De literaire redactie boog zich over een non-fictie met flink wat gaten in het plot

Okee, dat essay van Ronit Palache. Ze werkte negen jaar voor Mai Spijkers, de oprichter en baas van Uitgeverij Prometheus. Ze maakte mooie dingen mee, leerde het vak, maar zag ook wat voor horkerige lul met vingers hij kan zijn - niet naar auteurs maar wel naar zijn eigen personeel en naar haar. Een reputatie die Mai al heel lang, bij heel veel mensen heeft. Het is niet nieuw. Haar essay komt neer op een persoonlijk dilemma: je wil werken voor de beste uitgever, maar dat is tevens de ergste baas. Wat te doen?

Nou, een Amber Heardje natuurlijk: schrijven over de boosdoener zonder de boosdoener te noemen om zodoende de schijn te wekken dat je een breder maatschappelijk probleem bespreekt en niet alleen je persoonlijke drama. Maar ondertussen is de Azijnbode bij 30 (oud-)collega's van Palache langs gegaan want in de borrelkringen van de grachtenblaadjes kennen die lui elkaar allemaal. Bovendien: een paar slachtoffers zijn daar snel genoeg gevonden, want Mai heeft al decennialang de reputatie van botte hork & boekenproleet en daar wordt in alle interviews, profielen en aanverwante producties van, met en over hem naar gevraagd en aan herinnerd. Het enige nieuwe is hier dat oud-personeel nu zelf hun zegje doen.

Zo ook Palache. Ze had ambities, werkte hard, klom snel op (ten koste van iemand anders, denkt ze zelf). Ze moest ook steeds meer troep van Mai tolereren en daar zitten hele vervelende voorbeelden tussen van gedrag dat je niet zou moeten of hoeven accepteren. Dat deed ze echter wel. Negen jaar lang. Ze sprak 'm zelden tegen. Hij werd dus gedoogd in zijn horkerigheid, wat hem daarmee niet bewoog om zijn gedrag aan te passen, zo als ook dit essay daar achteraf niets aan gaat veranderen.

Ze schrijft dat er sprake van "machtsongelijkheid" was, alsof dat per definitie een probleem is. Overal, echt óveral, bestaan baas/werknemer-verhoudingen. Soms is de baas (m/v) een eikel (m/v), op andere plekken zijn strenge regels noodzakelijk vanwege veiligheid, of om het personeel in het gareel te houden. Weer andere bedrijven houden het personeelsbestand onder de knoet met een bedrijfscultuur (of 'corporate identity') rond kleding, gedrag, omgangsnormen en de momenten & manieren waarop de koffiemachine bediend moet worden. In zulke bedrijven policen meestal de medewerkers elkaar, een beetje zoals mensen ook elkaars boa'tje werden tijdens covid, zonder dat er veel tussenkomst van de baas nodig is. Het mantra "Zo doen wij dat hier" is bijna overal een baken.

Ach ja uit het lijden kwam ooit de grootste literatuur

De #MeToo-beweging is een soort trein van de terugwerkende kracht geworden, die nooit meer stopt. De haltes gaan van 'toen ik er werkte deed iedereen zo en leek het normaal' via 'achteraf was het allemaal afgrijselijk' naar de eindhalte: ANGSTCULTUUR. Geen idee of Mai Spijkers of iemand uit zijn stal ongevraagd in iemand anders b(r)oekje heeft gezeten, maar het woord ANGSTCULTUUR staat vrijdag in de Azijnbode bij een verhaal over zijn uitgeverij, Prometheus. Oud-werkneemster Ronit Palache, hierboven op een archieffoto met Connie Palmen op het Boekenbal, heeft zich kennelijk bij de politie de krant gemeld. Dat weten we, omdat Mai zelf in een aan GS gelekte mailing een zet naar voren doet. Hele tekst na de breek, maar de kern is: 

"Uiteraard zal het voor niemand van jullie een verrassing zijn dat mijn leiderschapsstijl niet door iedereen positief ervaren wordt. Maai, de haai, noemt Tom Lanoye mij. Maar jullie weten ook dat ik altijd handel in het belang van Prometheus en zijn auteurs."

Dat is geen bekentenis, dat is een matter-of-fact. Mai verkoopt boekjes in de echte wereld, maar helaas doet ie dat vanuit een vijvertje voor woke-verweekte smeltmensen, die allemaal mogen vinden wat ze ervaren hebben - en het lekker mogen houden van 'm. Wel mooi dat de man die een villa in Colombia heeft gekocht met de opbrengsten van 50 Shades of Grey morgen beschuldigd wordt van het sadisties domineren van lekkere lettermeisjes (of zo), maar wie z'n boekenlegger op de verkeerde pagina heeft gelegd - dat lezen we dus in een volgende uitgave van uitgeverij Persgroep.
UPDATE: Daar is het verhaal al, van zeven vrouwen die bij Prometheus werkten, opgetekend door slachtoffercolporteur Esma Linnemann. TL;DR: Mai Spijkers is een lul en je moet hard werken anders lig je er uit. Nou nou poeh poeh.