De Boze Blanke Man - De Boze Blanke Columnisten van de Telegraaf
De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 8 (tevens: Stamcafé)
Ik zat met Rob Hoogland, met wie ik Foute Jongens deel 1 en deel 2 schreef (de voltallige redactie van GS was aanwezig bij de vernissage, plus Barry Hay en René van der Gijp), te chatten over boze blanke columnisten en ik vroeg mij af waarom vooral de Telegraaf daar het patent op lijkt te hebben: Johan Luger, alias Pasquino, Jacques Gans, Leo Derksen en Hoogland zelf uiteraard. Oom Rob volgde Derksen een eeuwigheid geleden op als columnist. Overigens gefeliciteerd met uw jubileum, oom Rob: 50 jaar persmuskiet! Hoe gaat u dat vieren?
Rob Hoogland: Dat ga ik u niet aan uw neus hangen, mijnheer Van Amerongen. Het risico is mij te groot dat u dan samen de heer R. Muntz, sinds jaar en dag uw kompaan in het kwaad, het feest komt versjteren met medeneming van de meest uiteenlopende verdovende middelen. Ik vier het in bescheiden kring, met hooguit 500 gasten. U zult er eerst na afloop iets over vernemen in het Stan Huygens Journaal.
Welke boze columnisten moeten we vandaag de dag beslist volgen?
Rob Hoogland: De columnisten die ik ken worden alleen boos als hun declaratie te laat wordt uitbetaald.
Volg jij Debby Gerritsen in het Algemeen Dagblad? Die had laatst een geniale column met de titel: Ik had ontelbare gesprekken die niet verder kwamen dan ‘Hoi’ of ‘Neuken?’ Dat heb ik dus altijd met mijn lezers (m/v), die zeggen niet eens meer 'hoi' maar roepen meteen: 'neuken, Van Amerongen?'
Rob Hoogland: Ik heb weleens iets van mevrouw Gerritsen gelezen. Daarna tikte ik haar naam in op Google Images. Sindsdien vraag ik mij af wat je in vredesnaam anders met haar moet doen. Maar misschien komt dat ook doordat ik ooit de film Debby Does Dallas zag. Daar wordt een mens toch door gevormd.
Wat is eigenlijk het verschil tussen linkse en rechtse Boze Blanke Columnisten? En wat is het verschil tussen jou, onze goede collega Han van der Horst (tien centimeter langer dan jij) van de Joop en Sander Schimmelpenninck, de schelddwerg uit Hengelo, en jouw geliefde Frits Abrahams? Vertolken jullie alle vier niet de stem van de lezer bij jullie kranten? Preken voor eigen parochie?
Rob Hoogland: Daar bestaat geen verschil tussen, mijnheer Van Amerongen. We willen allemaal maar één ding: aandacht. Frits Abrahams ken ik vooral uit de tijd dat hij hockeyverslaggever was voor de Volkskrant. Zo versloegen we allebei het WK hockey van 1978 in Buenos Aires, waar ik vooral hockeyers interviewde en Frits Dwaze Moeders. Toen al was hij een PvdA-zuurpruim. Als ik het goed heb geteld werkte hij daarna nog bij 241 andere media, voordat hij bij NRC Handelsblad terecht kwam. Overal ging hij met ruzie weg en volgens hem was dat nooit zijn schuld. Han van der Horst mocht ik één keer ontmoeten, tijdens een optreden samen met u en hem op het SS Rotterdam. Ik vond het een aardige man, lekker dwars en met veel kennis van zaken. Sander Schimmelpenninck blaast weliswaar heel hoog van de toren, maar laten we niet vergeten dat het joch nog in zijn proeftijd zit. Ik moet altijd lachen als hij er op Twitter in slaagt om zijn tegenstanders te laten schuimbekken. Ze duiken allemaal en dat is natuurlijk zijn bedoeling. Ik moet wel toegeven dat het dédain waarmee hij over mensen van buiten de randstad spreekt soms over het randje gaat. Voorbeeld: een column van deze week. Denigrerender en stigmatiserender kon het niet. Vervang in die column het woord plattelander door allochtoon en de Volkskrant-ombudsman heeft een week werk. Verder zijn wij heel goede vrienden hoor, Sander en ik. Zo trekken wij gezamenlijk ten strijde tegen de anonimiteit op Twitter. Onlangs werd er een heel leuke foto van ons gemaakt, die ik hieronder zal afdrukken.
De Boze Blanke Man - Hommage aan de Boze Blanke Vrouw: Pamela Hemelrijk
De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 7
Op 28 september aanstaande briest en raast Pamela Hemelrijk alweer 13 jaar niet meer in het ondermaanse. Ze is in de vergetelheid geraakt en ik moest denken aan de dichtregels van J.C. Bloem:
Niet te verzoenen is het leven.
Ten einde is dit wellicht nog 't meest:
Te kunnen zeggen: het is even
Tusschen twee stilten luid geweest.
Hemelrijk schreef tot 2002 artikelen en columns voor het Algemeen Dagblad. Het waren sappige polemieken en scheldbrieven die niet onder deden voor de heerlijke vuilbekkerij van Lodewijk van Deyssel, bij mijn weten de eerste valse nicht in de vaderlandse bellettrie. Een voorbeeld van haar geweldige schrijfstijl is haar antisocialistisch manifest:
Telkens als ik en plein publique verklaar dat ik het socialisme beschouw als een perverse ideologie; dus niet als een op zichzelf loffelijk en nastrevenswaardig ideaal dat helaas in de praktijk faalt door tegenwerking van gewetenloze egoïsten, maar als een intrinsiek onrechtvaardig en immoreel, om niet te zeggen crimineel systeem, dat onvermijdelijk gedoemd is om uit te draaien op totale zelfdestructie of totale dictatuur (ja hoor eens, zo denk ik er nu eenmaal naar eer en geweten over, en dan kun je daar ook maar beter rond voor uitkomen, zeg ik altijd maar) dan valt dat in het algemeen nogal slecht. Gek genoeg worden dan niet alleen de socialisten kwaad; zelfs de VVD'ers en de christendemocraten in het gezelschap tonen zich geshockeerd. Zo diep zit het er bij iedereen in dat socialisme gelijk staat aan rechtvaardigheid, barmhartigheid, menslievendheid en voorspoed. Zo diep is het in ons onderbewuste gehamerd dat je een zelfzuchtig monster bent als je bezwaar maakt tegen gedwongen solidariteit en gedwongen egalitarisme, eenzijdig opgelegd door een leger zelfbenoemde filantropen die niet met de collectebus rondgaan maar met een dwangbevel, en zich in ruil daarvoor ook nog eigenmachtig een vet jaarsalaris toeëigenen uit de opbrengst.
De Boze Blanke Man - Langs de Boze Blanke Mannen Meetlat: Joost Niemöller
De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 6
Arthur: Ha die Joost, lang niet gezien! Onze briefwisseling, met als titel De Libelle voor Boze Blanke Mannen, eerst op jouw website en later op The Post Online, dateert alweer van een eeuwigheid terug. Is jouw definitie van de BBM veranderd mettertijd? We hadden het destijds over Janmaat, Joop Glimmerveen, Eite Homan, Henk Ruitenberg van de CP'86 en Geert Wilders. Past een Baudet bijvoorbeeld in dat rijtje? Zullen we een soort Meetlat maken voor BBM'ers, zoals Opzij destijds een meetlat had voor feministen (hoeveel kost een pak melk, een halfje wit en een Tarzan)? En hoe zit het eigenlijk met de Boze Blanke Vrouw (Caroline van de BBB?), de Boze Marokkaan, de Boze Turk, de Boze Surinamer, de Boze Chinees? Ik wacht in spanning op je antwoord, kompel!
De Boze Blanke Man - De Boze Muzelman
De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 5
Ik werd er door verschillende mensen op geattendeerd dat Mohammed Rasoel in 2019 met de opvolger van De Ondergang van Nederland kwam: Melkkoe én Zondebok. Naïeve dwazen zonder land, zonder God en zonder toekomst. Het pamflet was aan mijn aandacht ontsnapt omdat ik de literaire supplementen van NRC Handelsblad, de Volkskrant, Trouw, de Groene Amsterdammer en Vrij Nederland niet lees.
We weten nog steeds niet wie de spookschrijver is, al kunnen we er gevoeglijk van uitgaan dat het niet de Pakistaanse variétéartiest Zoka Fatah, ook wel bekend als 'De Zoon van Tarzan', was. Hugo Brandt Corstius en Gerrit Komrij zijn dood, Max Pam of Theodor Holman weten meer maar bevestigen noch ontkennen het vermoeden dat het hun oud-collega van Propria Cures Bob Polak is.
Mohamed Rasoel verwijst in zijn nieuwe pamflet naar GeenStijl.
In Nederland ligt de toegestane opinie vooralsnog tussen Geenstijl en De Volkskrant. (…) Bespreekt een van beide kanalen een onderwerp, dan is het onderwerp legitiem geworden.
De Volkskrant kan zich van Geenstijl distantiëren door het weblog extreem-rechts en vrouwonvriendelijk te noemen. (…) Geenstijl distantieert zich van de slaafse gehoorzaamheid aan de politiek-correctheid. Samen vormen beide media de doelpalen waar het kijkersvolk z'n mening in mag proberen te schieten. Wie ernaast schiet is een PVV'er. Voor de bühne zijn De Volkskrant en Geenstijl aartsvijanden, maar achter de coulissen zijn de redacties het over de grote lijnen eens.
De witblanke man is melkkoe én zondebok. Hij draait overal voor op en is toch racist. Hij betaalt het meest belasting en krijgt er het minst voor terug. (…) Hij moet zijn zoontje wijsmaken dat jongens ook meisjes kunnen zijn. De Nederlandse man is een naïeve dwaas, zonder land, zonder God, zonder toekomst.
De spookschrijver vertolkte in zijn eerste boek nog een echte Boze Blanke Hollandse Man, maar in zijn nieuwe boek klinkt ook de voxpop van boze islamitische Nederlanders door. Renzo Verwer besteedde er op zijn blog aandacht aan.
Op een bepaalde manier is Rasoel nu pro-islam, want hij stelt dat het westen achter aanslagen zit, en daarvan moslims (ideale daders) de schuld geeft. Bovendien lijkt hij wel wat te zien in onderdanige vrouwen…
Of is dat ironie?
In het boek als geheel en al helemaal aan het einde lees je toch zijn nostalgie naar, en een pleidooi voor westerse beschaving. Hij gaat tekeer tegen mensen uit niet-westerse samenlevingen. Hij stelt dat Nederland dat zijn historisch besef kwijt is, meegaat in genderneutrale onzin en er een verkeerde man-vrouw-opvatting op na is gaan houden. Ook de Martin-Bosma-term ‘minderheid in eigen land’ duikt op.
De Boze Blanke Man - Mohamed Rasoel: De Boze Boodschapper van de Ondergang van Nederland
De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 4 (doet tevens dienst als Stamcafé, reaguurders)
De Ondergang van Nederland. Land der Naïeve Dwazen kwam half oktober 1990 uit en is een fel en vooral hilarisch manifest van een Boze Blanke Man, die het schreef onder het pseudoniem Mohamed Rasoel: Mohamed de Boodschapper.
Dat is een subtiele verwijzing naar de Profeet maar ook naar een willekeurige Mo, een gastarbeider die slecht nieuws heeft voor het Nederlandse volk. En dat is natuurlijk de grap, want als het pamflet door Bob Polak, Hugo Brandt Corstius, Max Pam of Theodor Holman geschreven was (in die hoek van oud-redacteuren van Propria Cures werd gezocht) of door Gerrit Komrij, zou de rel die uitbrak nog groter zijn geweest.
Ik heb De Ondergang van Nederland een paar keer herlezen en wat mij opvalt, is dat de ironie en het sarcasme er vanaf spatten. Bovendien is het erg goed geschreven, in de stijl van Propria Cures in de jaren zeventig en tachtig. Hier en daar doet het zelfs denken aan Soumission van Michel Houellebecq. Een voorbeeld:
"Bij de eerste aanblik van de Nederlanders ziet men Atlas die de wereld torst. Bij de tweede verandert men niet van mening. Bij de derde lijkt het wel of de Nederlanders per se iets willen bewijzen met hun goede daden, ongeacht de consequenties en misschien zelfs ongeacht degene op wie de goede daden zijn gericht. ‘Wat zeg je daar, gebruik jij fosfaatvrije zeep? O, dat is nog niets, ik doe aan dierenbescherming. Wat? Je moeder werkt voor Greenpeace? Dat is nog kinderspel, mijn moeder werkt voor de Vereniging Vluchtelingenwerk en mijn broer is trouwens tegen zure regen, mijn vader protesteert tegen kernwapens, onze hele familie is tegen discriminatie en we hebben zelfs twee gitzwarte kindertjes in de schuur wonen, die hebben we mee teruggenomen uit Afrika, al wilden we er eigenlijk drie, dus je ziet wel hoe geweldig wij zijn. En o ja, bijna vergeten: we hebben ook nog op GroenLinks gestemd.’
De Indianen beschilderden hun gezicht, de Afrikanen doen allemaal ringen om hun hals en in hun lippen, sommige mensen dragen veel sieraden om hun status te tonen, de Nederlanders etaleren hun geweten. De onverkwikkelijke vraag is hier in hoeverre de Nederlandse goede bedoelingen bestemd zijn voor de wereld en in hoeverre voor hun eigen geweten en hun ego."
De Boze Blanke Man - De Tot Boze Blanke Man Gemaakte als zondebok
De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 3 (doet tevens dienst als Stamcafé, reaguurders)
Tot Boze Blanke Man Gemaakte, schreef Nuuk onder mijn vorige feuilleton. Een prachtige vondst die mijn stelling bevestigt dat de Boze Blanke Man een banaal sociaal construct is, klinkklare lariekoek verzonnen door fopwetenschappers als professor Wekker en uitgemolken door de bejaarde socialite Sunny Bergman. De woke wappies hadden een zondebok nodig en aangezien het concept van Der Ewige Jude sinds de oorlog niet meer bon ton is (behalve dan in Bij1-kringen) moest het dan maar de hardwerkende, belastingbetalende blanke man worden, de lieve papa die op zondag de rollade aansnijdt.
Wie is toch die man die elke zondag het vlees komt snijden? was een bekende slogan uit de overheidscampagne van Sire over de man die te weinig thuis is. Wat een onroerende beelden! Ach, vroeger was alles beter. Volgens sommigen werd de pakkende slogan bedacht door Godfried Bomans, maar de zin komt niet voor in zijn vele geschriften. Anderen noemen het een citaat van Joseph Luns, minister van Buitenlandse Zaken in de periode 1956-1971. Tijdens een interview met het Vrije Volk, waarbij hem gevraagd werd hoe zijn gezin destijds reageerde op zijn voortdurende afwezigheid, antwoordde hij: “Och, de kinderen vragen weleens: ‘Moeder, wie is toch die bleke heer die hier op zondag het vlees komt snijden?"
Mijn papa kon zelfs nog geen water koken maar was de liefste man van de wereld. Hij was nooit boos, eerder een beetje tragisch omdat hij zijn hele leven zwaar onder de plak van mama zat. Pa was een intellectueel die stripboeken van Tom Poes en Olivier B. Bommel las op de plee, onderwijl een sigaar rokend. Eindelijk even verlost van het getetter van zijn bazige vrouw. Hij haatte sport en en als ik op zaterdag bij de pupillen van DTS'35 moest voetballen, stond hij niet heel boos langs de lijn te brullen maar was hij aan het schaken bij een vriend. Zelfs tijdens de zomervakanties in Zoutelande droeg pa een driedelig kostuum. Heel soms stroopte hij met tegenzin zijn broekspijpen op en liep hij een stukje met mij door de branding. Dan monkelde hij plotseling, met die eeuwige sigaar in zijn mond: "Kijk Tuurtje, dat zijn cumuluswolken, morgen regen, we treffen het maar weer met het weer." Zijn passie was het weerstation in de tuin, niet meer dan een buis om regenwater in op te vangen en wat knullige metertjes. Ik zie hem nog zeiknat de keuken in komen en triomfantelijk bevestigen wat wij even daarvoor al op de radio hadden gehoord via het KNMI: het regent. "Vader, trek die vieze schoenen uit; ik heb net de boel gedweild", zuchtte ma, die gruwde van kletskoek over het weer.
De broer van mijn pa was wel altijd boos. Een gluiperige, miezerige gemeenteambtenaar die op zondag bij ons langskwam en dan twee uur lang zat te kankeren over van alles en nog wat, bij voorkeur op Joop den Uyl en de Russen. Zijn enige informatiebron was G.B.J. Hiltermann. Maar zijn held Hiltermann was nooit boos, hoogstens ironisch. Die nazi-oom was de eerste klassieke boze blanke man in mijn leven.
De Boze Blanke Man - Ik ben godverdomme helemaal niet blank en boos!
De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 2
Kijk, ik kan er mee leven dat ik door Eus als de hofnar van extreemrechts wordt omschreven. Ik beschouw dat als een geuzennaam en zo'n kwalificatie is een perfecte blurb op mijn boekjes en goud voor de handel. Met de term boze blanke man heb ik meer moeite. Ik ben blank noch wit en al helemaal niet boos. Mijn polemiekjes tik ik gierend van het lachen en ga daarna met de honden op het strand wandelen of een lekker stuk fietsen over de dodenweg van de Algarve.
Ja, mijn ziel was wellicht ooit roomblank, maar die is nu pikzwart van alle krassen. Junks, opgebaarde lijken en Finnen zijn spierwit. Michael Jackson was spierwit. Zet professor Wekker maar eens naast mij, met mijn gelooide kop: dan is ze nog blanker dan race faker Rachel Dolezal. Mijn negervrienden van de Overzeese Geslachtsdelen – vrij naar Gerard Reve – noemden mij altijd roze, als in roze big. Sunny Bergman is ook varkensroze. En Anja Meulenbelt. En Stella Bergsma. En Bassie Heijne. En Gordon. Wij zijn typisch Hollandse biggetjes.
Kortom: allemaal gelul, die semantische discussie over wit, blank en zwart van kleur. In Spanje noemen linkse dagbladen als El País een persona de color gewoon negro, en dat is Spaans voor zwart. In het maandblad van de Portugese antifascisten noemt men kameraden uit Angola en Mozambique preto, en dat is Portugees voor zwart.
Goed, ik ben dus niet blank en al helemaal niet boos. De Tourettes Guy, die is pas boos! En Lau, van Tiny en Lau. Rijk de Gooyer alias Fred Schuit in In Voor- en tegenspoed. Ton van Duinhoven, schuimbekkend van woede over de grijze gehaktbal. W.C. Fields. Jim Royle. Archie Bunker. Alf Garnett in In Sickness and in Health. Michael Douglas in Falling Down is natuurlijk ook een geweldige Angry White Man. En mijn buurman Becks in de Nachtegaallaan in Ede was een klassieke boze blanke man, een gepensioneerde agent die voetballen van kinderen aan flarden sneed en de buurt dag en nacht in gaten hield, met een verrekijker en nog net niet vanuit een wachttoren.
De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland - De hofnar van extreem-rechts
Ome Tuur schrijft doorrr
Özcan Akyol alias Eus schreef in het voorwoord van mijn vrolijke literaire reisgids voor de Algarve: Arthur is niet alleen een talentvolle scribent, humoristische man en begenadigd drinker, hij gedraagt zich ook steeds meer als de hofnar van (extreem-)rechts. Dat moet hij uiteraard zelf weten. Maar ik vind het zonde van de literatuur, want in de tijd dat hij Facebook en Twitter volkladdert met boutades over Frans Timmermans, Sylvana Simons en de mannenbroeders van Denk, zou hij ook aan een nieuwe roman kunnen werken, een sleutelboek dat norse mannen van zijn generatie een stem geeft."
Dankzij Eus en zijn blurb op het omslag van mijn boek - Arthur van Amerongen is de hofnar van extreem-rechts - vlogen mijn boekjes als warme broodjes de winkel uit. Mijn levensmotto komt dan ook van de Ierse schrijver Brendan Behan: There's no such thing as bad publicity except your own obituary.
Mijn uitgever Otto Wollring van Ezo Wolf vond het een waanzinnig goed plan dat ik eindelijk Dé Grote Nederlandse Roman ging schrijven, met De Boze Blanke Man als wervende titel en een grote sticker op het omslag: goedgekeurd door Eus.
Ik antwoordde mijn uitgever dat Sylvia Witteman altijd roept dat je romans niet moet schrijven maar lezen.
Ik ben sowieso erg slecht in het verzinnen van karakters, plots en dialogen dus het boek, dat eerst in feuilletonvorm bij GeenStijl verschijnt, is non-fictie en heeft als rode draad de ondergang van Nederland aan de hand van zes decennia vaderlandse geschiedenis: hoe kan zo'n aardig lief, gevoelig en sociaal bewogen jongetje uit een zeer beschaafd en geletterd milieu de hofnar van extreem-rechts zijn geworden?