economie gaat er aan kapot.

Het wordt door politiek en media verkocht als “winst”, maar in werkelijkheid is de deal die de Eurogroep bereikt heeft een crisisslag in het voordeel van méér EU, dóór de EU, námens de EU. En dat alles om een munt in stand te houden waarvan we voor de invoering al wisten dat ie niet zou kunnen werken, en waarbij niemand aan de eisen voor deelname voldeed. 20 jaar later is de soevereiniteit failliet, de democratie halfdood en die euromunt de molensteen die ons economisch verzuipt in ándermans schulden en beroerde financiële moraal.

Honderden miljarden worden in acroniemfondsen gestopt, zogenaamd uit solidariteit en leedverlichting voor door corona getroffen gebieden. Maar Wopke Hoekstra’s opgeluchte juichstemming politieke acteerwerk ten spijt, zijn de voorwaarden die Nederland aan Italië wilde stellen (‘Alleen geld in ruil voor financiële hervormingen‘) niet in de akkoorden gekomen. Italië hoeft dus niets terug te doen in ruil voor noodfondsgeld, zoals Italië en andere Zuid–Europese landen al sinds de invoering van de euro niet voldoen aan de eisen die aan het slagen van de munt werden gekoppeld. De “eenheidsmunt” is namelijk, zoals we hier al jaren in de roze woestijn staan te roepen, een politiek doel en geen monetair hulpmiddel. Het is, nogmaals, een molensteen.

En nu gaan er dus honderden miljarden naar centrale noodfondsen in Brussel, waar geen kiezer ooit nog wat te zeggen zal hebben over de besteding en waar democratie buitenspel is gezet in de technocratische “””bestuurlijke werkelijkheid”“” van Brussel. Het Europees Nepparlement zal ja–knikken zoals ze altijd doen, de partijleiders van de diverse groepen (met Verhofstadt voorop) zullen naar alle critici krijsen dat ze meer EU de enige oplossing is voor deze pandemie en de Europese Commissie trekt nog meer centrale almacht naar zich toe ten koste van onze soevereiniteit, democratie en zeggenschap over ons eigen (in vergelijking met andere EU-landen) uitstekend geordende huishoudboekje. 

We raken langzaam alles kwijt, door een cynische eurofiele politiek én pers die de duizenden coronadoden misbruiken als stok om critici van deze coup - want dat is het - te verwijten dat ze “niet solidair” zijn. 

Maar vertel ons eens hoe Europese acroniemfondsen, zogenaamd bedoeld voor leedverlichting, onze (lokale en kleinschalige) economische elementen overeind gaan houden? De cultuursector kreunt. De horeca is al half dood. Honderden, misschien wel duizenden frietboeren krijgen hun aardappelen niet verkocht. Winkeliers die geen online aanwezigheid (kunnen) hebben raken wanhopig. Kunnen die ook bij het ESM aanbellen?