Een voorwoord van de ondervoorzitter

Wij kondigden eerder deze week de komst aan van onze nieuwe columnist Arthur van Amerongen, nadat die zelf zijn afscheid van de Azijnbode wereldkundig maakte. Dus nog een extra inleiding op het eerste cursiefje van onze nieuwe schrijver, wijnproever en zelfkantkenner lijkt ons overbodig. Desalniettemin schreef ene Martin Bosma, een oud-studiegenoot van Arthur, een mooi voorwoord over Van Amerongen in diens bundel Dwarsdenker des Vaderlands. Dat voorwoord is dan weer een prima voorwoord na ons eigen voorwoord, voordat het woord voor Arthur is, in het volgende slot op deze voorpagina. Over een uurtje komt Tuurtje, waarbij we alvast de lezer willen waarschuwen: sla bijtijds een vat rum aan, want zijn eigen introductie gaat niet met weinig letters gepaard. Zonder verder oponthoud, derhalve, Martin Bosma, gevolgd door een HEUSE WINACTIE, onderaan.
(Foto: Jo Voets)

Ik ben natuurlijk niet objectief. Arthur en ik gaan way back. In het jaar onzes Heeren 1985 was ik een brave eerstejaars politieke wetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam en werden wij in de Oudemanshuispoort ingewijd in de diepere wijsheden van het marxisme, al dan niet op leninistisch-veganistische basis.

Daarnaast besloot ik ook iets nuttigs te gaan leren. Want politiek, wie wil daar zijn brood nou mee verdienen? Aldus kwam ik terecht bij het eerbiedwaardige Juda Palache instituut, waarvan de geschiedenis ons herinnert aan eeuwen makom allef en de jiddische ziel van onze hoofdstad. Hebreeuws viel onder de vakgroep Semitische Talen. Daartoe behoort ook het Arabisch. Dat zat vol met aspirant-bekeerlingen, echter van de concurrerende denominatie. Wij waren de tweestatenoplossing aan het Spui.

Bij ons volop diversiteit in de collegebanken. Hoopvolle gegadigden tot het jodendom, meisjes fris van de kibboets, bakvisjes die waren blijven plakken aan een lokale shoarma-boer, vaderjoden die een halachisch voortplantingsuitdaginkje wilden goedmaken, gereformeerden voor wie Israël het tastbare Godsbewijs vormde en een duo leernichten die de tale Kanaans op sefardische wijze uitsprak, dus met diep-roggelende keelklank.

En Arthur. En ik.

Louter droge witte vanavond

Weet je wie niet net zo verguld is over de transfer van Arthur van Amerongen uit de Azijnbode richting het roze reutelblogje? Tineke Bennema, het naargeestige nichtje van Anja Meulenbelt. Die is zó links, dat ze Femke Halsema in 2009 al een islamofoob vond. Als mede-Middenoostendeskundiër kent ze Arthur nog van bed, bad & bloot tussen de klamme lappen van de Levant (aldus Arthur) en dat dronkemanswipje is haar kennelijk niet goed bekomen. Tineke telefoneert thans vanuit haar Vluchtwoning nog wekelijks met de Taliban (met de auto er heen kan helaas niet meer) om te vertellen dat echt niet iedereen in het westen een vrije westerse blik heeft op zaken als vrouwenrechten, homoseksualiteit  of de onthoofding van Profeetontkenners, en dat ze best bereid is te luisteren naar een ander geluid. 

Mits dat kennelijk niet de in olijke ongein gedrenkte preken van Don Arturito zijn, of zijn schaterende schelmenstukjes over de droge schoten van vrouwmensen die een heilige schriftgelijkenis vertonen met Abdelkader Benali. Desalniettemin onthalen wij La Bennema vanavond gaarne en met alle égards in het Stamcafé, want men moet niet denken dat het hier een besloten Sociëteit voor Witten is, die segregeert op bekrompenheid, noch de krenten weegt voordat de pap er mee gevuld wordt. Weest welkom, vrouw Bennema. U hoeft slechts tegen een (niet-seksueel) stootje te kunnen. En dat, is toch vaak waar de drempelvrees het wint van de dorst naar gerstenat, vers en getapt. Maar werkelijk: is het fair om dat de kroegbaas te verwijten?

De Daghap wordt vandaag geserveerd door Poliswijzer. En over zowel gezondheid als Omtzigt gesproken, die zat dus weer op te letten waar de rest lag te slapen zoals u in de Daghap kunt horen en hieronder kunt lezen, over een 2G/3G-rapport dat door Hugo (die niks kan) is achtergehouden voor de Kamer:

We kunnen geen 'gourmet' meer zeggen maar een drupje van wat er nog open staat gaat er altijd wel in

We begonnen vandaag vroeg en we zitten er nog steeds. Arthur van Amerongen, auteur van wijngidsen en boeken over de drugshandel, verhalenbundels over zichzelf en zijn moeder, die ook gek was en schotschrijver van het schuinst marcherende water, signeert nog de hele avond uw jubelende welkomstwoorden als ook de zure oprispingen over zijn komst na zijn ontslag bij de Azijnbode naar GeenStijl. Maar het wordt een mooie reis, die Safari Eurabia langs de rafelranden van de omvolking in de grote steden, waar de grandeur van het Avondland langzaam maar onstuitbaar wordt verdrongen door vreemde luchtjes in het portiek. Want de pandemie gaat voorbij, maar de profeet, die blijft. Daar willen wij een eigen onverschrokken vrijdagprediker tegenover posteren. Omdat opgeven geen optie is. Maar nu eerst, nog een drupje voor Ome Tuur en alle alhier aanwezigen. Want de pretoogjes fonkelen en we gaan op reis. Wie weet waar het eindigt.

De Daghap wordt vandaag geserveerd door Poliswijzer.

Welkom, Don Arturito. Medronhootje?

Ober, smijt wat vette frango op de grill, ontkurk de knoflookolijven en chambreer je beste Douro, want we verwelkomen een bijzondere gast in het Stamcafé, dat vandaag speciaal geopend is voor een glazen lunch met Sagres, Super Bock en Cristal. GeenStijl heeft Arthur van Amerongen weggeplukt van de rand van zijn afgrond. We zagen de laatste der schrijvende schelmen verpieteren bij De Volkskrant en besloten ons karige kapitaal aan te wenden om hem vrij te kopen uit het Azkaban van de Azijnbode, alwaar ze nu in armoede achterblijven met Asha's overdekookrubriek, de immer zedige zalvendheid van de H. Sitalsing en die dreinerige adeldwerg die meestentijds amechtig staat te stampvoeten bij de bagageband te Schiphol.

Het jonge, onverschrokken talent Van Amerongen is voorgoed van hen verlost als ook uit de dode boom geplukt door de roze ladderwagen, en naar het internet vertrokken. Hij reist overigens per Interrail naar alhier, want Don Arturito verlaat zijn Algarve om een vervolg te gaan maken op het befaamde Brussel: Eurabia, waarmee hij de deplorabele vooruitzichten van het avondland in een onmogelijke tweestatenoplossing uiteen zette en Europa onverenigbaar verklaarde met de islam. Voor GeenStijl gaat hij - naast wekelijkse beschouwingen op het tragische moederland in het algemeen en Frenske, GroenLinks en de Yolanthes van dit laagland in het bijzonder - een treinreis over het Europese continent maken om onder de titel Safari: Eurabia een feuilleton vol snedige soera's op schrift te stellen vanuit de geïslamiseerde schotelwijken van Europa's grootse steden. Daarnaast zal hij The Portugal Post gaan verzorgen op TPO, teneinde zijn sardonische genoegen in het aanschouwen van menselijk verval in de Algarve te kunnen blijven vervullen.

Zojuist heeft hij aan de Bontiusplaats zelf deze bel aangebonden bij Pieter Klok, in een afscheid aldaar als letterknecht, inkthoer en blank anachronisme in een tijd waarin het absurdistische anglicisme "wit" de oudmediale stijlboeken heeft gekoloniseerd. GeenStijl toont zich verheugd met de verjongingsslag die wij maken dankzij het aantrekken van de eeuwigjeugdige Van Amerongen, de groeibriljant aan wie wij een gouden toekomst voorbehouden zien als libero met een korreltje Komrij, een vleugje John Fante en een scheut Liberace in het tanende literaire genre van de ridiculiserende flagellatie. Bij ons krijgt hij de vrije hand, want: mogen mag je alles – alleen: je moet het kunnen.

Garçom, sirva mais um pouco!

Het was zondag in het zuiden. Niks aan de hand

Toch enigszins geschrokken van de vele heftige reacties, was de gevoelde noodzaak om ons tot de dichtstbijzijnde IKEA te bekeren om een vrome zondag te vieren - zoals men in het vaderland ook zo trouw placht te doen. De stap van een Portugees crackhuis op vrijdag naar een Zweedse zelfbouwboer op zondag is echt niet heel groot en als je moest kiezen tussen de linksgedraaide vegan balletjes van de confectiebouwkeet of een tourist trap in het afvoerputje van de zelfbeheersing, was het nog niet direct een gelopen race voor de balletjes van faux gehakt. "In Nederland mogen ze blij zijn dat de IKEA-bistro's nog gesloten zijn", wilde Arthur maar zeggen.

Desalniettemin zijn de nationale quarantaineregels dit weekend verlicht voor bezoekers uit Nederland. Ook al toonde Erik de Vlieger, een lokale ondernemer in bouwgrond en vakantiebewoning, zich een dag eerder tijdens een meer dan uitstekend sushi-bachanaal op de boulevard van Cabanas om begrijpelijke redenen uiterst content met de vooruitzichten van glimmend aluminium vol vinexvliegers die de Portugese luchtwegen opnieuw zouden bevolken, het haalt toch een zekere recalcitrante spanning uit de reis. Bovendien moesten de voorraden proviand ook gewoon worden aangevuld, wat nog eens een calvinistisch argument er bij gaf om de pinksterzondag een gewetensvolle invulling te geven. Aldus geschiedde.

“Je mag alles opschrijven wat er gebeurt. Je mag me fotograferen als ik crack rook. Denk je dat ik iets te verbergen heb?”

Arthur van Amerongen laat het leven een beetje aan anderen over. Als hij ogenschijnlijk zonder te kijken luid pratend en gebarend vlak voor een rijtje geparkeerde, door de zoute lucht geschuurde auto’s niet besluit om voor het ongelijke stoepje te kiezen maar midden op het verweerde asfalt van het dorpsstraatje te gaan lopen, moet een bevoorradingsvrachtwagentje met logo’s van Coca-Cola op de witte rolzeilen flink remmen om de waggelende schrijver niet tegen de grond te bumperen. De bestuurder en zijn bijrijder, beiden met de mondkap op de kin, kijken op een gelaten manier geërgerd terwijl ze achter Don Arturito aan rollen.

De Volkskrantcolumnist heeft op dat moment aan de met asbakken, boeken en sigarettenpakjes bezaaide buitentafels van zijn strandwoning al een handvol miniflesjes Sagres naar binnen getikt en we zijn rond het middaguur op weg naar een liquid lunch in een strandbar in Fuseta, tien minuten ten noorden van zijn Villa Vischlugt op de Praia dos Covacos.

Later op de dag zal hij verklaren dat hij die vrachtwagen heus wel aan zag komen. Als dat waar is, anticipeerde hij dus bewust dat de chauffeur bijtijds zou remmen. “Ik heb altijd al een engeltje op mijn schouder gehad. In Irak, Israël, Paraguay, op de Veluwe, in Amsterdam en in de Algarve.” Maar waar hij ook is, als een ander niet oplet, kan Arthur zomaar dood zijn.

Voordat @Mowikan, een Nederlander die in de buurt verblijft, ons ophaalde voor de lunchafspraak in Fuseta, hebben we eerst na twee koppen koffie en twaalf half afgemaakte anekdotes Jamba uitgelaten op de praia. Terwijl de hond poept op het strandje waar talloze krabbetjes tussen het wier langs de waterrand rennen, heeft Arthur al met plechtig enthousiasme verklaard dat het ‘een warm dagje’ wordt. “Veel koud bier drinken dus. Oh, dit is trouwens mijn privéstrandje.”

Blauwe maandag valt vroeg dit jaar

Hierzo. De laatste aflevering, maar dan in een half uur. Kun je twee keer kijken want dankzij de wintertijd heb je een uur extra. (Ook als podcast via Soundcloud | Spotify | Apple). Of kijk gewoon meteen de hele aflevering, daarrr, tenzij je de aanblik van een groezelig doch gezellig café momenteel ff niet verdraagt want dat draconische dramabeleid van dat DDR-trio is ook wel echt tamelijk dodelijk voor de levenslust. Hier, dierennieuws om je op te vrolijken, zoogdierennieuws om je warm te houden en een trap na van Big ZuckerTech om je dociel te houden. Bockbiertje, iemand? (Nee, gewoon een keer geen Bol-link vandaag, deze maand zijn de targets wel gehaald.) Proost.

Arthur heeft een aura van onstuimigheid

Het werd zelfs onze professionele chaoot Tom Staal bijna te veel allemaal. Maar waar hij zelf al van het kaliber 12 ambachten, 13 Tomgelukken is, is die van Amerongen helemaal een aura van chaotische asteroïden. Wat in een kleine ruimte al gauw voor een hele volle sfeer zorgt, om het zo maar te zeggen, en een aanstekelijke bovendien. Nou, gooi daar nog een paar flinke teugen fris pils tegenaan en begin een gesprek over de islam, de NPO en de policor dwangbuis waar Dit Land in opgerold ligt en voor je het weet vliegen de zinnen, woorden, halve en hele waarheden woest in het rond. Inclusief freak appearances van Robbie Muntz, die gezeten naast de techniektafel ook gewoon de hele tijd zijn commentaar liet horen. Iemand was zelfs zo stom om hem op een bepaald moment een microfoon te geven. Na afloop bleef het ook nog lang onrustig, kunt u zich wel indenken. WIJ vonden het lachen, in ieder geval, en daar doen we het voor. Maar zet het vooral zelf aan als je een beetje reuring en beroering in je caféloze vrijdagavond wilt en oordeel vooral zelf, kan ons het schelen.

We moeten het hebben over islam

Als wij de nar op het digitale schoolplein van Nederland Medialand zijn, is Arthur van Amerongen de hofnar van de oudmediale ivoren torens. Met een schild van zelfspot dat hij van zijn eigen zwaktes smeedde en een maliënkolder van levenservaring in het Zuid-Amerika en het Midden-Oosten steekt hij de draak met elke vorm van politiek correct establishment - gewoon van binnenuit, in De Volkskrant. Met een beetje Gerrit Komrij (RIP) en een beetje Conny Mus (RIP) verbergt hij zijn engagement achter de onverschilligheid van een vrije jongen. Tijd voor een pint en een praatje aan ons houten pauperbarretje. En gezien zijn verleden als oorlogsverslaggever van Israël tot Molenbeek, zullen we gezien de Recente Gebeurtenissen niet om de islam heen kunnen. Zet je schrap voor een scheut ernst in een zee van luim,
LIVE om 21u00, op deze zender of via GSTV YouTube, waar we nieuwe abonnees altijd hartelijk verwelkomen.
Podcast Only, na afloop op de gebruikelijke plekken: oundcloud | Apple Podcasts | Spotify

Foute Jongen uit de Algarve in een Amsterdamse speakeasy

Arthur van Amerongen. Door links verstoten foute jongen met een verleden als oorlogsverslaggever. Door tragiek getekend maar met zelfspot gezegend strijdt hij nog dagelijks voor zijn kolommen in De Volkskrant, in weerwil van kwade tongen en kleine geesten die hem zijn positie als columnist willen afnemen. Zag het islamitische gevaar eerder groeien dan menigeen, schreef daarover het tweedelige autobiografisch standaardwerk Brussel: Eurabia, hetwelk je in 's mans geval ook als 'Magnum Opium' kunt omschrijven. Schreef nog veel meer, zoals de Foute Jongensboeken met De Grote Hoogland en meer recent (en voor kleiner publiek) een vriendenboekje voor wijlen Conny Mus, zijn oude kameraad in de loopgraven van het Midden-Oosten. Omwille van dat laatste is hij in het land en omdat onze podvlogdinges in een proost-geprepareerde setting wordt geprogrammeerd, nodigde hij zichzelf uit en zagen wij ons genoodzaakt het schema om te gooien. Derhalve,
Donderdagavond 21u00 LIVE: Chips. Nootjes. Bier. En Arthur van Amerongen!
Vragen aan de maestro? U kent de weg naar de panelen.