Geenstijl

Vilein krantje

Over het kunstwerk zegt gemeente Rotterdam dat het "de machtsstructuren wil ontmantelen die de traditionele beeldhouwkunst in stand houdt". Ook wil kunstenaar Thomas J Price ermee "verkennen, onderzoeken, bekritiseren en bewustmaken." De beste columnist van het NRC schreef daar vervolgens volkomen terecht over:

"We hebben net een decennium van beeldenstorm achter de rug. Als je anno 2023 nog steeds wil ‘verkennen’ wie een standbeeld verdient, moet je echt iets meer uit de kast trekken. (...) Je moet beter je best doen. Ik wil mijn geld terug. En niet alleen omdat het saai is, maar ook omdat ik de kunstenaar gewoonweg niet geloof wanneer hij zegt alleen te ‘verkennen’. Hij liegt dat hij barst. De kunstenaar wil het uitschreeuwen, net als de activisten die de afgelopen jaren de bronzen witte mannen van hun paard trokken. (...) En weet u, het is nog erger dan saai en onoprecht. Dit werk is een product van een maatschappelijke stroming waarin het volstaat om een gemarginaliseerde partij te zijn om sympathie te krijgen. Alleen maar vrouw zijn, een beperking hebben, een hoofddoek dragen, een donkere huidskleur of liefst een combinatie hiervan is genoeg om op het schild gehesen te worden, en helemaal in de culturele sector."

Ja, het standbeeld is ook gewoon een zelfbevestigende lofzang op de demonstratieve middelmatigheid waarmee je - bovenal in de cultuursector - een plek op de voorgrond heet te verdienen louter omdat je niet blank, man of heteroseksueel bent. 

Maar goed, zoveel realiteitszin in en namens het NRC heeft - bovenop van Twitter verdwijnen - een prijs.

Het hoofdredactioneel commentaar in de NRC vandaag, geschreven door een anonieme "groep redacteuren, geselecteerd door de hoofdredacteur" luidt:

"In de vragen klonk een ondertoon door van angst. De een voelde zich beledigd, de ander zag er een einde der kunsten in of de angst zette zich om in verontwaardiging dat je tegenwoordig een zwarte vrouw moet zijn om op een voetstuk geplaatst te worden: een reflex die exemplarisch is voor het niveau waarop het maatschappelijke debat over diversiteit op de sociale media wordt gevoerd. (...) De ophef om dit beeld is helaas niet kunsthistorisch, maar maatschappelijk. (...) Het gaat de tegenstemmen niet om de kunst, maar waar de vrouw op Nikes voor staat. En die verontwaardiging over de representatie van die jonge zwarte vrouw is een kleine stap naar het hellende vlak om kunst te verbieden door christelijk rechts, zoals in Amerika gebeurde met bijvoorbeeld Maus van Art Spiegelman, een stripklassieker over Spiegelmans ouders die Auschwitz overleefden."

De publieke bestraffing van een oprechte kritiek op een onoprecht kunstwerk eindigen met AUSCHWITZ. Dat kan écht alleen het NRC.

UPDATE: Rosanne schiet terug op LinkedIn.