De Profeet van Molenbeek is aan zijn Safari Eurabia begonnen. Derde halte: Córdoba en omstreken

Die islamisering van Europa, doctorandus van Amerongen, dat is toch gewoon een verzinsel van de Wijzen van Zion die de wereld eerder al bang maakten met hun Protocollen? En is het niet opvallend dat die walgelijke term Eurabia populair werd gemaakt door de Egyptisch-joods-Brits-Zwitserse hobbyhistorica Gisèle Littman, beter bekend als Bat Ye’or? 

Ik ben in alle opzichten gematigd en hoor de ongeruste Gutmenschen in de regel dan ook geduldig aan als ze beginnen over islamisering, Eurabia en last but not least de fopziekte 'islamofobie'. Op gezette tijden moet ik mij herpositioneren als een fatsoenlijk mens met een gedegen academische achtergrond en een eerlijke, gebalanceerde mening. Dat gaat niet van harte want ik zie mezelf liever als een naar smegma en motorolie riekende mannenman met street credibility, desnoods intellectueel uitgedaagd want dat vinden mijn trouwe lezeressen fijn. 

Ik vind het namelijk vreselijk om de belerende betweter uit te hangen - daar hebben we onze internationale hofnar Frenske Timmermans voor - maar nu ga ik toch maar even schermen met een moeilijk vertoog uit het extreem-linkse Franse dagblad Libération en dus onverdacht als het gaat om een politiek-correct standpunt inzake het joods-mohammedaanse conflict. Het betreft een vertoog van Pascal Bruckner, getiteld l’Invention de l’islamophobie. Bruckner is een van de belangrijkste nouveaux philosophes van de Sorbonne en had Roland Barthes als leermeester. Het stuk is in het Frans dus ik vat het even samen: Iraanse fundamentalisten pompten het omstreden begrip islamofobia nieuw leven in aan het einde van de jaren zeventig. Ze namen xenofobie als voorbeeld, met als doel iemand die kritiek uit op de islam als racist te ‘kaltstellen’.

Bruckner: "Islamofobie ontkent de realiteit van een islamitisch offensief in Europa, valt secularisme aan door het weg te zetten als fundamentalisme en wil vooral moslims die vragen bij de Koran hebben, die streven naar gelijkheid der seksen en die het recht eisen op geloofsafval of een eigen geloofsbeleving, het zwijgen opleggen."

Pero bueno, terug naar het concept Eurabia. Eurabia veronderstelt de politieke en culturele inlijving van Europa in de islamitische wereld. De term werd te pas en te onpas gebruikt door internationale media als Fox, CBS, ABC, The Economist en NBC en komt er op neer dat de jonge en snel groeiende moslimbevolking in Europa niet wil assimileren. Als de trend van immigratie en demografie zich doorzet, komt heel Europa onder de mohammedaanse knoet. De Amerikaanse historicus Bernard Lewis stelde dat er twee mogelijkheden waren: Europa islamiseert of de islam wordt Europees. In een interview met het Duitse dagblad Die Welt van 19 april 2006 vreesde Lewis dat Europa aan het einde van deze eeuw deel zou uitmaken van de islamitische wereld. Het gezaghebbende Engelse weekblad The Economist schreef dat Europa het strijdveld van de jihad was geworden. Volgens de voormalige toenmalige Eurocommissaris Frits Bolkestein hing de islamisering van Europa nauw samen met het dreigende EU-lidmaatschap van Turkije. 

Bat Ye’or zei ooit in een interview met HP/De Tijd. "Als de fundamentalisten hun kansen goed hebben ingeschat en hun oorlog winnen, dan ligt er voor de wereld een donkere toekomst in het verschiet, vooral in dat deel van de wereld dat de islam in zijn armen heeft gesloten."

De Profeet van Molenbeek is aan zijn Safari Eurabia begonnen. Tweede halte: Barcelona en omstreken

De eerste keer dat ik Barcelona bezocht, in augustus 1980, werd ik meteen beroofd in de Barri Gòtic, een bolwerk van hoeren, zigeuners, junks en naffers. Ik had met mijn toenmalige verloofde in de bloedhitte alle verplichte attracties afgevinkt en we ploften doodmoe en dronken neer in een groezelige kroeg in de Gotische wijk. De tas van mijn lief, met paspoorten, traveller’s cheques en camera, stond tussen onze barkrukken. Het was een Venus en Mars-dingetje want ik heb het liefst niks op zak, behalve een propje geld, en loop dus nooit met alle waardevolle spullen in zo’n opzichtige damestas waarin “ze” sowieso nooit iets terug kunnen vinden. 

Links van de verloofde stond plotseling een licht getinte meneer en rechts van mij dook nog zo’n exemplaar op. Foetsie was de tas!

Dat kostte ons een avond (en bijna de relatie vanwege wederzijdse beschuldigingen en de gebruikelijke guilt trip) op een smerig politiebureau, waar een snorremans met een bespottelijke pet met één vinger een uitgebreid verslag tikte op een gammele tiepmasjien. Achter de balie bevond zich een kooi waarin tientallen moros, zoals de politie de Noord-Afrikanen noemde, ons grijnzend aanstaarden, als de apies in Artis. 

Sedertdien bezocht ik Barcelona regelmatig want ik had ontdekt dat de Gotische wijk veel veiliger was als je heel gericht recreatieve drugs scoorde bij de moros, in plaats van er bij te lopen als een blije toerist. 

Mijn favoriete wijk was Barceloneta, een zwoele en liederlijke volkswijk aan het strand die gesloopt werd voor de Olympisch Spelen in 1992. Sindsdien meed ik Barcelona als de pest, mede afgeschrikt door dat gekrijs van Freddie Mercury en Montserrat Caballé, een nog gruwelijkere gehoormarteling dan het hele oeuvre van BLØF en Coldplay bij elkaar. 

De hernieuwde kennismaking met Barcelona, ruim dertig jaar later, is kil. Er blaast een ijskoude wind over de Plaça de Catalunya en in de stromende regen loop ik over de Ramblas naar het monument ter herinnering aan de islamitische terreuraanslagen hier én op de boulevard van Cambrils, waarbij in totaal 16 doden en 140 gewonden vielen. De Sagrada Familia, stadion Camp Nou en een discotheek stonden ook op het verlanglijstje van het clubje moslimterroristen maar bleken logistiek te hoog gegrepen voor de jongeren.

De Profeet van Molenbeek is aan zijn Safari Eurabia begonnen. Eerste halte: Madrid

Ik was voor het laatst in Madrid op 11 juli 2010, waar ik in een volgepakte kroeg naar Nederland-Spanje keek. Toen Nigel de Jong Xabi Alonso doormidden schopte, werd ik bijna gelyncht door mijn toenmalige schoonbroer Gonzalo en zijn vrienden. Erg populair was ik niet bij mijn schoonfamilie, die ik liefkozend de inquisitie noemde. De oom van mijn toenmalige vriendin Paula was generaal Alfonso Armada, de negende markies van Santa Cruz de Rivadulla die betrokken was bij zowel de Spaanse Burgeroorlog als de Spaanse staatsgreep in 1981. Paula’s tío was het brein achter die staatsgreep en werd veroordeeld tot 30 jaar gevangenisstraf maar kreeg in december 1988 om gezondheidsredenen gratie. 

Ik woonde met Paulita in Rio de Janeiro, op veilige afstand van de inquisitie, en we waren even naar Madrid overgekomen voor de bruiloft van Gonzalo. 

Paula’s zus Astrid was getrouwd met de eigenaar van Ferrovial, een van de grootste bouwbedrijven ter wereld. Baas Rafael del Pino was met een slordige zes miljard euro goed voor een aardige Forbes-notering. Ik kon het wonder boven wonder goed vinden met Rafa, die nog kleiner is dan ik, en ik mocht mee naar de VIP-zone van het Bernabéu-stadion en het après-golfen in Sotogrande, de Andalusische speeltuin van de beau monde uit Madrid. 

Enfin: all good things must come to an end, en bijna elf jaar later ben ik voor het eerst weer in in Madrid, waar Paula mij opwacht in het Atocha-station. Ik heb haar verteld over Safari Eurabia en zij wil graag mijn gids spelen in Madrid. We lopen meteen naar het monument voor de 192 slachtoffers van de islamitische aanslagen op 11 maart 2004.

Dit monument is bovengronds een glazen cilinder die ‘s nachts verlicht is. Onder de grond, in het station, is een bescheiden ruimte, huiveringwekkend in zijn soberheid. De namen van de slachtoffers staan op de wanden en verder is er niets. Ik weet mij nooit een goede houding te geven op dit soort plekken. Moet ik bijvoorbeeld een hele ernstige smoel trekken, moet ik zwijgen, moet ik devoot mijn handen in elkaar vouwen?

Safari is Swahili en afgeleid van het Arabische zelfstandig naamwoord safar en dat betekent reis

Safari Eurabia is de langverwachte opvolger van mijn bestseller Brussel Eurabia. Sinds de uitbraak van het Chinese virus uit Wuhan haalt de Religie van de Vrede amper nog het nieuws en dat komt de diverse machthebbers in Europa bijzonder goed uit. Het narratief van Brussel bestaat nog maar uit twee elementen: de pandemie en klimaclown Frenske’s Green Deal. Niemand heeft het nog over de islam, tot grote opluchting van de Eurocraatjes, hun kontlikkende paladijnen en de zombies van de vijfde macht. 

Er waren nauwelijks aanslagen sinds eind maart 2020. De slapende cellen snurkten zich door de pandemie heen maar in de kranten doken hier en daar toch jihadistisch getinte faits divers op: moord- en steekpartijen door eenzame wolven, suikerlijers en loslopende gekkies die toevallig mohammedaan waren, maar dit salafistisch kattenkwaad had verder niks met het Ware Geloof te maken want de islam is immers liefde.  

En er was de gruwelijke ritueel-islamitische onthoofding van de Franse leraar Samuel Paty. Opdat wij niet vergeten! 

Ik ben er stellig van overtuigd dat we in 2022 heel veel gaan horen over de islam, en hoogstwaarschijnlijk niet in positieve zin, al zijn er er natuurlijk altijd de knusse iftar-fotomomentjes van de Nederlandse politie in deze of gene moskee of muzelmaans buurthuis. Het komende half jaar ga ik daarom voor GeenStijl sporen naar steden met grote moslimpopulaties in heel Europa, zoals Londen, Rotherham, Bradford, Marseille, Nice, Parijs, Roubaix, Keulen, Berlijn, Malmö/Rosengård, Wenen, Milaan, Brussel en Antwerpen. 

Ik bezoek de aanstaande EU-verrijkers Kosovo, Bosnië en Albanië en ga poolshoogte nemen bij de rafelranden van de EU, zoals de migrantenkampen op Rhodos en andere Griekse eilanden, de kampementen in Turkije, ik ga de situatie bij de grens tussen Polen en Wit-Rusland checken en ik pak de boot naar Lampedusa en Pantelleria, die piepkleine, schattige eilandjes tussen Sicilië en Tunesië waar een legioen kansenparels ongeduldig wacht op de sprong voorwaarts naar de vleespotten van Europa. 

Komende week begin ik mijn Grand Tour naar Madrid (waar niemand de gruwelijke aanslagen van 11 maart 2004 vergeten is), trein dan door naar Barcelona (de aanslagen op de Ramblas en in Cambrils staan nog steeds op mijn netvlies) en ik sluit etappe 1 van Safari Eurabia af met Córdoba en Granada en de natte salafistendroom van de re-reconquista van Andalusië . 

**Fort Europa en de baardmannen met kromzwaarden
**De rode draad door Safari Eurabia (een uitgebreid feuilleton op GeenStijl en een vuistdik boek dat in het najaar van 2022 uitkomt bij mijn uitgever Ezo Wolf) is de prangende vraag hoe het staat met de islam in het ondergaande Avondland. Waar ligt de loyaliteit van Europese moslims: bij Allah en zijn profeet of bij de overheden van de landen waar ze wonen? Is de islam een serieuze bedreiging voor Fort Europa en zullen de baardmannen met hun kromzwaarden uiteindelijk de boel overnemen, ons omvolken en ons geliefde judeo-gristelijke erfgoed opblazen gelijk de boeddhabeelden in de rotswand van Bamiyan in Afghanistan? 

Of ontstaat er uiteindelijk gewoon een gezellige knusse Europese islam, met lekker veel homo en drank en recreatief drugsgebruik en onophoudelijk samen-op-weg-geknuffel van jodenmensen en gristenhonden? 

De lezer denkt: attenooije, wat is doctorandus van Amerongen een saaie pik geworden, wat een droge kost nou toch, hier lusten de honden geen brood van! Waar zijn de ons beloofde hoeren, krek en bacchanalen? Waar zijn de psychopathische scheldsermoenen die oom Bart ons beloofd had! Bij de baard van de Profeet en die van Frenske: waarom is die insipide pennenlikker niet lekker bij de Azijnbode blijven vegeteren tussen zijn soortgenoten? 

Nou, stelletje pantoffelhelden: als er iemand een gonzoman van de wereld is, ben ik het wel en ik zal jullie een poepie laten ruiken! 

Speciaal voor de kosmopolitisch ingestelde lezer ga ik tussen het moskeebezoek door overal lekker op de kosten van mijn geliefde chef Bart Nijman nat ontbijten, nat lunchen én copieus lunchen met de Michelin-gids in de kontzak, en uiteraard zal ik in de geest van de bestseller Costa del Coke rapporteren over alle bordelen en krekhuisjes (mits er natuurlijk een mohammedaanse invalshoek is) tussen de Oeral, de Sierra Nevada, de Galdhøpiggen in Jotunheimen en de Schotse Hooglanden. 

Tussen de bedrijven door duik ik regelmatig op met schuimbekkend triviaal getouretterketet over Sylvie Meis, Yolanthe Kabeljauw, Kaag, Buttplug Jetten, Sjoerd Goebbels Sjoerdsma, Sylvana Einstein, smulpaap Frenske en al die andere socialites en onrendabelen, want dat staat nou eenmaal in mijn wurgcontract met GeenStijl. In mijn vrijdagpreek voor HP/De Tijd houd ik me altijd erg in, kijk maar naar dit gratis jaaroverzicht, maar van dhr. Nijman moet ik echt helemaal door het lint gaan op GeenStijl. Noblesse oblige!

Voorts ben ik al maanden bezig met op academische leest geschoeide research voor Safari Eurabia maar daar zult u niets van terugvinden in mijn laagdrempelige feuilleton, dat gegarandeerd gevrijwaard zal zijn van gesnoef en intellectueel geblaat. Safari Eurabia is namelijk óók good clean fun for the whole family want gaat over gezellig reizen per trein door Europa. Het plebs moet van klimaclown Frenske immers per trein naar Torremolinos en Albufeira en ik ga voor u als een ware vakantieman uitzoeken hoe dat werkt in de praktijk. 

Nou, lees dit artikeltje eerst maar eens, over een willekeurige treinreis van Brussel naar Lissabon. De hel! De trip duurt minimaal twee etmalen en met enige pech moet het falderappes drie keer overstappen en overnachten in Madrid, of pitten in de nachttrein, waar je slaapcoupé door Balkan-geboefte wordt volgespoten met een reepdruk en je blij mag zijn als je je witte Wibra-sokken nog aan hebt als je uit je coma ontwaakt en er geen zaadklonters uit je poepertje kruimelen. 

De kers op de onvreetbare groene taart van Holle Bolle Frenske is de de woekerprijs van 300 euro die het klootjesvolk moet ophoesten voor een enkeltje Brussel-Lissabon. En dan moet je als Hollander eerst nog met de trein van 020 naar shithole Brussel/Molenbeek, voor ruim veertig pietermannen. En dat terwijl je voor 14 euro in amper 3 uur tijd naar Faro vliegt! 

U zult in het ruim 40-delige feuilleton ook uitgebreid mijn verslagen gaan lezen over het grensverkeer tussen al die lieve Europese zusterlanden, en het gedonder met coronatesten bij de talloze diverse douaneposten die ik moet passeren. Voorwaar, niemand hoeft mij te benijden!

Omdat iedereen het altijd heeft over Brussel Eurabia maar niemand mijn bestseller en claim to fame daadwerkelijk las, geef ik hieronder een korte (lol - red.) reconstructie van de making of van Brussel Eurabia. Mocht u mijn bestseller op uw nachtkastje hebben liggen en wél stukgelezen hebben (andere titels hierrr te winnen), er desnoods in hebben gefapt, slaat onderstaande tekst dan gerust over en wacht op mijn eerste reisverslag uit Madrid, volgend weekeinde.

Ahlan wa sahlan, azzemaargeilizmagalles!