\

De Chileen, die ouwe hufter, had er helemaal niks mee. Maar de rest der redactie raakte toch wel een beetje verknocht aan de Canta. Zeker toen/omdat we zelf in Amsterdan Noord aka 020-Canta huizen. De rooie ratelrollators met rolkooi hebben hun eigen kampersjieke charme. Niets zegt 'minder valide mobiliteit' zoals een Canta. In Ferrarirood, maar dan in een afwijkende rooie kleur. Altijd een beetje doffig want mindervaliden zijn niet zo van het auto's wassen, ook niet als het brommobielen zijn. En ze ruiken naar goedkope shag. Allemaal. Maar je kan er mee aan de overkant van het IJ komen, want met de Canta mag je op de pont, en aan Reservaatzijde van het IJ mag je zo'n ding ook nog eens overal - gratis - neerpleuren, óók op de stoep. Een Canta kan simpelweg doen whatever the fuck een Canta wil doen. (Hoewel, daar wil 020-Magniet natuurlijk een einde aan maken. Toeterprotest!) Maar helaas, aan alle goeie dingen komt een eind: de zorg is kapotgesemipubliekgemaakt en er worden er nog te weinig vergoed. Tevens raken de onderdelen op en de mallen versleten. Dus fabrikant Waaijenberg kapt met de Canta. De eindbaas onder de brommobielen gaat het museum in. Tenminste, als de laatste 3000 (van 4500) nog rijdende Canta's opgebruikt zijn. En dat kan nog wel ff duren want hoe brak die dingen ook roken en ratelen. Ze zijn niet kapot te krijgen en indien toch, dan komt Weijenberg 'm fixen. Bovendien mag je er zonder rijbewijs mee de weg op, dus iedere mindervalide en z'n minderjarige neefje kan nog decennia doorbrommen in zo'n plastic familie-erfstuk. Hup Canta, cultureel juweel van het minder ruim bedeelde bevolkingsdeel!